Review: The Innocence Mission - Midwinter Swimmers

Karen en Don Perris maken als The Innocence Mission inmiddels al 35 jaar prachtige albums en leveren nu met het zeer sfeervolle Midwinter Swimmers misschien wel hun mooiste album tot dusver af
Midwinter Swimmers van The Innocence Mission was echt pas een paar noten onderweg, maar ik was al verkocht. Het was het resultaat van de buitengewoon sfeervolle klanken waar de Amerikaanse band inmiddels het patent op heeft en zeker ook van de unieke stem van Karen Peris, die je moeilijk kan verdragen of waar je zielsveel van houdt. Ik ben al 35 jaar zeer gecharmeerd van de zang van Karen Peris, maar in de fraaie instrumentatie op en bijzondere productie van Midwinter Swimmers komt haar zo karakteristieke stem nog veel beter tot zijn recht. Het levert de perfecte soundtrack op voor een hele lange en koude winter. The Innocence Mission heeft wederom een werkelijk wonderschoon album afgeleverd.

De Amerikaanse band The Innocence Mission gaat inmiddels ruim 35 jaar mee en is met het deze week verschenen Midwinter Swimmers toe aan haar veertiende album. De band, met het echtpaar Karen en Don Perris als belangrijkste leden, maakte haar mooiste album wat mij betreft met het in 1995 uitgebrachte Glow, maar ook de laatste twee albums van de band uit Lancaster, Pennsylvania, vond ik heel erg mooi. 

Zowel op Sun On The Square uit 2018 als See You Tomorrow uit 2020 maakte The Innocence Mission zeer sfeervolle en vaak wat folky muziek, die van een speciaal karakter werd voorzien door de bijzondere stem van Karen Perris, die klinkt als een mix van Edie Brickell en Harriet Wheeler (The Sundays), maar ook iets heeft van Joni Mitchell en Natalie Merchant. De muziek van The Innocence Mission raakte op de vorige twee albums soms aan 10,000 Maniacs en soms aan Mazzy Star, maar had ook het unieke karakter dat de albums van The Innocence Mission al zo lang kenmerkt. 

De Amerikaanse band heeft voor haar nieuwe album onderdak gevonden bij het Britse Bella Union label, dat een compliment verdient voor de goede smaak. Het deze week verschenen Midwinter Swimmers volgt op een album met kinderliedjes van Karen Perris, dat overigens ook zeer geschikt was voor volwassenen. Midwinter Swimmers komt voor mij wat uit de lucht vallen, maar over dit soort surprises hoor je mij niet klagen. 

Het album opent met een track die wel wat aan Mazzy Star doet denken, maar dan wel met de stem van Karen Perris in plaats van die van Hope Sandoval. Uit de bovenstaande omschrijving blijkt al wel dat Karen Perris beschikt over een bijzondere stem en het is een stem die ook dit keer niet iedereen mooi zal vinden. Zelf heb ik inmiddels al 35 jaar een zwak voor de stem van de Amerikaanse muzikante en het is een stem die in al die jaren alleen maar mooier is geworden. 

De stem van Karen Perris staat op het nieuwe album van The Innocence Mission net wat meer in de spotlights, want de muziek op Midwinter Swimmers is op zich behoorlijk ingetogen. The Innocence Mission staat bekend om zeer smaakvolle muziek en die hoor je ook op het nieuwe album, dat lijkt gemaakt voor donkere en koude winteravonden. De muzikale basis bestaat vooral uit akoestische gitaren en piano, maar de sfeervolle accenten zijn ook dit keer niet vergeten, met hier en daar een hoofdrol voor wonderschone arrangementen, fraai elektrisch gitaarwerk en beeldende orkestraties. 

Wat direct opvalt bij beluistering van het nieuwe album van de Amerikaanse band is de bijzondere productie. De Britse kwaliteitskrant The Guardian noemt het een lo-fi productie, maar ik vind het album vooral nostalgisch klinken met vaak een jaren 60 sfeer. Het past allemaal prachtig bij de unieke stem van Karen Perris, die qua stem ook wel wat heeft van de psychedelische folkies uit de jaren 60. 

Een album van The Innocence Mission is voor mij altijd een album om naar uit te kijken, maar Midwinter Swimmers heeft mijn hoge verwachtingen makkelijk overtroffen. Karen en Don Perris hebben hun nieuwe album voorzien van een buitengewoon stemmig en ook gloedvol geluid, dat de ruimte op bijzondere wijze vult en dat alleen maar mooier wordt. Ik heb Glow uit 1995 er ook nog maar eens bij gepakt, maar ik vind Midwinter Swimmers eigenlijk beter en dat zegt wat. Erwin Zijleman

De muziek van The Innocence Mission is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://theinnocencemission.bandcamp.com/album/midwinter-swimmers.

Review: HOWRAH - Ends And Means

De leden van de Amsterdamse band HOWRAH hebben hun sporen in de muziek ruimschoots verdiend, maar zetten een indrukwekkende nieuwe stap met het echt in alle opzichten geweldige Ends And Means
Dat de Nederlandse band HOWRAH een geweldig gitaaralbum kan maken is geen nieuws. De band leverde met Self-serving Strategies en BLISS al twee uitstekende albums af. Het zijn albums die in alle opzichten worden overtroffen met het deze week verschenen Ends And Means. HOWRAH combineert op haar derde album invloeden uit meerdere door gitaren gedomineerde genres en smeedt al deze invloeden samen in een serie uitstekende songs. HOWRAH verslapt op haar nieuwe album geen moment, wat Ends And Means voorziet van een bijzondere flow. Je hebt continu het idee dat je naar een prachtplaat aan het luisteren bent en dat is ook zo.

Er zijn momenteel flink wat Nederlandse bands die uitstekende albums maken met door postpunk en indierock beïnvloede muziek en een aantal van deze bands timmert ook nog eens met veel succes aan de weg. De Amsterdamse band HOWRAH blijft wat betreft het succes helaas wat achter, maar in kwalitatief opzicht is het wat mij betreft een van de betere bands in het genre. 

Dat liet HOWRAH al horen op haar debuutalbum Self-serving Strategies uit 2018, dat vervolgens in 2021 werd overtroffen door het nog veel betere BLISS. We zijn inmiddels nog een keer drie jaar verder en dus was het de hoogste tijd voor een nieuw album van de Amsterdamse band. Dat album is deze week verschenen en luistert naar de titel Ends And Means. 

Ik was zelf zeer te spreken over de vorige twee albums van HOWRAH en het is voor mij dan ook geen verrassing dat ook het derde album van de Amsterdamse band van hoog niveau is. Na één keer horen was ik er al uit dat Ends And Means een van de leukste en meest interessante rockalbums van eigen bodem en van het moment is en daar ben ik na herhaalde beluistering alleen maar meer van overtuigd geraakt. De potentie van HOWRAH blijft overigens niet beperkt tot de eigen bodem, want ook internationaal kan het album wat mij betreft met de beste albums mee. Vraag is dus hoe we er voor kunnen zorgen dat bijvoorbeeld Pitchfork dit album in het vizier krijgt. 

