Het bij elkaar zetten van vier geweldige muzikanten is nog geen garantie voor succes. Veel van de ‘supergroepen’ die in het verleden zijn geformeerd vielen uiteindelijk tegen. Het geldt gelukkig niet voor The Highwomen. Amanda Shires, Brandi Carlile, Maren Morris en Natalie Hemby blazen je van je sokken met de geweldige zang en harmonieën op het album, maar samen met topproducer Dave Cobb en een aantal geweldige muzikanten staat het viertal ook garant voor een prachtig geluid in songs die stuk voor stuk pareltjes zijn. Met de songs op het album, zouden Amanda Shires, Brandi Carlile, Maren Morris en Natalie Hemby allemaal een prachtalbum hebben gemaakt, maar het totaal overtreft in dit geval met afstand de som der delen. Geweldig album van deze gelegenheidsband.
De naam van het viertal verwijst natuurlijk naar The Highwayman, de gelegenheidsband die halverwege de jaren 80 werd geformeerd door countrysterren Johnny Cash, Willie Nelson, Waylon Jennings en Kris Kristofferson. Dat een supergroep lang niet altijd goed is voor grootse daden werd overigens bewezen door dit roemruchte kwartet, dat ondanks een aardig debuut nooit echt wist te imponeren.
Amanda Shires, Brandi Carlile, Maren Morris en Natalie Hemby doen dat wel, waarbij het natuurlijk helpt dat de vier jonge zangeressen momenteel op de toppen van hun kunnen presteren, terwijl het beste er bij een aantal van de heren van The Highwayman wel af was in de tweede helft van de jaren 80 en de ego’s een stukje groter waren dan die van The Highwomen.
De openingsnoten van het titelloze debuut van The Highwomen zijn voor soulzangeres Yola, maar hierna barst het countrygeweld los. De vier zangeressen laten individueel horen wat ze kunnen, maar het debuut van het viertal staat natuurlijk ook vol met harmonieën. Het zijn harmonieën van het soort dat goed is voor koude rillingen en kippenvel en in beide gevallen van genot.
Amanda Shires, Brandi Carlile, Maren Morris en Natalie Hemby beschikken stuk voor stuk over stemmen die gemaakt zijn voor de countrymuziek, maar klinken ook allemaal net wat anders. Dat hoor je wanneer ze een voor een het voortouw nemen in de songs op het album, maar de verschillen verdwijnen onmiddellijk wanneer de stemmen van de vier op prachtige wijze samenvloeien.
Ook in muzikaal opzicht bewandelen de vier normaal gesproken verschillende wegen. Waar Maren Morris op haar laatste album koos voor schaamteloos hitgevoelige countrypop, kennen we Natalie Hemby van wat traditioneler klinkende rootsmuziek, terwijl Amanda Shires en Brandi Carlile bij voorkeur de wat alternatievere hoeken van het genre opzoeken.
Op het debuut van de vier domineert de wat traditionelere of in ieder geval tijdloze Amerikaanse rootsmuziek en staat alles in dienste van vier geweldige stemmen. Het zijn deze stemmen die bij eerste beluisteringen van het album alle aandacht opeisen, maar luister ook zeker naar de geweldige muzikanten op het album en naar de bijzonder fraaie productie van wie anders dan Dave Cobb, die het debuut van The Highwomen heeft voorzien van het tijdloze en gloedvolle geluid dat past bij al het vocale geweld op het album. Het is een geluid dat prachtig ingetogen kan klinken, maar The Highwomen durven ook flink gas te geven, wat het album voorziet van veel passie en energie.
Met Amanda Shires, Brandi Carlile, Maren Morris en Natalie Hemby beschikken The Highwomen over vier getalenteerde songwriters, maar ook bij het schrijven van de songs werd niets aan het toeval overgelaten en droegen onder andere Jason Isbell, Ray LaMontagne, Lori McKenna en Miranda Lambert een steentje bij, terwijl natuurlijk Jimmy Webb, die 34 jaar geleden tekende voor de titeltrack van het debuut van The Highwayman, werd aangetrokken voor de titeltrack van het debuut van The Highwomen.
Enige liefde voor countrymuziek is een vereiste om te kunnen genieten van de muziek van de gelegenheidsband van Amanda Shires, Brandi Carlile, Maren Morris en Natalie Hemby, maar voor liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek is het smullen, terwijl muziekliefhebbers met een duidelijke voorkeur voor vrouwenstemmen binnen de Amerikaanse rootsmuziek zich bij beluistering van dit fraaie album alleen maar in het paradijs kunnen wanen. Erwin Zijleman