Cyrena Wages - Vanity Project

Cyrena Wages heeft een countryalbum gemaakt dat niet klinkt als een authentiek countryalbum en ook niet als een modern countrypopalbum, maar wat is het, vooral door de imponerende zang, een overtuigend album
In een tijdperk waarin veel zangeressen fluisterzacht zingen is het even wennen aan de buitengewoon krachtige stem van Cyrena Wages. Het is een stem die haar debuutalbum Vanity Project een jaren 70 vibe geeft en die wordt versterkt door de muziek op het album, die put uit de archieven van de soulvolle rootsmuziek die decennia geleden werd gemaakt in Memphis, Tennessee, de thuisbasis van Cyrena Wages. Vanity Project klinkt zowel in muzikaal als in vocaal opzicht flink anders dan de meeste andere rootsalbums van het moment, maar het prachtig door de gelouterde Matt Ross-Spang geproduceerde album knalt uit de speakers en wordt steeds wat mooier en indrukwekkender.

Vanity Project is het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Cyrena Wages en het is een debuutalbum dat mij zeer aangenaam heeft verrast. Cyrena Wages werd geboren in Memphis, Tennessee, zocht op jonge leeftijd haar geluk als muzikante in Nashville, maar keerde uiteindelijk toch weer terug naar haar geboortegrond in Memphis omdat ze niet in het Nashville keurslijf wilde worden gedwongen. Dat is te horen op haar debuutalbum Vanity Project, dat anders klinkt dan de albums die momenteel in Nashville worden gemaakt. 

Het debuutalbum van Cyrena Wages bevat flink wat invloeden uit de country, maar het is ook een album met heel veel soul. Het is een album dat de sfeer van het verleden ademt, want wanneer de muzikanten op het album de pannen van het dak spelen waan je je minstens een aantal decennia terug in de tijd. In muzikaal opzicht past Vanity Project uitstekend in het diepe zuiden van de Verenigde Staten met een mix van invloeden die binnen de Amerikaanse rootsmuziek op een breed terrein uit de voeten kan. 

Cyrena Wages heeft zich voor haar debuutalbum omringd met een aantal uitstekende muzikanten, die tekenen voor een gloedvol geluid. Het is allemaal bijzonder mooi geproduceerd door de ervaren producer Matt Ross-Spang (Charley Crockett, St. Paul & The Broken Bones, S.G. Goodman, Margo Price). Het is een producer die al eerder liet horen dat hij uit de voeten kan met country en soul en ook op Vanity Project van Cyrena Wages vloeien invloeden uit de country fraai samen met invloeden uit de soul. Het geluid op het album is hoorbaar beïnvloed door albums die flink wat decennia geleden werden gemaakt, maar in het aanbod van het moment klinkt het debuutalbum van Cyrena Wages opvallend fris, zeker als ze in een aantal songs ook andere genres verkent. 

In muzikaal opzicht maakt het debuutalbum van de muzikante uit Memphis makkelijk indruk met een vol en warm geluid, maar de zang op het album springt nog wat meer in het oor. Cyrena Wages beschikt over een hele mooie en ook opvallend krachtige stem. Ik hou over het algemeen niet zo van zangeressen die zo krachtig zingen als Cyrena Wages doet, maar de zang op Vanity Project overtuigt mij volledig. Zeker in de ballads maakt de Amerikaanse muzikante makkelijk indruk, maar als ze er nog een schepje bovenop doet in de uptempo songs raakt Cyrena Wages me nog steeds. 

Ik heb de laatste tijd flink wat traditionele countryalbums of juist moderne countrypop albums opgepikt en omarmd. Het debuutalbum van Cyrena Wages past in geen van deze twee categorieën, maar ik vind het op een of andere manier wel een countryalbum. Het is een album waar ik in eerste instantie wel wat over getwijfeld heb, want ik moest wennen aan zowel de muziek als de zang, maar eenmaal gewend heb ik wel wat met de volle klanken en de uitbundige zang. 

