Een droomdebuut afleveren opent deuren die voor anderen gesloten blijven, maar je maakt het jezelf als muzikant verre van makkelijk wanneer je debuteert met een plaat die de hemel in wordt geprezen door de critici. Of in het onvervalste Cruijffiaans: "elk voordeel heb zijn nadeel". De Amerikaanse muzikant José James liep er de afgelopen jaren hard tegenaan, nadat hij met The Dreamer in 2008 een droomdebuut had afgeleverd. De plaat met een mix van soul, R&B en heel veel jazz, werd overladen met superlatieven en omarmd door een breed publiek. Opvolger Blackmagic uit 2010 kon daarom alleen maar tegenvallen en ook het onlangs verschenen No Beginning, No End zal het niet makkelijk krijgen (tussendoor verscheen nog een duoplaat met Jef Neve!). Is het terecht? Nee. Blackmagic was een prima plaat en No Beginning, No End vind ik nog veel beter. No Beginning, No End is de eerste plaat van José James op het legendarische Blue Note jazzlabel, maar het is zeker geen jazzplaat geworden. Ook op zijn nieuwe plaat vermengt José James weer op geheel eigen wijze invloeden uit diverse genres waaronder wederom soul, r&b en jazz. No Beginning, No End is een lome plaat met een opvallende instrumentatie. De plaat begint met een onnavolgbaar ritme op drums en bass en wordt pas grijpbaar wanneer José James zijn heerlijke soulstem opzet en wat blazers (al dan niet ingeblikt) opduiken. De meeste tracks die volgen houden het lome sfeertje vast en vallen steeds op door de aparte wijze waarop de percussie en de bas zijn opgenomen. De instrumentatie is buiten de ritmesectie uiterst subtiel, zodat de bijzonder aangename stem van José James maximaal effect kan sorteren. Daar slaagt hij geweldig in, hier en daar bijgestaan door prima zangeressen als Hindi Zahra en Emily King. José James is nog steeds niet vies van invloeden uit de R&B en met name de jazz, maar ik vind No Beginning, No End persoonlijk toch vooral een soulplaat. De plaat heeft het aangename van de klassieke soulplaten uit de jaren 70, maar heeft ook meer dan voldoende nieuws te bieden om zich te onderscheiden van deze platen. No Beginning, No End van José James zal het zonder enige twijfel uitstekend doen als soundtrack voor de kleine uurtjes, maar ik vind de plaat ook zeker interessant genoeg om op andere tijdstippen te beluisteren en bij voorkeur met de koptelefoon om maar niets te missen van de buitengewoon fraai arrangementen en de prima ritmesectie die klinkt alsof ze bij je in de huiskamer staan. Of José James aan de vooravond van de grote doorbraak staat durf ik niet te voorspellen. Aan de ene kant is zijn muziek net wat te eigenzinnig, maar aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat iemand deze zwoele en verleidelijke plaat aan de kant schuift. Erwin Zijleman