De muziek van HOWRAH werd zeker op basis van het debuutalbum makkelijk in het hokje postpunk geduwd, maar dat is een hokje waarin Ends And Means niet thuis hoort. Dat betekent echter niet dat invloeden uit de postpunk geen rol spelen op het nieuwe album van HOWRAH, want dat doen ze zeker. De Amsterdamse band sleept er op haar derde album echter ook een flinke bak invloeden bij. Dit varieert van new wave en shoegaze tot indierock tot lo-fi en noiserock, waarbij de inspiratiebronnen zowel uit het Verenigd Koninkrijk als uit de Verenigde Staten komen, maar ik hoor ook een laagje van de betere gitaaralbums van Excelsior uit het verleden. 

Ends And Means is een album waarop niet heel veel gevarieerd wordt. In alle tracks op het album rollen de lagen gitaren over elkaar heen en ook de zang op het album varieert niet heel erg. Het is een combinatie die een wat eenvormig album op zou kunnen leveren, maar dat is het derde album van HOWRAH zeker niet. Het album heeft een hele aangename flow en juist het consistente geluid op het album voorziet Ends And Means van energie en kracht. Dat heeft ook te maken met de kwaliteit van de muziek en de zang op het album. De zang is misschien niet heel gevarieerd, maar wel altijd goed. Het gitaarwerk op het album is gevarieerder en maakt track na track indruk met een dynamisch en ruimtelijk geluid. 

End And Means wordt nog wat beter door de kwaliteit van de songs op het album. HOWRAH heeft een serie aansprekende maar zeker ook aanstekelijke songs geschreven. Het zorgt er voor dat het album makkelijk indruk maakt met toegankelijke en melodieuze songs, waarna de mooie details in het gitaarwerk het album steeds verder omhoog stuwen. HOWRAH is zoals gezegd nog niet zo succesvol als een aantal andere gitaarbands van eigen bodem, maar dat moet haast wel gaan veranderen met het uitstekende derde album van de Amsterdammers, dat absoluut van jaarlijstjes niveau is. Erwin Zijleman

De muziek van HOWRAH is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse band: https://howrah.bandcamp.com/album/ends-and-means.

Ends And Means van HOWRAH is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Friedberg - Hardcore Workout Queen

De Britse band Friedberg doet op haar debuutalbum Hardcore Workout Queen vooral haar eigen ding en klinkt een stuk eigenzinniger en hierdoor ook leuker dan de mainstream indierock van het moment
Hardcore Workout Queen van Friedberg is een album dat ik zomaar gemist zou kunnen hebben. Ook nadat het album me getipt werd had het nog verkeerd kunnen aflopen, want de band uit Londen klinkt in ieder track weer anders en raakt wat mij betreft niet altijd de juiste snaar. Als die wel geraakt wordt maakt de band rond Anna Friedberg makkelijk indruk met een eigenzinnig geluid met meer dan eens een aangenaam jaren 80 sfeertje. Het klinkt duidelijk anders dan de meeste Amerikaanse indierock met een vrouwelijk boegbeeld van het moment en dat maakt het leuk. Vooral de meer ingetogen songs zijn fantastisch en doen uitzien naar veel meer.

Het zijn vooral wat minder prominente of in ieder geval minder bekende muziekwebsites die de afgelopen weken aandacht hebben besteed aan Hardcore Workout Queen, het debuutalbum van Friedberg. Friedberg is een Britse band die bestaat uit vier vrouwen, waaronder de van oorsprong Oostenrijkse Anna Friedberg, die haar naam gaf aan de band uit Londen. Het album werd mij getipt door een lezer van deze BLOG, die aangaf dat het album perfect in mijn straatje past. 

Daar was ik het direct bij beluistering van de openingstrack van Hardcore Workout Queen roerend mee eens. In deze openingstrack verrast de band zes minuten lang met bijzondere klanken, die het lastig maken om de muziek van Friedberg in een hokje te duwen. In die zes minuten schakelt Friedberg continu tussen gitaren en synths en beiden leveren een bijzonder sfeervol geluid op. Het is een geluid dat wordt gecombineerd met postpunk achtige bassen en de zeer aangename en wat onderkoelde stem van Anna Friedberg. 

Tien van deze tracks en Friedberg had een wereldalbum en in ieder geval een droomdebuut gemaakt, maar de tweede track beviel me minder goed. Tijdens deze uptempo track met een jaren 80 en jaren 90 sfeertje en associaties met een hitje van de band Republica had ik Hardcore Workout Queen bijna weer terzijde geschoven, maar de band uit Londen herpakt zich in de derde track, die weer het karakteristieke geluid en de bijzondere sfeer van de openingstrack heeft. In deze track spelen de gitaren een wat dominantere rol en dat combineert mooi met de stem van Anna Friedberg, die ook in deze track zeer aansprekend is. 

Friedberg is ook de rest van het album wat wisselvallig, maar de dalen op Hardcore Workout Queen zijn niet heel diep en de pieken verrassend hoog, waardoor ik het album er toch weer bij bleef pakken en het in een net wat slappere week mijn selectie haalde. Daar ben ik blij om, want het debuutalbum van Friedberg is wat mij betreft een groeialbum, dat in muzikaal opzicht interessanter is dan je bij eerste beluistering hoort. 

Het is misschien een album met een paar dipjes, maar gemiddeld genomen is Hardcore Workout Queen een prima debuutalbum. Het siert de band dat het zich niet in het strakke korset van de indierock laat persen, maar in iedere track op het album weer een andere weg kiest. Het zorgt ervoor dat de band het ene moment klinkt als een indierock band van dit moment, maar niet veel later kan klinken als Mazzy Star in haar meest psychedelische dagen. Hierna kan Friedberg je ook zomaar de dansvloer op slepen of juist weer kiezen voor een meer ingetogen song. 

Het maakt van Hardcore Workout Queen een wat wispelturig album, maar dat wispelturige maakt het album ook leuk. De Britse producer Dan Carey, die de afgelopen jaren werkte met alles en iedereen heeft de veelzijdigheid van Friedberg vastgelegd in een geluid dat avontuurlijk maar ook verzorgd klinkt en dat met name door de wisselwerking tussen keyboards en gitaren ook fris klinkt. Het is een album dat zich met grote regelmaat buiten mijn comfort zone beweegt, maar het is ook een album dat meer dan eens precies laat horen wat ik leuk vind. Door het wat wisselende niveau hoor ik op Hardcore Workout Queen vooral belofte. Ik ben benieuwd welke kant dit op gaat. Erwin Zijleman

De muziek van Friedberg is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://friedberg.bandcamp.com/album/hardcore-workout-queen.

