Jason Isbell & The 400 Unit - Here We Rest
Het vertrek van Jason Isbell uit de Drive-By Truckers in 2007 was een aderlating voor de band uit het zuiden van de Verenigde Staten. Waar de medische wetenschap tegenwoordig geen positieve effecten van een aderlating meer ziet, heeft het vertrek van Jason Isbell uitstekend gewerkt voor zowel de Drive-By Truckers als voor Jason Isbell zelf. De Drive-By Truckers maken nog steeds platen van een bijzonder hoog niveau en leverden eerder dit jaar met Go-Go Boots een van hun beter platen tot dusver af, maar ook Jason Isbell heeft inmiddels twee hele sterke platen op zijn naam staan. Deze platen krijgen deze week gezelschap van Here We Rest. Ook op zijn derde studioplaat laat Jason Isbell zich weer bijstaan door zijn band The 400 Unit en ook op deze plaat maakt de Amerikaan weer indruk met een serie bijzonder sterke songs. Jason Isbell nam een paar jaar geleden afscheid van de Drive-By Truckers om meer ruimte te kunnen bieden aan zijn minder stevig rockende kant (een kant die de Drive-By Truckers inmiddels overigens zelf ook hebben ontdekt) en deze kant staat ook op Here We Rest weer in het zonnetje. Isbell’s muzikale hart ligt in het broeierige zuiden van de Verenigde Staten, maar is behoorlijk ruimdenkend. Here We Rest laat flink wat invloeden uit de folk, country en blues horen, maar is ook niet vies van dampende Southern Soul of stevige Southern Rock. Jason Isbell is altijd al een groot songwriter geweest en vertelt ook op Here We Rest weer mooie en indringende verhalen over het zware leven in het Zuiden van de VS, dat keihard is geraakt door de economische crisis en een aantal stevige natuurrampen. Here We Rest verschilt op zich nauwelijks van zijn twee voorgangers, maar persoonlijk vind ik de plaat net wat beter dan Sirens Of The Ditch uit 2007 en Jason Isbell & The 400 Unit uit 2009. Jason Isbell schudt op Here We Rest de prachtliedjes zo achteloos uit zijn mouw dat je bijna niet door hebt hoe goed ze zijn. Daardoor wordt de plaat hier en daar al gewoontjes genoemd, maar gewoontjes is de derde van Jason Isbell & The 400 Unit zeker niet. Here We Rest is een ambachtelijk gemaakte plaat waarop gewoon alles klopt. Natuurlijk zijn de songs weer geweldig en vertolkt Jason Isbell ze met hart en ziel, maar Here We Rest klinkt ook nog eens fantastisch en valt op door een bijzonder fraaie instrumentatie en productie. Het gitaarwerk is van bijzonder hoog niveau, de hier en daar opduikende vrouwenstemmen zijn prachtig en ook voor alle andere muzikale accenten geldt dat ze uitermate trefzeker zijn. Here We Rest heeft absoluut zijn hoogtepunten, maar eigenlijk pakken alle songs op deze plaat me bij mijn strot. Een maand of twee na de fantastische plaat van de Drive-By Truckers komt voormalig Trucker Jason Isbell op de proppen met een plaat die misschien nog wel beter is. Je hoort mij als rootsliefhebber absoluut niet klagen. Erwin Zijleman
Het vertrek van Jason Isbell uit de Drive-By Truckers in 2007 was een aderlating voor de band uit het zuiden van de Verenigde Staten. Waar de medische wetenschap tegenwoordig geen positieve effecten van een aderlating meer ziet, heeft het vertrek van Jason Isbell uitstekend gewerkt voor zowel de Drive-By Truckers als voor Jason Isbell zelf. De Drive-By Truckers maken nog steeds platen van een bijzonder hoog niveau en leverden eerder dit jaar met Go-Go Boots een van hun beter platen tot dusver af, maar ook Jason Isbell heeft inmiddels twee hele sterke platen op zijn naam staan. Deze platen krijgen deze week gezelschap van Here We Rest. Ook op zijn derde studioplaat laat Jason Isbell zich weer bijstaan door zijn band The 400 Unit en ook op deze plaat maakt de Amerikaan weer indruk met een serie bijzonder sterke songs. Jason Isbell nam een paar jaar geleden afscheid van de Drive-By Truckers om meer ruimte te kunnen bieden aan zijn minder stevig rockende kant (een kant die de Drive-By Truckers inmiddels overigens zelf ook hebben ontdekt) en deze kant staat ook op Here We Rest weer in het zonnetje. Isbell’s muzikale hart ligt in het broeierige zuiden van de Verenigde Staten, maar is behoorlijk ruimdenkend. Here We Rest laat flink wat invloeden uit de folk, country en blues horen, maar is ook niet vies van dampende Southern Soul of stevige Southern Rock. Jason Isbell is altijd al een groot songwriter geweest en vertelt ook op Here We Rest weer mooie en indringende verhalen over het zware leven in het Zuiden van de VS, dat keihard is geraakt door de economische crisis en een aantal stevige natuurrampen. Here We Rest verschilt op zich nauwelijks van zijn twee voorgangers, maar persoonlijk vind ik de plaat net wat beter dan Sirens Of The Ditch uit 2007 en Jason Isbell & The 400 Unit uit 2009. Jason Isbell schudt op Here We Rest de prachtliedjes zo achteloos uit zijn mouw dat je bijna niet door hebt hoe goed ze zijn. Daardoor wordt de plaat hier en daar al gewoontjes genoemd, maar gewoontjes is de derde van Jason Isbell & The 400 Unit zeker niet. Here We Rest is een ambachtelijk gemaakte plaat waarop gewoon alles klopt. Natuurlijk zijn de songs weer geweldig en vertolkt Jason Isbell ze met hart en ziel, maar Here We Rest klinkt ook nog eens fantastisch en valt op door een bijzonder fraaie instrumentatie en productie. Het gitaarwerk is van bijzonder hoog niveau, de hier en daar opduikende vrouwenstemmen zijn prachtig en ook voor alle andere muzikale accenten geldt dat ze uitermate trefzeker zijn. Here We Rest heeft absoluut zijn hoogtepunten, maar eigenlijk pakken alle songs op deze plaat me bij mijn strot. Een maand of twee na de fantastische plaat van de Drive-By Truckers komt voormalig Trucker Jason Isbell op de proppen met een plaat die misschien nog wel beter is. Je hoort mij als rootsliefhebber absoluut niet klagen. Erwin Zijleman