Onlangs wees een lezer van deze BLOG (Leen bedankt) me op Dark So Gold van The Pines. Ik bleek de plaat al een hele tijd in huis te hebben, maar door het enorme aanbod werd ook dit er een die tussen wal en schip viel. Ten onrechte, want Dark So Gold van The Pines is absoluut een krent uit de pop. Dark So Gold is al de vierde plaat van de band uit Minneapolis, Minnesota, en van de vorige drie heb ik er zeker twee gemist (Sparrows In The Bell uit 2007 heb ik wel in de kast staan, maar of ik hem ooit goed beluisterd heb vraag ik me af). Laat ik niet te lang stil staan bij de eerste drie platen van The Pines, want Dark So Gold is volgens de critici met afstand de beste plaat van de band. Op hun vierde plaat maken The Pines donkere en melancholische muziek die het vooral uitstekend doet op de late avond. De spil van The Pines wordt gevormd door Benson Ramsey en David Huckfelt. Beiden beschikken over een prachtig warm en emotievol stemgeluid dat alle toch al zo mooie songs op Dark So Gold naar een nog hoger plan tilt. Benson Ramsey is de zoon van de legendarische rootsmuzikant Bo Ramsey, die de plaat deels produceerde. Het is een knappe productie waarin de muziek van The Pines een wat mysterieus geluid krijgt dat me persoonlijk wel wat doet denken aan de producties van Daniel Lanois. Dark So Gold bevat voornamelijk ingetogen folksongs die in eerste instantie bestaan uit warm klinkende akoestische gitaren en de al eerder genoemde prachtstemmen van Benson Ramsey en David Huckfelt. Piano, keyboards en flarden elektrische gitaar geven de plaat vervolgens een sfeervol maar ook donker geluid. Het is een geluid met een beeldend karakter dat je steeds weer mee weet te slepen, waardoor de songs op Dark So Gold langzaam maar zeker allemaal onmisbaar worden. The Pines maken muziek die al vele decennia wordt gemaakt en doen zeker niet hun best om op te vallen. Omdat de puzzelstukjes op een net wat andere manier in elkaar vallen dan we in dit genre gewend zijn, doet de band dat echter wel. En op behoorlijk indrukwekkende wijze moet ik zeggen. Dark So Gold van The Pines herinnert zoals gezegd aan de muziek van Daniel Lanois, maar doet me op een of andere manier ook steeds aan Bob Dylan denken, vooral vanwege de vocalen. Het is muziek die zich maar heel langzaam opdringt, maar als je eenmaal voorzichtig wordt gegrepen door de mooie en stemmige muziek van The Pines is er al snel geen houden meer aan. Ik hoop van harte dat 2013 heel veel prachtige rootsmuziek gaat opleveren, maar vandaag sta ik nog even stil bij een van de over het hoofd geziene parels van 2012: Dark So Gold van The Pines. Echt zeer warm aanbevolen aan een ieder met een rootshart. Erwin Zijleman