Hardcore Workout Queen van Friedberg is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Calicos - Sugercoat It

De Belgische band Calicos leverde in de lente van 2021 een uitstekend debuutalbum af en overtreft dat deze week met het weer net wat anders klinkende maar wederom heel erg goede Sugercoat It
België gooit er in de laatste weken van 2024 nog een indrukwekkend aantal prachtalbums tegenaan. De meest recente van het stel komt van Calicos uit Antwerpen, dat in 2021 als The Calicos ook al flink wat indruk maakte. De Belgische band verwerkt ook op haar tweede album weer uiteenlopende invloeden en heeft deze gegoten in melodieuze en bijzonder lekker in het gehoor liggende popsongs. De band kruipt af en toe dicht tegen de indierock aan, maar kan ook uit de voeten met roots en pop. Net als zijn voorganger maakt Sugercoat It makkelijk indruk, maar het is ook een album dat nog lang leuker en interessanter wordt. Het debuutalbum van de band kreeg positieve kritieken en dat verdient deze opvolger ook.

Het is alweer drieënhalf jaar geleden dat de Belgische band The Calicos debuteerde met het uitstekende The Soft Landing. Het is een album dat ik in de lente van 2021 als volgt aanprees: “The Calicos strooit op haar debuutalbum driftig met prachtig melodieuze popliedjes met invloeden uit de pop, rock en roots. Het zijn popliedjes die de zon aangenaam laten schijnen, maar het zijn ook popliedjes waarin de spanning vaak fraai wordt opgebouwd. In muzikaal opzicht is het smullen, maar ook in vocaal opzicht maakt de Belgische band makkelijk indruk”. 

Het zijn woorden waar ik nog steeds volledig achter sta, want toen ik The Soft Landing eerder deze week weer eens beluisterde, was ik direct weer onder de indruk van het album. The Calicos kwam in 2021 zeker niet uit de lucht vallen, wamt drie jaar eerder sleepte de band uit Antwerpen de beker van de prestigieuze Humo’s Rock Rally binnen en dat is alleen de smaakmakers binnen de Belgische muziekscene gegeven. 

De Belgische band is de afgelopen jaren het voorvoegsel “The” kennelijk kwijtgeraakt en noemt zich nu Calicos. Met Sugercoat It is deze week het tweede album van de band verschenen en na een paar keer horen durf ik wel te zeggen dat het nieuwe album minstens net zo goed of misschien zelfs nog wel beter is dan het zo goede debuutalbum. 

Het is een album waarop de band uit Antwerpen de hoeveelheid invloeden uit de rootsmuziek wat heeft teruggeschroefd en is opgeschoven richting de indierock en pop. Het geluid klinkt nog wat voller door met enige regelmaat een prominentere rol voor synths, maar ook Sugercoat It is een zeer sfeervol klinkend album. 

Qua ingrediënten is het tweede album van Calicos minder ver verwijderd van het debuutalbum. Ook Sugercoat It valt op door een fraaie productie (van de onder andere van Isolde Lasoen en BLUAI bekende Tobie Speleman), door een rijk geluid waarin zowel gitaren als synths het voortouw nemen, door heerlijk melodieuze songs die zich direct makkelijk opdringen en door de prima zang van Quinten Vermaelen. 

In muzikaal opzicht zit het allemaal weer knap in elkaar, maar het geluid van Calicos slaat zich ook als een heerlijk warme deken om je heen. Met name de naar indierock neigende songs met wat meer dynamiek doen we voorzichtig aan Radiohead denken, maar Calicos kan ook nog altijd vermaken met lekker in het gehoor liggende pop (met hier en daar een 80s tintje), softrock of een vleugje roots. Op het debuutalbum viel de Belgische band op met af en toe lekker stevig gitaarwerk en dat duikt ook op Sugercoat It met enige regelmaat op. Het uitstekende gitaarwerk wordt hier en daar verdreven door synths, maar ook dat levert een aantrekkelijk geluid op. 

In mijn recensie van het debuutalbum van (The) Calicos schreef ik dat het niveau van de songs ver boven het gemiddelde niveau op een debuutalbum lag en dat hoge niveau heeft de band uit Antwerpen vastgehouden op haar tweede album, dat vol staat met popsongs die zich direct in het geheugen nestelen en die nog lang leuker en interessanter worden. Ik weet niet wat er momenteel in België in het water zit, want met de nieuwe albums van Sylvie Kreusch, Isaac Roux, Warhaus en nu Calicos komen er opeens wel heel veel prachtalbums van onze Zuiderburen. Ook Sugarcoat It van Calicos is wat mij betreft een blijvertje. Erwin Zijleman

De muziek van Calicos is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Belgische band: https://calicosband.bandcamp.com/album/sugarcoat-it.

Sugercoat It van Calicos is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Warhaus - Karaoke Moon

Karaoke Moon is het vierde album van de Belgische band Warhaus en het is een album dat mede door de terugkeer van Sylvie Kreusch het al zo mooie Belgische muziekjaar 2024 nog net wat meer glans geeft
Maarten Devoldere is misschien vooral bekend van de band Balthazar, maar met zijn soloproject Warhaus heeft hij inmiddels bijna net zoveel albums op zijn naam staan. Ik vind de albums van Warhaus persoonlijk interessanter dan de albums van Balthazar en ook het deze week verschenen Karaoke Moon is weer een uitstekend album. Warhaus citeerde in eerste instantie wel erg nadrukkelijk uit de catalogus van Serge Gainsbourg, maar heeft inmiddels een duidelijk eigen geluid. Het is een warm en broeierig geluid dat is gemaakt voor donkere en koude winteravonden, wat nog eens wordt versterkt door de stem van de Belgische muzikant, die op Karaoke Moon gelukkig weer gezelschap krijgt van Sylvie Kreusch.

De Belgische muzikant Maarten Devoldere debuteerde een kleine vijftien jaar geleden met de band Balthazar. De band heeft inmiddels een handvol albums uitgebracht, die stuk voor stuk konden rekenen op positieve recensies. Zelf heb ik niet zo heel veel met de muziek van Balthazar, al hoor ik wel de kwaliteit van de Belgische band. 

Ik heb veel meer met de muziek van het soloproject van Maarten Devoldere. Warhaus debuteerde in 2016 met het verleidelijke en wat mij betreft onweerstaanbaar lekkere We Fucked A Flame Into Being. Het is een album dat mij af en toe deed denken aan Leonard Cohen, maar vooral aan een aantal geniale albums van Serge Gainsbourg. Het was niet alleen Maarten Devoldere die indruk maakte op het debuutalbum van Warhaus, want ook de zang van zijn toenmalige vriendin Sylvie Kreusch droeg bij aan de bijzondere sfeer op het album. 

Die sfeer werd nog wat verder geperfectioneerd op het titelloze album dat in 2027 verscheen, waarna de focus van Maarten Devoldere lange tijd vooral bij Balthazar lag. In 2022 verscheen vervolgens Ha Ha Heartbreak. De relatie van Maarten Devoldere en Sylvie Kreusch was inmiddels op de klippen gelopen, waarna laatstgenoemde de focus richtte op haar solocarrière. Ondanks het ontbreken Sylvie Kreusch was het breakup album Ha Ha Heartbreak een uitstekend album, waarop Warhaus nog altijd geen geheim maakte van de bewondering voor Serge Gainsbourg, maar ook flinke stappen zette richting een eigen geluid. 

