Het is binnenkort weer het seizoen voor albums waarop voornamelijk donkere wolken over drijven en dus is het goed nieuws dat Chelsea Wolfe opduikt met een nieuw album. Haar vorige album vond ik wel erg donker en zwaar, maar Birth Of Violence laat een ander geluid horen. De basis van dit geluid is akoestisch, maar door de lagen die er op zijn gestapeld klinkt ook dit album weer zo donker als je van Chelsea Wolfe mag verwachten. Het levert een album op waarop betoverend mooie klanken worden afgewisseld met duistere en dreigende passages, maar steeds is er de prachtige stem van Chelsea Wolfe die alles met elkaar verbindt. Het levert een fascinerende en bloedstollend mooie luistertrip op.
Ik ontdekte de singer-songwriter uit Los Angeles alweer acht jaar geleden toen het opvallende Apokalypsis verscheen. Op het album waarmee Chelsea Wolfe doorbrak domineerden aardedonkere en vaak overweldigende klanken, maar onder deze klanken bleken bij vlagen wonderschone songs verstopt.
Die wonderschone songs kwamen onmiddellijk aan de oppervlakte toen een jaar later Unknown Rooms: A Collection of Acoustic Songs verscheen. Op dit veel soberder en akoestisch ingekleurde album was de sfeer nog altijd zeer onheilspellend, maar de schoonheid van de muziek van Chelsea Wolfe was veel beter hoorbaar. Pain Is Beauty uit 2013 en vooral Abyss uit 2015 lieten vervolgens een weer wat zwaarder aangezet geluid horen, maar de betovering bleef.
Diezelfde betovering bleef bij mij uit bij beluistering van het twee jaar geleden verschenen Hiss Spun. Op dit album liet Chelsea Wolfe zich begeleiden door hoge en vervormde gitaarmuren en koos ze bovendien voor een nog donkerder geluid. Het was me allemaal net wat te zwaar en te donker. Het is voor mij dan ook goed nieuws dat Chelsea Wolfe de gruizige gitaren en invloeden uit de metal weer grotendeels heeft afgezworen op het deze week verschenen Birth Of Violence, dat vast niet geheel toevallig op vrijdag de 13e verscheen.
Op haar nieuwe album kiest Chelsea Wolfe voor een meer ingetogen geluid. Akoestische gitaren vormen de basis voor de meeste songs op het album, maar iedereen die nu denkt dat Chelsea Wolfe een ingetogen en authentiek folk album heeft gemaakt moet vooral verder lezen. De basis van akoestische gitaren wordt met grote regelmaat uitgebouwd met dreigende strijkers, donkere syths en dreigende drums. Het geluid is niet zo zwaar als op Hiss Spun, maar het is nog altijd een geluid dat kan worden getypeerd als donker of zelfs als aardedonker.
Op het vorige album verzoop de stem van Chelsea Wolfe nog wat in de zwaar aangezette gitaarmuren, maar op Birth Of Violence eist de muzikante uit Los Angeles nadrukkelijk de hoofdrol op met haar stem, die beter klinkt dan op haar vorige albums en die het hele album lang indruk maakt.
Birth Of Violence is een album dat het daglicht nauwelijks kan verdragen, maar de songs van Chelsea Wolfe worden zeker niet alleen gedomineerd door donkere wolken. Voordat donkere wolken over drijven zijn meer dan eens sprookjesachtige klanken te horen en is de melancholie even verdwenen, maar het album staat ook vol met gitzwarte en beklemmende passages van een bijzondere schoonheid.
Chelsea Wolfe hield met Abyss mijn aandacht minder makkelijk vast dan voorheen en Hiss Spun kon me maar heel kort boeien. Het is gelukkig anders met Birth Of Violence, dat zich laat beluisteren als een intrigerende luistertrip, die je ruim 40 minuten in een wurggreep houdt.
Zeker bij beluistering met de koptelefoon heeft de prachtige stem van Chelsea Wolf een bezwerende werking en is de dynamiek en de dreiging in het bijzondere instrumentarium nadrukkelijk voelbaar. Verder hoor je dat Chelsea Wolfe dit keer een serie geweldige songs heeft geschreven, die ook zonder het zwaar aangezette geluid moeiteloos overeind zouden blijven. Het levert een bijzonder fascinerend album op. Erwin Zijleman
De muziek van Chelsea Wolfe is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://chelseawolfe.bandcamp.com/album/birth-of-violence.