Vanity Project van Cyrena Wages is verschenen in een week met nog behoorlijk veel nieuwe albums, waardoor het album makkelijk tussen wal en schip valt, maar ik hoop dat liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek die het album nog niet hebben beluisterd het de komende en wat rustigere weken nog een kans willen geven. Op basis van mijn eigen ervaringen zou ik er niet direct over oordelen, want na een paar keer horen is dit album wat mij betreft nog een stuk beter. Erwin Zijleman

Komkommertijd

 

Vroeger was de komkommertijd in de muziekwereld een zekerheid, maar tegenwoordig verschijnen er vrijwel in iedere week van het jaar nieuwe albums. De komende weken is de spoeling echter dun. Op 12 juli verschijnt er een flinke stapel interessante nieuwe albums, waaronder albums van persoonlijke favorieten, maar de andere vrijdagen in juli en de eerste vrijdagen in augustus is het heel erg rustig met nauwelijks interessante nieuwe albums.

Het biedt mij de mogelijkheid om nog wat vergeten albums op te pikken en om terug te kijken op de eerste helft van 2024, waarin het week na week flink dringen was. Ook in de zomer is er al met al genoeg te beleven op de krenten uit de pop. Erwin Zijleman

Mabe Fratti - Sentir Que No Sabes

De uit Guatemala afkomstige muzikante Mabe Fratti levert met Sentir Que No Sabes een album af dat de fantasie constant prikkelt, maar het is ook een album met een unieke sfeer en een bijzondere schoonheid
“Rich, rewarding, spellbinding music from a true original”, het zijn de woorden van de Britse kwaliteitskrant The Guardian over Sentir Que No Sabes van Mabe Fratti en zoals zo vaak heeft de krant het bij het juiste eind. Mabe Fratti maakt op haar album muziek die je songs na song weet te verrassen of zelfs te verbazen, maar het is ook bijzonder mooie muziek en muziek die, ondanks het label avant garde, verrassend toegankelijk klinkt. Net als bijvoorbeeld Arooj Aftab betovert Mabe Fratti met muziek die anders klinkt dan alle andere muziek van het moment. Het is muziek waarin invloeden uit de jazz, neoklassieke muziek, Midden-Amerikaanse muziek, avant garde en pop en rock op bijzondere wijze samenvloeien. Bijzonder mooi.

Zonder enige twijfel het meest bijzondere album dat ik deze week heb gehoord is Sentir Que No Sabes van Mabe Fratti. Het is niet het eerste wapenfeit van de celliste uit Guatemala, die momenteel Mexico City als uitvalsbasis heeft, maar in tegenstelling tot haar vorige albums kan Sentir Que No Sabes rekenen op flink wat aandacht van de betere muziekpers. Dat is op zich best bijzonder voor een album waar het etiket avant garde wordt opgeplakt, maar met dit label vertel je maar een deel van het verhaal van de muziek van Mabe Fratti. 

Je hoort het direct in de openingstrack, die verrassend veel klinkt als een redelijk normale popsong met een lome beat, jazzy drumwerk en de mooie stem van Mabe Fratti, die haar Spaanse teksten met veel gevoel voordraagt. Het is wel een redelijk normale popsong met een twist, want de blazers op de achtergrond klinken wat atypisch. Wanneer stemmige pianoakkoorden worden toegevoegd klinkt het nog wat conventioneler, maar op hetzelfde moment is duidelijk dat Mabe Fratti muziek maakt die anders klinkt dan alle andere muziek van het moment. 

Het is muziek die me qua sfeer wel wat doet denken aan de muziek van Arooj Aftab, al is de muziek van Mabe Fratti minder jazzy. Invloeden uit de jazz spelen wel een rol in de songs van de muzikante uit Guatemala en dat hoor je vooral in het spel van de ritmesectie. Het wordt gecombineerd met invloeden uit de neoklassieke muziek en de avant garde, maar ook liefhebbers van aangenaam in het gehoor liggende popsongs met een kop en een staart hoeven Sentir Que No Sabes zeker niet direct opzij te leggen. 

Dat Mabe Fratti een achtergrond heeft in de avant garde hoor je vooral wanneer ze haar cello er bij pakt en wat vervormde en tegendraadse klanken uit de speakers laat komen. Omdat de rest van de muziek op het album vrij toegankelijk is versterkt de cello vooral het unieke karakter van de songs van Mabe Fratti, maar heb je niet het idee dat je naar een heel experimenteel album aan het luisteren bent. 