Sylvie Kreusch heeft met het breakup album Montbray uit 2021 en het onlangs verschenen Comic Trip inmiddels twee geweldige soloalbums op haar naam staan. Deze week duikt ze ook weer op op het nieuwe album van Warhaus. De relatie tussen Maarten Devoldere en Sylvie Kreusch behoort weliswaar tot het verleden, maar de muzikale chemie is zeker niet verdwenen en draagt bij aan het hoge niveau van Karaoke Moon. 

Ook op het vierde album van Warhaus hoor ik flarden Leonard Cohen en meer dan flarden van Serge Gainsbourg, maar het is toch vooral een Warhaus album. Het is een album dat het koude en donkere seizoen van het moment voorziet van een broeierige warmte. De warme klanken op Karaoke Moon zijn versierd met subtiele maar zeer fraaie gitaarakkoorden, zwoele ritmes en uiteraard flink wat strijkers en dat past perfect bij de stem van Maarten Devoldere, die gelukkig weer gezelschap heeft gekregen van de onweerstaanbare stem van Sylvie Kreusch. 

Karaoke Moon is een album dat uitnodigt tot ontspannen en dat heerlijk voortkabbelt met lome en broeierige klanken en de karakteristieke zang van de Belgische muzikant en zijn voormalige geliefde, maar de songs op Karaoke Moon zijn ook spannend en hebben genoeg te bieden om het album interessant te houden. De weergaloze productie draagt verder bij aan de verleidingskracht van het album.

Sylvie Kreusch heeft met het fantastische Comic Trip de lat wel erg hoog gelegd een paar weken geleden. Karaoke Moon van Warhaus vind ik uiteindelijk net wat minder goed dan het album van Sylvie Kreusch, maar het album is zeker niet te versmaden en is nog altijd bovengemiddeld goed. Het muziekjaar 2024 nadert in rap tempo het einde, maar onze Zuiderburen gooien er de laatste weken nog een offensief tegenaan dat meerdere jaarlijstjesalbums oplevert, waaronder Karaoke Moon van Warhaus. Erwin Zijleman

Karaoke Moon van Warhaus is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (clear), 29,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Red Hot Org - TRAИƧA

Nu het einde van het jaar nadert wordt de spoeling langzaam maar zeker wat dunner, maar het met heel veel zorg door Red Hot Organization samengestelde TRAИƧA biedt bijna vier uur lang volop muzikale inspiratie
Red Hot Organization ontstond aan het eind van de jaren 80 en bracht in 1990 met Red Hot + Blue een eerste fraaie verzamelaar uit om mensen met HIV/AIDS te kunnen ondersteunen. Dezelfde organisatie bekommert zich nu om de rechten van trans personen en heeft daarom de verzamelaar TRAИƧA samengesteld. Hierbij ging men niet over één nacht ijs, want er is jaren gewerkt aan deze verzamelaar die bijna vier uur muziek bevat. In die vier uur wordt de fantasie van de luisteraar in extreme mate geprikkeld, want wat staat er veel moois en bijzonders op het album. Zo’n 100 muzikanten werkten mee aan het album, wat een aantal prachtige samenwerkingen opleverde. Wat een cadeau dit album.

In de herfst van 1990 kocht ik de cd Red Hot + Blue, die was uitgebracht door de een jaar eerder opgericht Red Hot Organization. Deze Amerikaanse organisatie richtte zich op gelijke toegang tot de gezondheidszorg en focuste zicht in 1990 op de HIV/AIDS epidemie van dat moment. 

Ik kocht Red Hot + Blue, overigens een eerbetoon aan het werk van de Amerikaanse muzikant Cole Porter, vooral vanwege de prachtige versie van I’ve Got You Under My Skin, uitgevoerd door de op dat moment stevig aan de weg timmerende Neneh Cherry. Er bleek echter veel meer moois te staan op het album, dat uiteindelijk verrassend vaak in mijn cd-speler te vinden was. 

Ik ben de Red Hot Organization na de fraaie eerste release uit het oog verloren, tot ik de afgelopen week een stukje las over een nieuw project van de Amerikaanse organisatie. In de tussenliggende jaren is echt een enorme stapel Red Hot + ? albums verschenen. Ik heb er niets van meegekregen, maar als ze net zo smaakvol zijn samengesteld als Red Hot + Blue uit 1990 heb ik iets gemist. 

Dat is van later zorg, want deze week verscheen TRAИƧA. Het is een project waar meer dan drie jaar aan is gewerkt en waar uiteindelijk meer dan 100 muzikanten aan hebben bijgedragen. Het resultaat mag er zijn, want TRAИƧA bevat 46 songs en in totaal een kleine vier uur muziek. 

TRAИƧA is niet gericht op het ondersteunen van mensen met HIV/aids, maar richt zich op de trans gemeenschap. Het album viert de vrijheid van de trans gemeenschap, maar vraagt ook aandacht voor de rechten van trans personen en non-binaire personen. Het zijn rechten die in meerdere landen niet bestaan of zwaar onder druk staan en die ook in landen met democratische regimes zeker niet vanzelfsprekend zijn. 

De meest opvallende track op het album is waarschijnlijk Young Lion, de eerste nieuwe track van zangeres Sade in vele jaren en opgedragen aan haar transzoon. Het is een van de vele tracks op het album die naar veel meer smaakt. TRAИƧA staat verder vol met bijzondere samenwerkingen en met hele mooie tracks. Het zijn in een aantal gevallen wat experimentelere tracks, maar TRAИƧA bevat ook een aantal geweldige popsongs. 

Met het noemen van alle muzikanten die hebben bijgedragen aan het album kan ik deze hele recensie vullen, dus laat ik me beperken tot een aantal persoonlijke favorieten als Clairo, Cassandra Jenkins, Blake Mills, Faye Webster, Julien Baker, Julie Byrne, Sharon Van Etten, Adrianne Lenker en Kara Jackson. 

Op TRAИƧA vliegen de bijzondere samenwerkingsverbanden je om de oren en ook de wat minder toegankelijke songs op het album houden je aan de speakers gekluisterd. En dan zijn er ook verrassingen als de nieuwe track van Sade en een fraaie versie van I Would Die 4 U van Prince, door zijn voormalige secondanten Wendy & Lisa aangevuld met Lauren Auder. 

Transmuzikanten en non-binaire muzikanten zijn goed vertegenwoordigd op TRAИƧA, maar ook muzikanten die de transgemeenschap en de non-binaire gemeenschap een warm hart toedragen zijn goed vertegenwoordigd. TRAИƧA is met heel veel aandacht gemaakt, waardoor de kwaliteit van het album bijna vier uur lang torenhoog is. In de vier uur kan het alle kanten op, maar TRAИƧA laat zich desondanks beluisteren als één lange en buitengewoon fascinerende luistertrip. Erwin Zijleman

De verzamelaars van Red Hot Org zijn ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse organisatie: https://redhot.bandcamp.com/album/tra-a.

