Noah And The Whale - Last Night On Earth
De eerste twee platen van de Britse band Noah And The Whale verschilden van elkaar als dag en nacht. Op Peaceful, The World Lays Me Down uit 2008 bezong voorman Charlie Fink samen met vriendinnetje Laura Marling enthousiast de liefde in buitengewoon zonnige folkpop. Op het een jaar later verschenen The First Days Of Spring was Laura Marling verdwenen en maakte Charlie Fink ons deelgenoot van zijn door liefdesverdriet veroorzaakte lijden op een donkere en bij vlagen zelfs zwaarmoedige plaat. Ik kan beide platen van de band uit Londen zeer waarderen, maar als ik moet kiezen ga ik toch voor de breakup plaat waarop Charlie Fink het misschien zwaar had, maar wel bijzonder mooie, indringende en stemmige muziek maakte. Inmiddels zijn we weer twee jaar verder en is Last Night On Earth verschenen. De titel van de plaat zet je wederom op het verkeerde been. Waar The First Days Of Spring zeker geen zonnige lenteplaat was, is Last Night On Earth gelukkig niet de afscheidsplaat van een singer-songwriter die zonder zijn inmiddels beroemde liefje echt niet verder kan. Op Last Night On Earth is de vrolijkheid teruggekeerd in de muziek van Noah And The Whale. Dat betekent niet dat de band terugkeert naar het geluid van haar inmiddels drie jaar oude debuut. Op Last Night On Earth heeft Noah & The Whale haar grotendeels akoestische geluid verruild voor een geluid waarin nogal wat elektronica is gepropt. De inbreng van deze elektronica is op het eerste gehoor zo overdadig dat de goede songs waar de band tot dusver patent op had bijna verzuipen. De muziek van Noah And The Whale klinkt op Last Night On Earth niet alleen een stuk elektronischer dan we van de band gewend zijn, maar ook een stuk lichtvoetiger en gewoner. Dat laatste doet de plaat bijna de das om, want platen die gewoontjes klinken zijn er al genoeg. Last Night On Earth is hierdoor geen plaat die je na één keer horen moet beoordelen, want de kans is groot dat je het dan helemaal niets vindt. Hiermee doe je de band en deze plaat echter tekort. Wanneer je Last Night On Earth wat vaker hoort blijkt dat er wel degelijk een aantal hele mooie tracks op deze plaat staan. Dit zijn wat mij betreft de tracks waarin het gebruik van elektronica niet wordt overdreven en je af en toe nog flarden van het oude Noah And The Whale geluid hoort. Aan de andere kant doet ook bij de tracks waarin de elektronica wat zwaarder is aangezet gewenning wonderen. Ik vind Last Night On Earth nog lang niet zo goed als The First Days Of Spring, maar ik hoor wel weer muziek van een band die niet bang is om nieuwe wegen in te slaan, wat respect afdwingt. Hier en daar slaat Noah And The Whale op haar derde plaat de plank misschien mis, maar over het algemeen is de kwaliteit van de songs ook op deze derde plaat hoog; zeker wanneer je eenmaal gewend bent aan Noah And The Whale 3.0. De derde van Noah And The Whale is al met al een voorzichtig krentje uit de pop. Dat de band veel beter kan is duidelijk, maar er zijn zat bands die niet in de buurt komen van het niveau van Last Night On Earth. Erwin Zijleman
De eerste twee platen van de Britse band Noah And The Whale verschilden van elkaar als dag en nacht. Op Peaceful, The World Lays Me Down uit 2008 bezong voorman Charlie Fink samen met vriendinnetje Laura Marling enthousiast de liefde in buitengewoon zonnige folkpop. Op het een jaar later verschenen The First Days Of Spring was Laura Marling verdwenen en maakte Charlie Fink ons deelgenoot van zijn door liefdesverdriet veroorzaakte lijden op een donkere en bij vlagen zelfs zwaarmoedige plaat. Ik kan beide platen van de band uit Londen zeer waarderen, maar als ik moet kiezen ga ik toch voor de breakup plaat waarop Charlie Fink het misschien zwaar had, maar wel bijzonder mooie, indringende en stemmige muziek maakte. Inmiddels zijn we weer twee jaar verder en is Last Night On Earth verschenen. De titel van de plaat zet je wederom op het verkeerde been. Waar The First Days Of Spring zeker geen zonnige lenteplaat was, is Last Night On Earth gelukkig niet de afscheidsplaat van een singer-songwriter die zonder zijn inmiddels beroemde liefje echt niet verder kan. Op Last Night On Earth is de vrolijkheid teruggekeerd in de muziek van Noah And The Whale. Dat betekent niet dat de band terugkeert naar het geluid van haar inmiddels drie jaar oude debuut. Op Last Night On Earth heeft Noah & The Whale haar grotendeels akoestische geluid verruild voor een geluid waarin nogal wat elektronica is gepropt. De inbreng van deze elektronica is op het eerste gehoor zo overdadig dat de goede songs waar de band tot dusver patent op had bijna verzuipen. De muziek van Noah And The Whale klinkt op Last Night On Earth niet alleen een stuk elektronischer dan we van de band gewend zijn, maar ook een stuk lichtvoetiger en gewoner. Dat laatste doet de plaat bijna de das om, want platen die gewoontjes klinken zijn er al genoeg. Last Night On Earth is hierdoor geen plaat die je na één keer horen moet beoordelen, want de kans is groot dat je het dan helemaal niets vindt. Hiermee doe je de band en deze plaat echter tekort. Wanneer je Last Night On Earth wat vaker hoort blijkt dat er wel degelijk een aantal hele mooie tracks op deze plaat staan. Dit zijn wat mij betreft de tracks waarin het gebruik van elektronica niet wordt overdreven en je af en toe nog flarden van het oude Noah And The Whale geluid hoort. Aan de andere kant doet ook bij de tracks waarin de elektronica wat zwaarder is aangezet gewenning wonderen. Ik vind Last Night On Earth nog lang niet zo goed als The First Days Of Spring, maar ik hoor wel weer muziek van een band die niet bang is om nieuwe wegen in te slaan, wat respect afdwingt. Hier en daar slaat Noah And The Whale op haar derde plaat de plank misschien mis, maar over het algemeen is de kwaliteit van de songs ook op deze derde plaat hoog; zeker wanneer je eenmaal gewend bent aan Noah And The Whale 3.0. De derde van Noah And The Whale is al met al een voorzichtig krentje uit de pop. Dat de band veel beter kan is duidelijk, maar er zijn zat bands die niet in de buurt komen van het niveau van Last Night On Earth. Erwin Zijleman