Haley Heynderickx - Seed Of A Seed

Haley Heynderickx maakte in 2018 indruk met haar inmiddels alweer vergeten debuutalbum, maar doet dit opnieuw met het nog wat mooiere Seed Of A Seed, dat wederom een geweldige zangeres laat horen
Seed Of A Seed van Haley Heynderickx is een album dat het uitstekend doet in het herfstzonnetje van het moment. De warme en grotendeels akoestische instrumentatie is smaakvol en sfeervol en past prachtig bij de bijzondere stem van Haley Heynderickx, die wat mij betreft betovert met fraaie en karakteristieke zang. Seed Of A Seed bevat vooral folksongs en het zijn folksongs die deels zijn geworteld in de Laurel Canyon folk uit de jaren 60 en 70, maar op een of andere manier kunnen de songs van de Amerikaanse muzikante ook eigentijds klinken, zeker wanneer ze net wat ruwer zingt. Seed Of A Seed is een album om heerlijk bij weg te dromen en wordt vervolgens alleen maar mooier.

De Amerikaanse muzikante Haley Heynderickx debuteerde in het prille voorjaar van 2018 met het prachtige I Need To Start A Garden. Het album, dat tot mijn verbazing al weer ruim zesenhalf jaar oud is, duurde maar net een half uur, maar maakte in dat half uur indruk met vrij sober ingekleurde en wat nostalgisch klinkende folksongs. In muzikaal opzicht had de muzikante uit Portland, Oregon, in de basis genoeg aan fraai akoestisch gitaarspel, maar door de bijzonder mooie accenten van onder andere de trombone klonk I Need To Start A Garden zeker niet als een Spartaans folkalbum. 

Het debuutalbum van Haley Heynderickx sprak in muzikaal opzicht zeer tot de verbeelding, maar het album maakte op mij vooral een onuitwisbare indruk door de prachtige en zeer expressieve stem van de Amerikaanse singer-songwriter. Door het nostalgische karakter van het debuutalbum van Haley Heynderickx werd ze vooral in het hokje Laurel Canyon folk geduwd, maar zeker in de wat ruwer klinkende songs deed I Need To Start A Garden me ook met enige regelmaat denken aan de wat soberdere songs van PJ Harvey en Jeff Buckley. 

Alle reden dus om met hoge verwachtingen uit te kijken naar het tweede album van Haley Heynderickx en dat album is deze week dan eindelijk verschenen. Ook Seed Of A Seed is met 35 minuten muziek wat aan de korte kant, maar ook de tien songs op het nieuwe album zijn prachtig. 

Seed Of A Seed opent met de akoestische gitaar en de stem van Haley Henderickx. Het klinkt folky, maar door de energieke en wat venijnige zang heb ik ook weer direct associaties met PJ Harvey, maar dan wel PJ Harvey die in de hoogtijdagen van de Laurel Canyon folk aan de oppervlakte is gekomen. 

De sobere klanken maken naarmate de song vordert plaats voor een wat voller geluid en ook dit keer slaagt Haley Heynderickx er in om op te vallen met bijzondere klanken. De trombone van het vorige album heeft plaats gemaakt voor een cello en hiernaast vallen de mooie bas- en elektrische gitaarlijnen op. 

Invloeden uit de Laurel Canyon folk spelen nog altijd een belangrijke rol in de muziek van Haley Heynderickx, die als ze nog net wat expressiever zingt ook wel wat aan Joni Mitchell doet denken. De zang zorgde op het debuutalbum van de muzikante uit Portland, Oregon, voor het meeste onderscheidend vermogen en dat is dit keer niet anders. Stemmen als die van Haley Heynderickx kunnen me makkelijk tegen staan, maar ik vind de zang op Seed Of A Seed echt prachtig, al is het jammer dat de wat ruwere momenten dit keer beperkt in aantal zijn. 

De relatief ingetogen instrumentatie ondersteunt de stem van de Amerikaanse muzikante op zeer trefzekere wijze en zorgt er voor dat de zang nog wat meer opvalt. Omdat Haley Heynderickx haar inspiratie deels zoekt in het verleden klinkt ze anders dan de indie-folkies van het moment, maar Seed Of A Seed is zeker geen album dat in het verleden is blijven hangen. 

Na 35 minuten ben ik nog lang niet verzadigd, maar gelukkig zijn de songs op het album interessant genoeg om ze flink wat keren te kunnen beluisteren, ook direct achter elkaar. Haley Heynderickx heeft ons wel heel lang laten wachten op de opvolger van I Need To Start A Garden, waardoor ze helaas alweer wat vergeten is, maar met het bijzonder mooie Seed Of A Seed maakt ze duidelijk dat we nog steeds rekening moeten houden met haar bijzondere talent. Erwin Zijleman

De muziek van Haley Heynderickx is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://haleyheynderickx.bandcamp.com/album/seed-of-a-seed.

Seed Of A Seed van Haley Heynderickx is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (coloured), 36,99 euro

LP, 36,99 euro

CD, 19,99 euro

Richard Swift - 4 Hits & A Miss - The Essential Richard Swift

Richard Swift is vooral bekend als producer, maar op de verzamelaar 4 Hits & A Miss - The Essential Richard Swift laat hij horen dat hij ook een uitstekende muzikant en een zeer getalenteerd songwriter was
De Amerikaanse muzikant en producer Richard Swift overleed op veel te jonge leeftijd, maar heeft gelukkig veel moois nagelaten. Hierbij dacht ik altijd in eerste instantie aan zijn producties, zoals die voor Damien Jurado, maar de deze week verschenen verzamelaar 4 Hits & A Miss - The Essential Richard Swift laat horen dat hij ook bijzondere songs kon schrijven en vertolken. De songs op de verzamelaar klinken als vergeten tracks uit een ver verleden, tot je opeens toch een eigentijdsere twist tegen komt. Het zijn popsongs die direct memorabel zijn, waarna de verrassing alsnog naar boven komt borrelen. 4 Hits & A Miss - The Essential Richard Swift is voor mij de start van een bijzondere muzikale ontdekkingstocht.