Review: Kim Deal - Nobody Loves You More

Kim Deal heeft haar sporen in de muziek ruimschoots verdiend, maar tot een soloalbum kwam het nog niet, tot deze week dan, want met Nobody Loves You More heeft ze een bijzonder mooi en veelzijdig album afgeleverd
Als ik op voorhand had moeten uittekenen hoe een soloalbum van Pixies bassiste en The Breeders frontvrouw Kim Deal zou klinken, had ik het misschien voor twee of drie songs op Nobody Loves You More bij het juiste eind gehad. Het eerste soloalbum van Kim Deal bevat twee of drie gruizige rocktracks die ze ook in het verleden zou kunnen hebben gemaakt, maar de Amerikaanse muzikante slaat op het album vooral andere wegen in. Nobody Loves You More bevat een aantal verrassend ingetogen en met strijkers versierde songs, die een nieuwe dimensie toevoegen aan het oeuvre van Kim Deal. Het album wordt momenteel vrijwel uitsluitend bejubeld en dat is volkomen terecht.

Kim Deal kennen we natuurlijk vooral van Pixies en The Breeders, en een enkeling misschien ook nog van The Amps, het gelegenheidsproject waarmee de Amerikaanse muzikante halverwege de jaren 90 één geweldig album maakte. Tot een soloalbum kwam Kim Deal tot dusver nog niet, maar deze week is Nobody Loves You More verschenen. 

Het is een album dat vooralsnog wordt ontvangen met superlatieven. Toen de jaarlijstjes edities van de Britse muziektijdschriften Mojo en Uncut bij de drukker lagen was het album nog lang niet verschenen, maar beide tijdschriften gunnen Kim Deal een plekje in hun jaarlijst en Mojo heeft zelfs een top 10 notering over voor het eerste soloalbum van de Amerikaanse muzikante. 

Het heeft er voor gezorgd dat ik met hoge verwachtingen begon aan Nobody Loves You More, terwijl ik nooit een heel groot fan van Pixies ben geweest en ook de albums van The Breeders niet echt heb grijs gedraaid, al blijft Pod een geweldig album. Bij Kim Deal dacht ik vanwege haar verleden vooral aan wat gruizig klinkende indierock, maar dat is een kant van de Amerikaanse muzikante die op Nobody Loves You More maar een heel klein deel van het verhaal vertelt. 

Het album opent met de titeltrack, wat een gevoelige popsong is waarin de stem van Kim Deal spaarzaam wordt begeleid met bas, gitaar en drums, maar de hoofdrol wordt opgeëist door zwierige strijkers en af en toe door blazers. Het is in muzikaal opzicht mijlenver verwijderd van de muziek die we van Kim Deal kennen en de titeltrack is zeker niet de enige track waarin de Amerikaanse muzikante zich ver buiten haar muzikale comfort zone begeeft. 

Het vraagt wat meer van de zang van Kim Deal, die zich minder kan verschuilen achter hoge gitaarmuren. Over de stem van Kim Deal kun je van alles zeggen, maar een heel groot zangeres is het niet. Dat hoor je met name in de wat soberder ingekleurde songs, maar het zit me niet in de weg. Integendeel zelfs. De zang op Nobody Loves You More heeft iets bijzonders en het is bovendien zang waarin je de nodige emotie hoort. 

Heel af en toe en bijvoorbeeld in het met blazers versierde Coast doen zowel de zang als de muziek me denken aan de veel te jong overleden Kirsty MacColl, maar de zang van Kim Deal kan op haar eerste soloalbum meerdere kanten op. Nobody Loves You More bevat ook een beperkt aantal wat meer rock georiënteerde tracks die wat dichter bij de vroegere muziek van de Amerikaanse muzikante liggen, maar in alle andere tracks op het album slaat Kim Deal nadrukkelijk haar vleugels uit. 

Op haar eerste soloalbum kon Kim Deal nog profiteren van de kunsten van de eerder dit jaar overleden Steve Albini en hiernaast schoof een waslijst aan gastmuzikanten aan. Het levert een album op dat je elf songs en 35 minuten lang weet te betoveren. Wie had ooit gedacht dat Kim Deal nog eens een weemoedige countrysong met pedal steel en violen zou maken? Op haar eerste soloalbum doet ze het en het is prachtig. 

Nobody Loves You More is ook nog eens een heel persoonlijk album waarop Kim Deal een aantal pieken en dalen in haar leven belicht. Het voorziet de songs van de Amerikaanse muzikante van nog net wat meer zeggingskracht. Op voorhand leken alle jubelverhalen over het soloalbum van Kim Deal me eerlijk gezegd wel wat overdreven, maar Nobody Loves You More is inderdaad een zegetocht die zich van hoogtepunt naar hoogtepunt sleept. Erwin Zijleman

De muziek van Kim Deal is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://kimdeal.bandcamp.com/album/nobody-loves-you-more.

Nobody Loves You More van Kim Deal is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 26,99 euro

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro

Review: Father John Misty - Mahashmashana

Father John Misty laat ook op zijn nieuwe album Mahashmashana weer horen dat hij wat theatrale jaren 70 singer-songwriter muziek kan maken, maar beweegt zich ook in allerlei andere richtingen
Chloë And The Next 20th Century pikte ik pas vele maanden na de oorspronkelijke release van het album op, maar sindsdien koester ik het album van Father John Misty. De Amerikaanse muzikant keert deze week terug met Mahashmashana, dat begint bij het vorige album, maar vervolgens in vele richtingen beweegt. Father John Misty is nog altijd een meester in het maken van wat zwaar aangezette songs met echo’s van de grote singer-songwriters uit de jaren 70, maar Mahashmashana is een behoorlijk divers album, dat zich in meerdere richtingen beweegt. Het is soms wat veel van het goede, maar Father John Misty blijft toch vooral aan de goede kant van de streep en ruim ook.

Joshua Michael Tillman verdiende de kost enige tijd als drummer, onder andere in de band Fleet Foxes, maar brengt inmiddels ook al een kleine twintig jaar soloalbums uit. Dat deed de Amerikaanse muzikant in eerste instantie als J. Tillman, maar vanaf 2011 kennen we Joshua Michael Tillman vooral als Father John Misty. In al die jaren waren de albums van J. Tillman en Father John Misty voor mij persoonlijk geen zekerheid, al besprak ik er incidenteel wel eens een. 

Het in de lente van 2022 verschenen Chloë And The Next 20th Century besprak ik pas aan het begin van 2023, toen ik het album in zoveel jaarlijstjes was tegengekomen dat ik het bijna als mijn plicht voelde om het album nog een keer te beluisteren. In een koude wintermaand viel opeens alles op zijn plek en sindsdien ben ik zeer gehecht aan het soms wat theatrale en zwaar aangezette, maar ook bijzonder sfeervolle en tijdloze album. 

Chloë And The Next 20th Century klonk afwisselend als een jaren 70 album van Harry Nilsson, Randy Newman en Elton John, maar dan wel vertolkt door Father John Misty. Door de opgebloeide liefde voor het vorige album van Father John Misty, dat ook wel wat deed denken aan de net wat minder bombastische albums van Rufus Wainwright, schreef ik het deze week verschenen Mahashmashana als eerste op voor een recensie. 

Met Mahashmashana heeft Father John Misty wederom een ambitieus album gemaakt. Je hoort het direct in de openingstrack en titeltrack, die maar liefst negen minuten duurt en waarin Father John Misty direct alles uit de kast trekt. Het is een track die herinnert aan de al eerder genoemde singer-songwriters uit de jaren 70, maar dan wel bijgestaan door een heel leger aan muzikanten en geproduceerd door Phil Spector in een bui waarin er nog wel een schepje bovenop kan. 

