Clare Maguire - Light After Dark
Eind vorig jaar waren de Britse media vrijwel unaniem in hun voorspelling dat Clare Maguire zou gaan behoren tot de muzikale smaakmakers van 2011. Nu haar debuut Light After Dark is verschenen blijkt dat de liefde tussen de Britse pers en de zangeres uit Birmingham flink is bekoeld. Light After Dark scoort immers maar zeer zelden hoger dan een mager zesje en krijgt bovendien met enige regelmaat een dikke onvoldoende. Is dat terecht? Ja en nee. Laten we eens beginnen met de ja. Clare Maguire doet op Light After Dark niets dat nog niet eerder is gedaan en sluit naadloos aan op het succes van de Britse zangeressen die haar in 2010 voor gingen. Verder lijkt haar debuut meer gericht op commercieel succes dan op het neerzetten van een in artistiek opzicht interessante prestatie en tenslotte leunt Maguire flink op de songwriter en producer (Fraser T. Smith) die haar op dit debuut bij staat en een flinke vinger in de pap heeft. Dan de nee. Persoonlijk vind ik dat Clare Maguire op Light After Dark wel degelijk een eigen geluid heeft en bovendien beschikt ze over een werkelijk fantastische stem. Persoonlijk vind ik Light After Dark alles bij elkaar genomen daarom wel in positieve zin opvallen, al valt er ook zekere wel wat aan te merken op dit debuut. Clare Maguire werd eind vorig jaar nog onthaald als het zusje van Beth Gibbons, zeker toen ze op prachtige wijze een nummer van Antony & The Johnsons coverde, maar dat blijkt niet helemaal realistisch of het moet het lichtvoetige zusje van Beth Gibbons zijn. Op Light After Dark kiest Clare Maguire duidelijk voor de pop en dat is af en toe even slikken. Aan de andere kant bevat haar debuut flink wat songs die na één keer horen niet meer uit het hoofd te krijgen zijn en is de stem van Clare Maguire klassen beter dan die van de concurrentie. Ook in productioneel opzicht is er niet zoveel aan te merken op Light After Dark. De plaat klinkt fantastisch en heeft een warm en verleidelijk geluid dat is opgepoetst met flink wat elektronica en strijkers. O.K., Clare Maguire onderscheid zich op Light After Dark nog niet als songwriter (ze is co-auteur van alle songs, maar loopt hierbij aan de hand van Fraser T. Smith) en de songs op Light After Dark zijn ook zeker niet allemaal even sterk, maar over het algemeen hoor ik toch een aangenaam geluid dat me meer overtuigt dan het geluid van vrijwel al haar soortgenoten. Gezien haar live-reputatie en een aantal eigenzinnige covers ben ik er zeker van dat het helemaal goed gaat komen met Clare Maguire. Light After Dark voldoet misschien niet helemaal aan de torenhoge verwachtingen, maar deze waren ook weinig realistisch. Light After Dark (dat om onduidelijke redenen pas in mei officieel in Nederland wordt uitgebracht) is gewoon een leuke plaat die smaakt naar meer. Als het even kan meer van een net iets hoger niveau, al is Light After Dark voor een debuut van een piepjonge zangeres zeker niet slecht. Integendeel zelfs. Erwin Zijleman
Eind vorig jaar waren de Britse media vrijwel unaniem in hun voorspelling dat Clare Maguire zou gaan behoren tot de muzikale smaakmakers van 2011. Nu haar debuut Light After Dark is verschenen blijkt dat de liefde tussen de Britse pers en de zangeres uit Birmingham flink is bekoeld. Light After Dark scoort immers maar zeer zelden hoger dan een mager zesje en krijgt bovendien met enige regelmaat een dikke onvoldoende. Is dat terecht? Ja en nee. Laten we eens beginnen met de ja. Clare Maguire doet op Light After Dark niets dat nog niet eerder is gedaan en sluit naadloos aan op het succes van de Britse zangeressen die haar in 2010 voor gingen. Verder lijkt haar debuut meer gericht op commercieel succes dan op het neerzetten van een in artistiek opzicht interessante prestatie en tenslotte leunt Maguire flink op de songwriter en producer (Fraser T. Smith) die haar op dit debuut bij staat en een flinke vinger in de pap heeft. Dan de nee. Persoonlijk vind ik dat Clare Maguire op Light After Dark wel degelijk een eigen geluid heeft en bovendien beschikt ze over een werkelijk fantastische stem. Persoonlijk vind ik Light After Dark alles bij elkaar genomen daarom wel in positieve zin opvallen, al valt er ook zekere wel wat aan te merken op dit debuut. Clare Maguire werd eind vorig jaar nog onthaald als het zusje van Beth Gibbons, zeker toen ze op prachtige wijze een nummer van Antony & The Johnsons coverde, maar dat blijkt niet helemaal realistisch of het moet het lichtvoetige zusje van Beth Gibbons zijn. Op Light After Dark kiest Clare Maguire duidelijk voor de pop en dat is af en toe even slikken. Aan de andere kant bevat haar debuut flink wat songs die na één keer horen niet meer uit het hoofd te krijgen zijn en is de stem van Clare Maguire klassen beter dan die van de concurrentie. Ook in productioneel opzicht is er niet zoveel aan te merken op Light After Dark. De plaat klinkt fantastisch en heeft een warm en verleidelijk geluid dat is opgepoetst met flink wat elektronica en strijkers. O.K., Clare Maguire onderscheid zich op Light After Dark nog niet als songwriter (ze is co-auteur van alle songs, maar loopt hierbij aan de hand van Fraser T. Smith) en de songs op Light After Dark zijn ook zeker niet allemaal even sterk, maar over het algemeen hoor ik toch een aangenaam geluid dat me meer overtuigt dan het geluid van vrijwel al haar soortgenoten. Gezien haar live-reputatie en een aantal eigenzinnige covers ben ik er zeker van dat het helemaal goed gaat komen met Clare Maguire. Light After Dark voldoet misschien niet helemaal aan de torenhoge verwachtingen, maar deze waren ook weinig realistisch. Light After Dark (dat om onduidelijke redenen pas in mei officieel in Nederland wordt uitgebracht) is gewoon een leuke plaat die smaakt naar meer. Als het even kan meer van een net iets hoger niveau, al is Light After Dark voor een debuut van een piepjonge zangeres zeker niet slecht. Integendeel zelfs. Erwin Zijleman