Dat idee heb je zeker niet wanneer Mabe Fratti zingt, want de muzikante uit Mexico City beschikt over een prachtige stem. Het is een stem die nog wat mooier en bijzonderder klinkt door de Spaanstalige teksten, die de muziek van Mabe Fratti voorzien van een extra dimensie, net zoals het gebruik van het Urdu dit doet op de albums van Arooj Aftab. Wanneer de stem van Mabe Fratti wordt gecombineerd met fraai klinkende blazers doet de muziek op Sentir Que No Sabes Mexicaans aan, maar wanneer de cello of de ritmesectie invalt of flink wat strijkers worden ingezet is de muziek op het album toch opeens weer meer neoklassiek of jazzy of schuift het op richting triphop, waarna elektronica de muziek van Mabe Fratti weer een andere kant op kan duwen. 

Het doet me in muzikaal opzicht soms ook wel wat denken aan de muziek van Talk Talk uit de meer experimentele dagen van de Britse band, maar die vergelijking is niet meer relevant wanneer Mabe Fratti zingt. De muzikante uit Guatemala was het afgelopen jaar zeer productief in diverse samenwerkingsverbanden en heeft haar nieuwe album gemaakt met flink wat gastmuzikanten, die allemaal bijdragen aan een geluid dat totaal anders klinkt dan de andere muziek van het moment, maar dat desondanks zeer makkelijk weet te verleiden. Het levert wereldwijd zeer positieve recensies op en dat is echt volkomen terecht. Erwin Zijleman

De muziek van Mabe Fratti is ook verkrijgbaar via het label van de muzikante uit Guatemala: https://tinangelrecords.bandcamp.com/album/sentir-que-no-sabes.

Sentir Que No Sabes van Mabe Fratti is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 39,99 euro

CD, 20,99 euro

Queen Of Jeans - All Again

De Amerikaanse band Queen Of Jeans maakte al twee prima albums, maar met All Again legt de band uit Philadelphia de lat nog een stuk hoger en levert het een album met perfecte popsongs op dat alle aandacht verdient
Het is een paar jaar stil geweest rond Queen Of Jeans, maar gelukkig is de band weer terug. Met If You're Not Afraid, I'm Not Afraid leverde de Amerikaanse band immers een album af dat naar veel meer smaakte en dat meer krijgen we met All Again, dat ook nog eens een stuk beter is. De muziek van Queen Of Jeans leunt op All Again wat minder zwaar op het verleden, maar de band verwerkt nog steeds uiteenlopende invloeden. De muziek is prachtig en de zang is prachtig, maar het zijn dit keer ook zeker de uitstekende songs die de aandacht trekken. Queen Of Jeans heeft een tijdloos maar ook eigentijds popalbum gemaakt en het is er een van een heel hoog niveau.

Queen Of Jeans ken ik van het album If You're Not Afraid, I'm Not Afraid, dat toch wel enigszins tot mijn verbazing al weer bijna vijf jaar oud is. Op dat album maakte de band uit Philadelphia, Pennsylvania, makkelijk indruk met haar songs, die op bijzondere wijze uiteenlopende invloeden wisten te verbinden. 

Queen Of Jeans liet zich op haar tweede album absoluut inspireren door de psychedelische muziek en de Phil Spector pop uit de jaren 60, maar kon ook goed uit de voeten met invloeden uit de jaren 90 en dan met name met invloeden uit de indierock, shoegaze en dreampop. Queen Of Jeans wist zich door het toevoegen van invloeden uit de jaren 60 te onderscheiden van al die bands die zich beperkten tot inspiratie uit de jaren 90. Het deed me af en toe wel wat denken aan de muziek van het helaas totaal vergeten Crowsdell en dat is een groot compliment. 

If You're Not Afraid, I'm Not Afraid van Queen Of Jeans deed in Nederland helaas niet veel en ook het deze week verschenen nieuwe album van de band wordt helaas nog niet overladen met aandacht. Ook met All Again heeft de Amerikaanse band, die inmiddels is uitgebreid tot een viertal, echter een zeer interessant album afgeleverd. 