Het klinkt barok, bombastisch, pompeus en bijna overdadig, maar net als het teveel dreigt te worden neemt de muziek gas terug en is er voor de stem van Father John Misty, die uitstekend gedijt in een wat voller klankenpalet. Alleen door de titeltrack vind ik Mahashmashana al een fantastisch album, maar het album bevat na de imposante openingstrack nog ruim veertig minuten muziek. 

In die veertig minuten laat Father John Misty horen dat hij meer kan dan tijdloze en wat theatrale singer-songwriter muziek maken. Mahashmashana is een verrassend divers album, waarop de Amerikaanse muzikant steeds weer andere wegen in slaat. De zwaar aangezette openingstrack wordt gevolgd door een wat venijnige maar ook groovy en Bowiesque rocksong (She Cleans Up), die weer wordt gevolgd door een wat broeierige track (Josh Tillman And The Accidental Dose), die ook op Lou Reed’s New York had kunnen staan. 

Het sfeervolle en met veel strijkers opgetuigde Mental Health klinkt zoet en sprookjesachtig en ligt weer wat meer in het verlengde van de songs op Chloë And The Next 20th Century en ook in de twee tracks die volgen domineert de tijdloze singer-songwriter muziek uit de jaren 70. Het is wederom wat zwaar aangezet, maar echt prachtig uitgevoerd. 

Father John Misty lijkt weer geland, maar komt in het ruim acht minuten durende I Guess Time Just Makes Fools Of Us All met een funky injectie op de proppen, waarna het album zeer stemmig met heel veel strijkers en een sfeer die herinnert aan de albums van de grote crooners uit de jaren 50 en 60. Het is absoluut veel dat Father John Misty uit de speakers laat komen, maar ik vind het ook dit keer prachtig. Erwin Zijleman

De muziek van Father John Misty is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://fatherjohnmisty.bandcamp.com/album/mahashmashana-2.

Mahashmashana van Father John Misty is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (plum & silver marbled), 39,99 euro

2LP, 39,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Eva Cassidy - Walkin' After Midnight

Sinds de dood van Eva Cassidy in 1996 is een enorme stapel albums verschenen, die niet allemaal even interessant zijn, maar het deze week verschenen Walkin’ After Midnight is een interessante aanvulling
Toen Eva Cassidy op 2 november 1995 op het podium stond van een kleine club in Maryland kon ze waarschijnlijk niet vermoeden welke ellende haar te wachten stond. Precies een jaar later overleed ze, zonder ook maar een album te hebben uitgebracht. Inmiddels is er een hele stapel albums beschikbaar, maar deze werden wat mij betreft steeds minder interessant. Het deze week verschenen Walkin’ After Midnight, dat werd opgenomen op 2 november 1995, is echter een uitzondering. Eva Cassidy speelde deze avond deels met een gelegenheidsband en zingt wat krachtiger. Het past allemaal prachtig bij de jazz- en blues-klassiekers die voorbij komen op deze memorabele avond.

Toen de Amerikaanse zangeres Eva Cassidy in 1996 op slechts 33-jarige leeftijd de strijd tegen kanker verloor, had ze nog geen enkel album op haar naam staan. Ze trok in de jaren voor haar dood weliswaar de aandacht met haar bijzonder mooie stem, maar omdat ze op dat moment uitsluitend songs van anderen vertolkte, wist de muziekindustrie niet zo goed wat het aan moest met de Amerikaanse zangeres. 

Inmiddels zijn er zo’n 15 (!) albums van Eva Cassidy verschenen, waaronder ook een aantal live-albums en verzamelaars. Ik leerde Eva Cassidy zelf pas kennen toen twee jaar na haar dood de verzamelaar Songbird verscheen. Het is een album waarop perfect is te horen hoe mooi en bijzonder de stem van Eva Cassidy is en hoe goed ze in staat is om in de songs van andere songwriters te kruipen, wat een album vol kippenvel momenten opleverde. 

Naast Songbird koester ik ook Eva By Heart en Live At Blues Alley uit 1997 inmiddels al ruim 25 jaar, maar na Songbird vond ik al die albums met werk van Eva Cassidy vooral meer van hetzelfde. Alles dat de afgelopen twee decennia onder de naam Eva Cassidy is uitgebracht is op zich mooi, maar de meerwaarde van nieuwe releases was wat mij betreft ver te zoeken en nam af. 

De bron lijkt inmiddels wat opgedroogd, maar deze week verscheen toch weer een nieuw album van de Amerikaanse zangeres. Voor Walkin’ After Midnight ben ik eigenlijk onmiddellijk gezwicht, want dit is Eva Cassidy in topvorm. Het album bevat opnamen van een optreden dat de Amerikaanse zangeres op 2 november 1995, op de dag af een jaar voor haar dood, gaf in een kleine club in Annapolis, Maryland. 

Het was een bijzondere avond, waarop twee van haar vaste bandleden ontbraken en Eva Cassidy het moest doen met een bassist en een gitarist. Ze voegde op het laatste moment de klassiek geschoolde violist Bruno Nasta toe, die de bijdragen van haar toetsenist moest vervangen. Een paar maanden later stond Eva Cassidy in de Blues Alley in Washington D.C en opnamen van dat optreden kennen we sinds 1997. 

De opnamen op Walkin’ After Midnight klinken door de andere bezetting van de band toch duidelijk anders en klinken ook wat ruwer. Ook de setlist, met flink wat blues, jazz en soul klassiekers wijkt af, al bevat Walkin’ After Midnight volgens mij maar één song die niet op een van de andere albums van Eva Cassidy is te vinden. 

Ik moet zeggen dat het me wel bevalt. Op Walkin’ After Midnight hoor je vooral bluesy en jazzy materiaal en dit past uitstekend bij de stem van Eva Cassidy, die wat krachtiger zingt dan op haar studioalbums. De band krijgt op het album de ruimte om te schitteren, maar natuurlijk trekt de stem van Eva Cassidy de meeste aandacht. De krachtige uithalen zijn stuk voor stuk goed voor kippenvel, maar ook de meer ingetogen passages zijn wonderschoon. 

Ik denk dat we zo langzamerhand wel het meeste hebben gehoord van alle muziek die Eva Cassidy in haar veel te korte leven aan de band toevertrouwde, maar vergeleken met de meeste andere albums die de afgelopen jaren zijn verschenen voegt Walkin’ After Midnight wat mij betreft meer toe aan het oeuvre van Eva Cassidy. Het blijft doodzonde dat we nooit zullen weten hoe de carrière van Eva Cassidy was gelopen als die vreselijke ziekte niet op haar pad was gekomen, maar haar muzikale erfenis is een stuk omvangrijker dan we in 1996 konden vermoeden. Erwin Zijleman

Walkin' After Midnight van Eva Cassidy is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 32,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Clem Snide - Oh Smokey

Het oeuvre van de Amerikaanse band Clem Snide is redelijk onbekend, maar de band heeft een respectabel aantal prachtalbums op haar naam staan, waar deze week het echt wonderschone Oh Smokey aan wordt toegevoegd
Ruim 25 jaar geleden maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van de Amerikaanse band Clem Snide en het was liefde op het eerste gehoor. De band uit Boston leverde in een paar jaar tijd een handvol fantastische albums af, waarna het licht helaas langzaam maar zeker uit ging. De band rond Eef Barzelay begon een paar jaar geleden aan haar tweede jeugd en die krijgt deze week een vervolg. Eef Barzelay maakte Oh Smokey samen met de gerenommeerde muzikant en producer Josh Kaufman, die het nieuwe album van Clem Snide heeft voorzien van een redelijk sober geluid. Het is een setting waarin de melancholische songs van Eef Barzelay uitstekend tot zijn recht komen.

