Ik heb vorig jaar toch een flink aantal hele mooie rootsplaten besproken, maar de laatste dagen blijven er maar prachtplaten in het genre opduiken, die ik om uiteenlopende redenen over het hoofd heb gezien. Buddy And Jim van Buddy Miller en Jim Lauderdale heb ik zeker niet over het hoofd gezien, maar omdat ik de plaat steeds maar niet in handen kreeg, werd de recensie keer op keer uitgesteld. Dat is jammer, want het samenwerkingsverband tussen deze twee ouwe rotten uit de eregalerij van de rootsmuziek is zonder meer jaarlijstjeswaardig. Buddy Miller en Jim Lauderdale hebben allebei hun sporen in de muziek al ruimschoots verdiend en kennen elkaar al een aantal decennia. Dat is allebei te horen op Buddy And Jim. De plaat laat twee topmuzikanten horen die precies weten wat ze aan elkaar hebben en precies doen waar ze zin in hebben. En dat is in het geval van Buddy Miller en Jim Lauderdale lekker muziek maken. Buddy And Jim is een plaat waar het plezier van af spat. Dat is verrassend, want zowel Buddy Miller als Jim Lauderdale zijn normaal gesproken niet vies van de wat donkerdere songs in het genre. Buddy And Jim bevat elf songs en ze zijn eigenlijk alle elf goed. Country vormt de hoofdmoot op Buddy And Jim, maar ook uitstapjes wat stevigere songs worden niet geschuwd. Uiteraard kunnen we op Buddy And Jim volop genieten van het geweldige gitaarspel van Buddy Miller, maar de plaat baart vooral opzien in vocaal opzicht. De stemmen van Buddy Miller en Jim Lauderdale lijken wel voor elkaar gemaakt en slagen er keer op keer in om diep te ontroeren. We horen dit soort harmonieën de laatste jaren weinig en dat is jammer. Buddy And Jim laat in muzikaal opzicht misschien geen hele nieuwe of spannende dingen horen, maar de vooral degelijke songs zijn wel van het allerhoogste niveau. Het lijkt zo simpel wat Buddy Miller en Jim Lauderdale doen: lekker muziek maken met een aantal bevriende muzikanten (die onder andere een viool en een pedal steel aan de plaat toevoegen). Er zijn veel muzikanten die het doen, maar het levert maar zelden een plaat op die zo goed is als Buddy And Jim. Met name in de wat meer ingetogen songs weten Buddy en Jim flink te ontroeren, maar ook als het tempo wat wordt opgevoerd valt er, met name door het gitaarwerk van Buddy Miller en de fraaie harmonieën, heel veel te genieten. Buddy And Jim is waarschijnlijk vooral gemaakt voor de lol, maar de plaat ontwikkelt zich al snel tot een rootsplaat die maar door weinig andere rootsplaten van het moment wordt overtroffen. Ik ben natuurlijk veel te laat met deze recensie, maar ben vast niet de enige die het samenwerkingsverband van Buddy Miller en Jim Lauderdale nu pas op de juiste waarde weet te schatten. Het is iets dat absoluut navolging verdient. Erwin Zijleman