Vergeleken met het vorige album is de band uit Philadelphia op haar nieuwe album wat opgeschoven richting de indierock van het heden, maar invloeden uit het verleden zijn zeker niet helemaal verdwenen uit het geluid van Queen Of Jeans. Het levert een serie songs op die het best zijn te omschrijven als tijdloze rocksongs. 

Op If You're Not Afraid, I'm Not Afraid sprak vooral de mix van invloeden me aan, maar All Again maakt op alle mogelijke wijze indruk. De zang van Miri Devora is nog een stuk mooier en zelfverzekerder dan op het vorige album en draagt nadrukkelijk bij aan de hoge kwaliteit van All Again. Het is een mooie heldere stem, die perfect past bij het zonnige gitaargeluid van de band. 

Het vooral gitaar georiënteerde geluid van Queen Of Jeans klinkt ook een stuk mooier dan op het vorige album en heeft meer dan eens een dreampop vibe, overigens zonder de platgetreden paden van dat genre te bewandelen. Het is allemaal prachtig geproduceerd door de mij onbekende Will Yip, die het nieuwe album van Queen Of Jeans heeft voorzien van een mooi ruimtelijk en ook sfeervol geluid. 

All Again krijgt zoals gezegd nog niet veel aandacht, maar ik weet zeker dat dit album een breed publiek moet kunnen aanspreken. In eerste instantie met de bijzonder mooie zang en de zeer aangename klanken, maar de Amerikaanse band heeft voor haar nieuwe album ook nog eens een serie weergaloze songs geschreven. 

In muzikaal opzicht past All Again misschien in het hokje indierock, maar de songs van Queen Of Jeans zijn op het nieuwe album stuk voor stuk 24-karaat popsongs. De ene song is nog tijdlozer dan de andere en alle songs op het album zijn vrijwel onmiddellijk goed voor een gevoel van gelukzaligheid, wat weer fraai contrasteert met de persoonlijke teksten van Miri Devora, die vooral gaan over de hobbelige weg van de liefde. 

Ik was in 2019 zoals gezegd behoorlijk enthousiast over If You're Not Afraid, I'm Not Afraid van Queen Of Jeans, maar het deze week verschenen nieuwe album van de band is echt in alle opzichten beter. Ga dat horen, je krijgt er geen spijt van. Erwin Zijleman

De muziek van Queen Of Jeans is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://queenofjeans.bandcamp.com/album/all-again.

All Again van Queen Of Jeansikk is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 44,99 euro

Liana Flores - Flower Of The Soul

De Brits-Braziliaanse Liana Flores is enorm populair op TikTok en andere sociale media, maar ook daarbuiten gaat ze stevig aan de weg timmeren met haar bijzonder mooie en aangename debuutalbum
Laat Flower Of The Soul van Liana Flores door de speakers komen en de gevoelstemperatuur stijgt met minimaal een paar graden. Hiernaast zorgt het debuutalbum van de muzikante uit Londen voor een aangenaam gevoel van totale ontspanning. De Brits-Braziliaanse muzikante bereikt dit met een aantal zachte, lome en verleidelijke songs. Het zijn songs met vooral invloeden uit de jazz, Britse folk en bossa nova en het zijn songs die subtiel maar bijzonder smaakvol zijn ingekleurd. Het klinkt allemaal bijzonder aangenaam, maar als Liana Flores gaat zingen verandert aangenaam in wonderschoon. Flower Of The Soul is een fraaie soundtrack voor de zomer, maar is ook veel meer dan dat.

Het is even afwachten of de zomer van 2024 de boeken in zal gaan als een mooie zomer, maar als dat zo is ligt er een hele mooie en aangename soundtrack op ons te wachten. Deze soundtrack komt van de Brits-Braziliaanse singer-songwriter Liana Flores, die deze week met Flower Of The Soul haar debuutalbum heeft afgeleverd. 

Ik was de naam Liana Flores nog niet eerder tegengekomen, maar met name op een aantal sociale media platforms schijnt de muzikante uit Londen enorm populair te zijn. Dat begrijp ik wel, want zodra de muziek van Liana Flores uit de speakers komt, maakt een gevoel van rust en ontspanning zich meester van de nietsvermoedende luisteraar. 