De Amerikaanse band Clem Snide dook aan het eind van de jaren 90 op en maakte met name in de eerste jaren van haar bestaan een aantal geweldige albums. You Were A Diamond uit 1998, Your Favorite Music uit 2000, The Ghost Of Fashion uit 2001, Soft Spot uit 2003 en End Of Love uit 2005 zijn stuk voor stuk geweldige albums, die dan ook volkomen terecht de hemel in werden geprezen. Dat gebeurde helaas slechts in zeer kleine kring, waardoor Clem Snide toch vooral een cultband bleef. 

Op haar albums verwerkt de band uit Boston, Massachusetts, vooral invloeden uit de alt-country en een beetje indierock en zeker Your Favourite Music en The Ghost Of Fashion zijn albums die ik schaar onder de allerbeste albums van de jaren 00. Na 2005 werden de albums van Clem Snide langzaam maar zeker wat minder en in 2010 leek het doek definitief te vallen voor de zo onderschatte Amerikaanse band. Voorman Eef Barzelay bracht nog wel wat soloalbums uit, al dan niet onder de naam Clem Snide, maar na 2015 werd een aantal jaren niets meer van de band vernomen. 

In 2020 keerde Clem Snide echter terug in de spotlights en leverde het met het samen met Scott Avett gemaakte Forever Just Beyond een album af dat niet onder deed voor de beste albums van de band. Een recente opmerking die bij dit album werd geplaatst op het muziekforum Musicmeter.nl zette me op het spoor van het nieuwe album van de band, dat vorige week is verschenen en dat ik in geen enkele releaselijst ben tegen gekomen. 

Dat is best bijzonder, want zo groot is het aanbod op het moment niet. Oh Smokey is ook nog eens een geweldig album, dat zich net als voorganger Forever Just Beyond kan meten met de beste albums van Clem Snide en dat zegt wat. Alles draait nog altijd om singer-songwriter Eef Barzelay, maar op Oh Smokey koos hij voor de samenwerking met muzikant en producer Josh Kaufman, die we kennen van Bonny Light Horseman en van zijn werk voor onder andere Cassandra Jenkins, Taylor Swift, The Hold Steady en This Is The Kit. 

Josh Kaufman was verantwoordelijk voor het grootste deel van de muziek op het album en tekende voor de productie. Hij heeft Oh Smokey voorzien van een mooi en vaak wat stemmig klinkend geluid, waarin invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek centraal staan. Het is een sfeervol maar ook wat weemoedig klinkend geluid, dat uitstekend past bij de stem en de songs van Eef Barzelay. 

De muzikant uit Boston is nooit vies geweest van flink wat melancholie in zijn songs en heeft een stem die goed past bij wat donkerdere songs. Vergeleken met het vroege werk van Clem Snide klinkt Oh Smokey wat soberder en wat meer ingetogen en dat vergroot wat mij betreft de impact van de songs en de stem van Eef Barzelay. Oh Smokey klinkt misschien vrij sober, maar Josh Kaufman heeft veel mooie details verstopt in de muziek, die vooral aan de oppervlakte komen wanneer je het album met de koptelefoon beluistert. 

De naam Clem Snide zal heel veel mensen echt niets zeggen, maar de Amerikaanse band heeft inmiddels een respectabele stapel vijfsterrenalbums op haar naam staan en hoeveel bands kunnen dat zeggen? Ruim 25 jaar na het debuutalbum van de band laat Clem Snide met Oh Smokey horen dat het nog altijd albums kan maken die niet onder doen voor het allerbeste werk van de band en dat is knap. Ik had Oh Smokey zomaar kunnen missen door de beperkte aandacht voor het album, maar dit is er een voor de jaarlijstjes. Erwin Zijleman

De muziek van Clem Snide is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse band: https://clem-snide.bandcamp.com/album/oh-smokey.

Review: Michael Kiwanuka - Small Changes

Michael Kiwanuka laat de psychedelica deels los op het wat meer ingetogen en wederom prachtig geproduceerde Small Changes, waarop de Britse muzikant nog maar eens laat horen wat een geweldige zanger hij is
Ik heb de eerste drie albums van de Britse muzikant Michael Kiwanuka allemaal hoog zitten en keek dan ook met hoge verwachtingen uit naar Small Changes, dat bijna vijf jaar na het geweldige Kiwanuka is verschenen. Het vierde album van Michael Kiwanuka klinkt deels bekend, maar het is ook een ander album dan zijn voorgangers. Het geluid is wat meer laidback en minder dynamisch, maar het is een geluid dat warm en zeer sfeervol aanvoelt. Het past prachtig bij de soulstem van Michael Kiwanuka, die misschien wel beter tot zijn recht komt in de meer ingetogen songs op Small Changes. En zo krijgt het muziekjaar 2024 er op de valreep nog een zeer memorabel soulalbum bij.

Michael Kiwanuka haalde met de albums Love & Hate uit 2016 en Kiwanuka uit 2019 mijn jaarlijstjes en met het laatste album zelfs de top 10 van mijn lijstje. De Britse muzikant deed dit met albums die je onmiddellijk mee terug namen naar een aantal grote soulalbums uit de jaren 60 en 70 en herinnerden aan de beste albums van bijvoorbeeld Marvin Gaye en Curtis Mayfield. 

Beide albums werden prachtig geproduceerd door Danger Mouse en Inflo, de man achter het project Sault, die wel raad wisten met het soulgeluid van Michael Kiwanuka. Op Kiwanuka verwerkte Michael Kiwanuka ook nog eens flink wat invloeden uit de psychedelica, wat zijn soulgeluid alleen maar opwindender maakte. Home Again, het debuutalbum van de Britse muzikant vond ik in 2010 nog wat minder enerverend, maar inmiddels vind ik ook het net wat meer binnen de lijntjes kleurende geluid op dit album echt prachtig en de soulstem van de Britse muzikant weergaloos. 

Net iets meer dan vijf jaar na Kiwanuka keert Michael Kiwanuka deze week terug met zijn vierde album Small Changes. Op zijn nieuwe album continueert de Britse muzikant de zo succesvolle samenwerking met Danger Mouse en Info en dat blijkt wederom een wijs besluit. Ook Small Changes is een album dat klinkt als een soulklassieker uit een ver verleden, maar op zijn vierde album klinkt Michael Kiwanuka anders dan op zijn vorige twee albums en keert hij deels terug naar het geluid van zijn debuutalbum. 

