John Paul White - The Long Goodbye
Een paar dagen geleden stond deze BLOG in het teken van Matthew E. White, vandaag is het de beurt aan John Paul White. Twee keer dezelfde achternaam, maar dat is niet de enige overeenkomst tussen beide muzikanten, al overheersen uiteindelijk vooral de verschillen. De naam John Paul White zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen, tot ik erbij vertel dat de man samen met zangeres Joy Williams als The Civil Wars verantwoordelijk was voor het prachtige Barton Hollow; wat mij betreft één van de betere rootsplaten van de laatste jaren. Je zou verwachten dat John Paul White het momenteel veel te druk heeft voor het maken van een soloplaat en dat is ook zo. The Long Goodbye werd al voor het enorme succes van The Civil Wars opgenomen (naar verluid stamt de plaat uit 2008), maar er was tot voor kort geen platenmaatschappij die de plaat uit wilde brengen. Door het succes van The Civil Wars is het er nu toch van gekomen en daar is gezien de kwaliteit van de plaat veel voor te zeggen. Bij een soloplaat van een lid van een band of in dit geval een duo bestaat altijd het gevaar dat het klinkt als een deelverzameling van de muziek van de band of in dit geval het duo. The Long Goodbye klinkt gelukkig niet als The Civil Wars zonder Joy Williams, want daar zou niet veel aan zijn geweest. Op het in Muscle Shoals, Alabama, opgenomen The Long Goodbye laat John Paul White zijn wilde haren wapperen, wat een uitbundigere plaat oplevert dan we van hem gewend zijn. Muscle Shoals is de bakermat van de Southern Soul (een genre dat gisteren nog werd omarmd door Matthew E. White), maar dat genre is niet de eerste voorkeur van John Paul White. Op The Long Goodbye laat de Amerikaan vooral rijk georkestreerde singer-songwriter muziek horen, die zo nu en dan opzichtig flirt met invloeden uit de powerpop, Southern rock of stadionrock maar ook de zeer ingetogen momenten niet schuwt. Het is in de meeste gevallen mijlenver verwijderd van The Civil Wars, maar ook de gloedvolle en vaak wat meer up-tempo songs van John Paul White weten uiteindelijk te overtuigen. The Long Goodbye laat zo nu en dan een jaren 70 geluid horen, maar klinkt minstens net zo vaak als een eigentijdse pop- en rockplaat, die heel soms klinkt als Radiohead in haar meest toegankelijke dagen. Persoonlijk vind ik de tracks waarin John Paul White zich laat beïnvloeden door 70s songwriters als Harry Nilsson en Paul McCartney het mooist, maar ook de andere tracks, waarin producer Mike Hedges (bekend van onder andere U2 en The Cure) flink uitpakt, winnen nog steeds aan kracht. Gezien het succes van The Civil Wars zal John Paul White waarschijnlijk niet snel met een vervolg op The Long Goodbye op de proppen komen, maar dat er leven is na The Civil Wars (waarbinnen het wel wat schijnt te rommelen) is meer dan duidelijk. Erwin Zijleman