Liana Flores maakt zachte en honingzoete popliedjes, die doen verlangen naar eindeloos luieren in de zomerzon. De muziek van de Brits-Braziliaanse muzikante wordt vergeleken met die van de IJslandse muzikante Laufey en daar zit wel wat in. Net als Laufey verwerkt Liana Flores flink wat invloeden uit de jazz, folk en de klassieke muziek in haar songs en beschikt ze over een prachtige heldere stem. 

Flower Of The Soul is wel wat minder jazzy dan de albums van Laufey en heeft een vleugje bossa nova als bonus. De invloeden uit de bossa nova versterken het zonnige karakter van de muziek van Liana Flores, maar haar debuutalbum heeft ook iets weemoedigs. Dat weemoedige karakter komt vooral uit de flinke hoeveelheid invloeden die Liana Flores heeft verwerkt uit de traditionele Britse folk. 

Zeker in de meest ingetogen momenten, waarin de muzikante uit Londen genoeg heeft aan een akoestische gitaar, haar stem en eventueel wat strijkers, klinkt Flower Of The Soul als een authentiek Brits folkalbum, maar het is er in een aantal tracks wel een met een twist. In de meeste folky momenten is Flower Of The Soul overigens ook niet ver verwijderd van de Amerikaanse folk van lang geleden van bijvoorbeeld Vashti Bunyan, maar ook de muziek van Astrud Gilberto wordt terecht aangedragen als vergelijkingsmateriaal. 

Flower Of The Soul is op het eerste gehoor een uiterst ingetogen of zelfs sober album, maar voor de productie werd een klein legioen producers (Noah Georgeson, Chris Bear, Jaques Morelenbaum en Tim Bernarde) ingeschakeld. Dat hoor je wanneer je het album met de koptelefoon beluistert en ieder subtiel detail aan de oppervlakte komt. De smaakvolle muziek blijft in de meeste tracks op het album behoorlijk zacht, waardoor de stem van Liana Flores centraal staat. De jonge Brits-Braziliaanse muzikante zingt met veel gevoel en souplesse en weet de aandacht makkelijk een heel album vast te houden. 

Flower Of The Soul zou zoals gezegd zomaar de soundtrack van een mooie zomer kunnen worden, maar ook vroeg in de ochtend en laat op de avond verrichten de subtiele en prachtig gezongen songs van Liana Flores bij mij wonderen. Het is bijzonder om te zien hoe de IJslandse muzikante Laufey de afgelopen maanden vooral via de sociale media razend populair is geworden, maar met Liana Flores heeft ze er een hele serieuze concurrent bij. 

Ik ben meestal snel uitgekeken op folky en jazzy songs met een snufje bossa nova, maar Flower Of The Soul is wat mij betreft interessanter dan de rest van het aanbod in het genre dankzij een serie sterke songs, bijzonder fraaie klanken en een stem die echt meedogenloos verleidt en dat met steeds meer overtuiging doet. Erwin Zijleman

Flower Of The Soul van  Liana Flores is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 29,99 euro

Sour Widows - Revival Of A Friend

De Californische band Sour Widows heeft heel lang gewerkt aan haar debuutalbum en dat hoor je op het bijzonder fraaie en knappe en vooral door 90s indierock en slowcore beïnvloede Revival Of Friends
Melodieuze gitaarwolken, incidentele gitaaruitbarstingen, een laag tempo en bijna lieflijke vrouwenzang. Het zijn allemaal bekende ingrediënten en het zijn ingrediënten die met name in de 90s indierock en slowcore een voorname rol speelden. Invloeden uit de jaren 90 zijn sindsdien veelvuldig verwerkt, maar Revival Of Friends van Sour Widows klinkt wat mij betreft toch anders. De Californische band laat haar muziek slechts zeer incidenteel ontsporen, wat zorgt voor een bijzondere ingehouden spanning. Die past prachtig bij alle melancholie op het album, wat Revival Of Friends voorziet van een bijzondere lading. Het debuutalbum van Sour Widows is intens maar ook gewoon mooi. Erg mooi zelfs.

De Amerikaanse band Sour Widows debuteert deze week met Revival Of A Friend. De band uit Californië werkte zeven jaar aan het album en kreeg in deze periode te maken met het verlies van dierbaren en met de coronapandemie. Gelukkig is het album er toch nog gekomen, want Revival Of A Friend is een uitstekend album. 