De invloeden uit de psychedelica, die met name de songs op Kiwanuka zo opwindend maakten, zijn grotendeels verdwenen op het nieuwe album. Op Small Changes domineren de meer ingetogen songs en het zijn songs die warm zijn ingekleurd met vooral organische klanken. Ik vind het persoonlijk een erg mooi geluid, dat ook nog eens prachtig is gevangen in de wederom geweldige productie van Danger Mouse en Inflo. 

In muzikaal opzicht valt er veel te genieten. Dit begint al bij de ritmesectie die zorgt voor mooie baslijnen (van Pino Paladino) en fraai drumwerk. Het wordt aangevuld met vaak prachtig gitaarwerk, dat de ruimte op bijzondere wijze vult, zeker wanneer wordt gekozen voor sfeervolle solo’s met één keer een David Gilmour vibe. Piano, orgels en synths vullen het geluid op Small Changes verder in, waarna met enige regelmaat ook nog eens flink wat prachtig gearrangeerde strijkers worden ingezet. 

Small Changes roept misschien associaties op met net wat andere soulalbums uit de jaren 60 en 70, maar het zijn nog altijd mooie soulalbums, waarvan ik zeker de albums van Bill Withers wil noemen. Ook op het nieuwe album zijn overigens nog altijd echo's van de muziek van Curtis Mayfield en Marvin Gaye te horen.

De warme deken van de instrumentatie op Small Changes, die soms ook wat jazzy aan doet, wordt gecombineerd met de geweldige zang van Michael Kiwanuka, die nog maar eens laat horen dat hij behoort tot de beste soulzangers van het moment. Al even mooie koortjes maken het geluid op Small Changes compleet. 

Vergeleken met het geweldige Kiwanuka uit 2019 is Small Changes niet alleen een meer ingetogen album, maar ook een meer naar binnen gekeerd album. Michael Kiwanuka richt zich minder op de boze buitenwereld, maar meer op zichzelf, wat een intiem en persoonlijk album oplevert. Het is een album dat het echt geweldig doet tijdens de koude avonden van het moment en de gevoelstemperatuur met flink wat graden laat stijgen. Wederom een geweldig album van de Britse muzikant dus. Erwin Zijleman

De muziek van Michael Kiwanuka is ook verkrijgbaar via zijn bandcamp pagina: https://michaelkiwanukaofficial.bandcamp.com/album/small-changes.

Small Changes van Michael Kiwanuka is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (green marble), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 17,99 euro

Wallice - The Jester

De vijver met jonge vrouwelijke singer-songwriters met een voorliefde voor indie en een donkere bril zit overvol, maar The Jester van de Amerikaanse muzikante Wallice zou ik er zeker uitpikken
Hoeveel goede ideeën kun je kwijt in een song van zes minuten? Heel veel als het aan Wallice ligt. De muzikante uit Los Angeles gaat helemaal los in de openingstrack van haar debuutalbum en maakt wat mij betreft direct een onuitwisbare indruk. Dat is ook nodig, want de concurrentie in het genre is moordend. Wallice schakelt makkelijk tussen indiepop en indierock, beschikt over een mooie en aangename stem en heeft vakkundige producers ingeschakeld voor een veelkleurig en interessant geluid. The Jester is een album vol aanstekelijke popsongs, maar het zijn ook popsongs met inhoud, waardoor het debuutalbum van Wallice eigenlijk steeds interessanter wordt.

Hoeveel ruimte is er nog voor jonge vrouwelijke singer-songwriters die het leven niet altijd door een roze bril bekijken, een voorliefde hebben voor indiepop of indierock en in hun teksten het thema ‘coming of age’ als favoriete onderwerp hebben? Niet heel veel zou ik zeggen, maar gezien mijn zwak voor het genre probeer ik het met ieder nieuw album dat in dit hokje past. 

Het is hierbij wel zo dat een album direct in de openingstrack indruk moet maken, want gezien het aanbod ben ik niet erg geduldig. Het was een relatief eenvoudige opgave voor Wallice, want haar debuutalbum The Jester opent fantastisch. Het toepasselijk getitelde The Opener doet zijn best om in bijna zes minuten alles te laten horen dat Wallice te bieden heeft en dat is veel. 

Wallice is het alter ego van de Amerikaanse muzikante Wallice Hana Watanabe, die is geboren en getogen in Los Angeles en al een tijdje actief is in de muziek. Dat levert deze week haar debuutalbum op en dat opent zoals gezegd fascinerend. The Opener laat zich bijna beluisteren als een mini rockopera en laat zowel in de muziek als in de zang continu andere dingen horen. 

In de meer ingetogen eerste passages hoor je dat de muzikante uit Los Angeles beschikt over een hele mooie stem. Het is een stem die aansluit bij andere mooie stemmen in de indiepop van het moment, maar de stem van Wallice klinkt net wat zuiverder en geschoolder. Wanneer The Opener wat meer uitbarst hoor je dat ze ook krachtiger kan zingen en met rock overweg kan en later op het album maakt ze ook indruk met een flink bereik. In muzikaal opzicht is The Opener nog wat diverser. De track put afwisselend uit de folk, de pop en de rock en dan vooral de indie varianten en de verschillende invloeden lopen naadloos in elkaar over. 

Een track van zes minuten is bijna nooit een perfect popliedje, maar Wallice laat direct horen dat ze de kunst van het schrijven van dit soort popliedjes wel verstaat. Dat bewijst ze in de tracks die volgen. The Jester staat vol met bijzonder lekker in het gehoor liggende popsongs, maar het zijn ook songs die de nieuwsgierigheid en de fantasie prikkelen. 

In de muziek op het album slaat Wallice steeds weer net wat andere wegen in. Hiervoor worden af en toe flink wat synths gebruikt, maar die worden steeds op net wat andere wijze ingezet. Ook gitaren hebben overigens hun weg gevonden naar het album. Het klinkt over het algemeen aanstekelijk en toegankelijk, maar het leuke van The Jester is dat het album ook in iedere song wel even het experiment opzoekt. Het debuutalbum van Wallice is hierdoor een toegankelijk en aantrekkelijk popalbum, maar ik vind het ook een spannend album. 

Wallice weet wat mij betreft makkelijk op te vallen binnen het enorme aanbod van het moment en ondanks het feit dat het wel heel erg druk is in de genres waarin ze opereert schat ik haar kans op succes redelijk hoog in. Dat succes verdient ze, want The Jester is in alle opzichten een knap gemaakt album, dat overloopt van de belofte en deze belofte in een deel van de songs ook al waarmaakt. 

Ook de productie van The Jester valt overigens in positieve zin op en dat is ook niet zo gek gezien de bijdragen van gelouterde krachten David Marinelli en Mikey Freedom Hart. Ze hebben The Jester van Wallice volgestopt met veelkleurige klanken en bijzondere wendingen, maar desondanks klinkt het album licht en luchtig. Wat mij betreft moet Wallice een ster worden. Erwin Zijleman

The Jester van Wallice is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 14,99 euro