Het muziekjaar 2013 is deze week dan echt begonnen met een eerste worp nieuwe releases die zeker niet tegen valt. De mooiste van het stel komt wat mij betreft van Yo La Tengo. De band uit Hoboken, New Jersey, nadert haar dertigjarig jubileum (de band werd opgericht in 1984) en maakt al sinds 1986 platen. De band piekte rond de eeuwwisseling met onmisbare platen als I Can Hear The Heart Beating As One en And Then Nothing Turned Itself Inside-Out. De afgelopen jaren is Yo La Tengo wat minder productief, maar met name I'm Not Afraid Of You And I Will Beat Your Ass uit 2006 kon zich meten met de beste platen van de band. Dat geldt in nog veel sterkere mate voor het deze week verschenen Fade, dat niet alleen de toon zet voor een prachtig muziekjaar 2013, maar ook laat horen dat Yo La Tengo nog lang niet versleten is. Fade zou zomaar uit kunnen groeien tot de parel in het oeuvre van deze unieke band en dat is gezien de kwaliteit van de flinke stapel platen die Yo La Tengo inmiddels op haar naam heeft staan een prestatie van formaat. Yo La Tengo werkt op Fade voor het eerst in vele jaren met een nieuwe producer en koos voor John McEntire, die we als muzikant kennen van onder andere Tortoise en The Sea And Cake, maar inmiddels ook als producer een fraaie staat van dienst heeft opgebouwd (Broken Social Scene, Stereolab, Kaki King). De invloed van McEntire is overigens niet overdreven groot, want Yo La Tengo klinkt op Fade vooral als zichzelf. Fade opent nogal heftig met een experimentele en psychedelische track vol gitaargeweld, maar zoekt vervolgens al snel de rust op. Wanneer Yo La Tengo die rust heeft gevonden domineren de lome en soms bijna lieflijke popliedjes. Dat het allemaal zo lekker in het gehoor ligt is overigens best bijzonder, want Yo La Tengo kiest in haar muziek eigenlijk nooit voor de makkelijkste weg. Hier en daar duiken wat strijkers en blazers op (de hand van John McEntire?), maar over het algemeen domineren toch de heerlijke gitaarlijnen, de luchtige elektronica en de lekker dromerige zang. Het klinkt zoals gezegd bekend in de oren, maar vervelen doe je je bij Yo La Tengo nooit. Ondanks het aangename en lome karakter van de muziek van Yo La Tengo op haar nieuwe plaat (de uitzonderingen bevestigen de regel), is ook Fade weer een plaat die je keer op keer op het verkeerde been zet en steeds weer nieuwe dingen laat horen. Het is nog altijd muziek die zich lastig laat vergelijken met die van andere bands en ook deze keer doe ik daar geen poging toe. De muziek van Yo La Tengo laat zich misschien nog wel het best vergelijken met de fraaie boom die op de cover van Fade prijkt. De basis is inmiddels degelijk, maar het aantal vertakkingen is groot. Wees niet bang voor de kleurverschillen en lichtspiegelingen; deze dragen alleen maar bij aan de schoonheid van het geheel. Of in gewoon Nederlands: Yo La Tengo heeft voor de zoveelste maal een even intrigerende als betoverende prachtplaat afgeleverd. Erwin Zijleman