Het is een album dat me in eerste instantie vooral mee terug nam naar de jaren 90. Het debuutalbum van Sour Widows bevat immers nogal wat invloeden uit de indierock en de slowcore uit dit decennium. Zo bevat Revival Of A Friend vooral songs die zich voornamelijk in een laag tempo voortbewegen, maar die zomaar kunnen exploderen. Het voorziet het album van de dynamiek die in de indierock van de jaren 90 gewoon was. 

Ook het gitaarwerk op het album herinnert me aan rockmuziek van een aantal decennia geleden. Het gitaarwerk op Revival Of A Friend is melodieus en ruimtelijk, maar kan ook behoorlijk gruizig klinken. Het gitaarwerk op het album is verantwoordelijk voor de dynamiek in de muziek van Sour Widows, terwijl de ritmesectie vooral ondersteunend speelt, al verdient de drummer van de band zeker de nodige credits. 

Het fraaie gitaarwerk op het debuutalbum van de Californische band wordt gecombineerd met zachte en vaak bijna lieflijke zang en ook dat is een belangrijk ingrediënt van de indierock uit de jaren 90. Waar veel jaren 90 bands één vrouwelijk boegbeeld hadden, heeft Sour Widows er twee. 

Susanna Thomson en Maia Sinaiko tekenen allebei voor zowel het gitaarwerk als de zang op het album en deze dubbele bezetting verrijkt zowel de instrumentatie als de zang op Revival Of A Friend. Je hoort bovendien goed dat de twee al jaren samen spelen, want zowel de gitaarpartijen als de zang van Susanna Thomson en Maia Sinaiko vloeien prachtig samen en weten elkaar steeds weer te versterken. 

Zeker in de wat langere tracks op het album maakt de band veel gebruik van repeterende akkoorden, waardoor de muziek van Sour Widows een bijzondere of zelfs bijna hypnotiserende uitwerking heeft op de luisteraar. Met name in de ingetogen passages, en die domineren op het album, valt op met hoeveel zorgvuldigheid er wordt gemusiceerd en die zorgvuldigheid hoor je terug in de zang. De muziek van Sour Widows kan op hetzelfde moment ruw klinken en dat is knap. 

Het is allemaal fraai vastgelegd door Maryam Qudus, die het album samen met de band produceerde en die hier en daar wat atmosferische synths heeft toegevoegd aan het geluid op Revival Of A Friend. Door het lage tempo heeft de muziek van de Amerikaanse band vaak een wat melancholisch karakter, wat gezien de gebeurtenissen in de levens van Susanna Thomson en Maia Sinaiko, die dierbaren verloren door ziektes en overdoses, ook niet zo gek is. 

Revival Of A Friend bevat ruim vijftig minuten muziek, wat lang is voor een debuutalbum. Door het lage tempo en een aantal wat langere tracks lijkt het album langer te duren, maar het debuutalbum van Sour Widows verveelt geen moment. Revival Of A Friend kan prima voortkabbelen op de achtergrond, maar de songs van Susanna Thomson en Maia Sinaiko worden nog mooier wanneer je er met volledige aandacht en flink volume naar luistert. In eerste instantie vond ik het vooral aangename nostalgie, maar Revival Of A Friend is inmiddels veel meer dan dat. Erwin Zijleman

De muziek van Sour Widows is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://sourwidows.bandcamp.com/album/revival-of-a-friend.

Revival Of A Friend van Sour Widows is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 29,99 euro

Loma - How Will I Live Without a Body?

Loma stond een paar jaar op een laag pitje, maar met het wonderschone How Will I Live Without a Body? hebben Jonathan Meiburg, Emily Cross en Dan Duszynski hun beste album tot dusver gemaakt
De Amerikaanse band Loma ontstond min of meer bij toeval, maar is, zeker na de release van haar derde album, niet meer weg te denken. Op de eerste twee albums van de band combineerden Jonathan Meiburg, Emily Cross en Dan Duszynski de prachtige stem van Emily Cross met mooie en avontuurlijke klanken en dat doet Loma op How Will I Live Without a Body? op nog veel indrukwekkendere wijze. De songs van de Amerikaanse band strelen hier en daar genadeloos het oor, maar kunnen ook behoorlijk ongrijpbaar klinken. De bijzondere muziek wordt gecombineerd met de geweldige stem van Emily Cross, die nog mooier zingt dan op de vorige albums. Loma is terug en dat is geweldig nieuws.

Voorman Jonathan Meiburg van de Amerikaanse band Shearwater hoorde in 2016 het tweede album van het eveneens Amerikaanse duo Cross Record. Hij was zo onder de indruk van dit album dat hij het duo uitnodigde als support act van Shearwater, maar hier bleef het niet bij. Uiteindelijk dook Jonathan Meiburg samen met Emily Cross en Dan Duszynski van Cross Record een Texaanse studio in en was Loma geboren. 

Het aan het begin van 2018 verschenen titelloze debuutalbum van Loma werd gezien als een album van een gelegenheidsband of wat oneerbiediger als een tussendoortje, maar de eerste muzikale verrichtingen van Jonathan Meiburg, Emily Cross en Dan Duszynski bleken een zeer aangename verrassing. Het debuutalbum van Loma imponeerde door de prachtige stem van Emily Cross, maar ook het combineren van invloeden uit zeer uiteenlopende genres en de ongebreidelde experimenteerdrang van Loma spraken zeer tot de verbeelding. 

Toen eind 2020 Don’t Shy Away verscheen werd Loma nog steeds een gelegenheidsband genoemd, maar het tweede album van Jonathan Meiburg, Emily Cross en Dan Duszynski, die dit keer niemand minder dan Brian Eno naar de studio haalden, bleek nog indrukwekkender dan het al zo goede debuut. Deze week verschijnt met How Will I Live Without a Body? het derde album van Loma en laat het drietal horen dat het nog wat beter kan. 

Het derde album van Loma kwam er niet zonder slag of stoot, want de coronapandemie dreef de drie muzikanten ver uit elkaar, waarna andere projecten, als het boek van Jonathan Meiburg, de aandacht opeisten. In Engeland werd de gezamenlijke inspiratie weer gevonden en het levert een fascinerend album op, dat wat mij betreft zijn twee voorgangers makkelijk overtreft. 

Na de samenwerking met Brian Eno hebben Jonathan Meiburg, Emily Cross en Dan Duszynski wederom een grote naam weten te strikken, want op How Will I Live Without a Body? duikt ook Laurie Anderson op, die inmiddels de kracht van AI heeft ontdekt. Ook How Will I Live Without a Body? is echter weer een typisch Loma album. 

Het is een album dat betovert met de stem van Emily Cross, die op het derde album van Loma bijna onwaarschijnlijk mooie zang laat horen. De bedwelmend mooie stem van de Amerikaanse muzikante wordt deels gecombineerd met fraaie en bijzonder stemmige en voornamelijk organische muzikale passages, maar Jonathan Meiburg, Emily Cross en Dan Duszynski zoeken, bijgestaan door Laurie Anderson ook nadrukkelijk het experiment. 

Hier en daar zijn behoorlijk eclectische passages toegevoegd aan de muziek op het album, wat de songs op How Will I Live Without a Body? iets overweldigends maar ook iets ongrijpbaars geeft, wat wordt versterkt door uiteenlopende achtergrondgeluiden. De muziek van Loma was op de eerste twee albums al van een bijzondere schoonheid, maar op het derde album klinkt de muziek van de Amerikaanse band nog veel mooier en fascinerender. 

Steeds weer verrast Loma met bijzondere klanken en verrassende wendingen, maar ondertussen heeft de muziek van de band ook een bijna hypnotiserende uitwerking, die nog eens wordt versterkt door de waanzinnig mooie stem van Emily Cross. Voor mij is na How Will I Live Without a Body? één ding zeker: Loma is geen gelegenheidsband, Loma is een wereldband en het is een wereldband die voor mij een van de meest bijzondere albums van 2024 tot dusver heeft gemaakt. Erwin Zijleman

De muziek van Loma is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://lomamusic.bandcamp.com/album/how-will-i-live-without-a-body.

How Will I Live Without a Body? van Loma is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 32,99 euro

CD, 16,99 euro