4 Hits & A Miss - The Essential Richard Swift is, zoals de titel al suggereert, een verzamelalbum met werk van Richard Swift. Ik ken de Amerikaanse muzikant, die in 2018 op slechts 41-jarige leeftijd overleed aan door alcoholisme veroorzaakte kwalen, eerlijk gezegd vooral als producer van een aantal van de betere albums van Damien Jurado, maar Richard Swift produceerde ook albums van onder andere Valerie June, Foxygen, The Shins, Kevin Morby en Nathaniel Rateliff, is als multi-instrumentalist te horen op talloze albums en maakte dus ook muziek onder zijn eigen naam. 

Van de handvol albums die hij maakte ken ik eigenlijk alleen The Hex, dat een paar maanden na zijn dood postuum werd uitgebracht. Dat album werd, mede door de trieste dood van de Amerikaanse muzikant en producer, onmiddellijk onthaald als een waar meesterwerk, maar het was ook een lastig en wat chaotisch album dat alle kanten op ging. 

Voor 4 Hits & A Miss - The Essential Richard Swift gaat deze omschrijving ook op. Richard Swift liep als muzikant en producer over van de goede ideeën en die moesten allemaal een plekje krijgen in zijn songs. Het zijn songs die beginnen bij een aantal grote bands en muzikanten uit de jaren 60 en 70, van wie ik Harry Nilsson, Van Dyke Parks, Randy Newman, The Kinks, The Beatles, 10cc en The Beach Boys zeker wil noemen, maar het is slechts het topje van de ijsberg. 

Bij beluistering van een aantal songs op 4 Hits & A Miss - The Essential Richard Swift zou je zomaar het idee kunnen hebben dat je luistert naar een vergeten klassieker uit de jaren 60 of 70, tot Richard Swift de songs voorziet van een bijzondere twist, bijvoorbeeld met elektronica uit en ander tijdperk. 

4 Hits & A Miss - The Essential Richard Swift is een redelijk willekeurige greep uit het oeuvre van de Amerikaanse muzikant, maar het is wel een greep die laat horen dat Richard Swift de nagenoeg perfecte popsongs uit zijn mouw schudde. Het zijn popsongs die direct memorabel zijn, maar die je ook makkelijk op het verkeerde been zetten. Het zijn songs waarin de piano en de karakteristieke stem van Richard Swift meestal centraal staan, maar een flinke muzikale uitbarsting of bijzondere wending is nooit ver weg. 

In zijn studio in Cottage Grove, Oregon, liet Richard Swift met grote regelmaat horen dat hij een uitstekend muzikant en een zeer getalenteerde producer was, maar ook als zanger blijft bij makkelijk overeind. De productie van veel songs op 4 Hits & A Miss - The Essential Richard Swift heeft zich absoluut laten beïnvloeden door de producties van Phil Spector, maar ook invloeden van de kosmische soul uit de jaren 60 sijpelen nadrukkelijk door in een aantal songs van de Amerikaanse muzikant, die dan opeens ook al een prima soulzanger kan klinken. 

De producties van Richard Swift hebben hiernaast een duidelijk eigen geluid. Damien Jurado profiteerde er van op een aantal van zijn meest aansprekende albums, maar ook de albums van Richard Swift hadden een veel beter lot verdiend. Het is allemaal prachtig te horen op de verzamelaar 4 Hits & A Miss - The Essential Richard Swift, die zeer geschikt is als eerste kennismaking met de muziek van Richard Swift. Na deze eerste kennismaking wil ik het oeuvre van deze bijzondere en veel te jong overleden muzikant en producer echter volledig uitpluizen. Ik ben heel benieuwd. Erwin Zijleman

De muziek van Richard Swift is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://richardswift.bandcamp.com/album/4-hits-a-miss-the-essential-richard-swift.

4 Hits & A Miss - The Essential Richard Swift van Richard Swift is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 39,99 euro

Jennifer Castle - Camelot

Jennifer Castle is een, helaas ook door mij, wat onderschatte Canadese muzikante, die al een aantal prima albums op haar naam heeft staan, maar met haar nieuwe album Camelot nog wat meer indruk maakt
Camelot, het vijfde album van Jennifer Castle, wordt vooralsnog zeker niet overladen met aandacht, maar de recensies die ik ben tegengekomen zijn uitermate positief. Ik begrijp dat inmiddels volkomen, want Camelot is in alle opzichten goed. Het album herinnert in muzikaal opzicht aan de grote singer-songwriter albums uit de jaren 70, maar laat ook een gevarieerd geluid horen. Het is een geluid dat alle ruimte biedt aan de bijzondere maar na enige gewenning bijzonder mooie stem van Jennifer Castle, die op haar vijfde album ook nog eens goed is voor zeer aansprekende songs en mooie verhalen. Ik kom hier en daar flink wat superlatieven tegen wanneer het gaat om Camelot en daar valt echt niets op af te dingen.

Camelot, het deze week verschenen vijfde album van de Canadese singer-songwriter Jennifer Castle, is in het december nummer van het Britse muziektijdschrift Uncut het album van de maand en krijgt het rapportcijfer 9. Het maakte me direct nieuwsgierig naar het nieuwe album van de muzikante uit Toronto, ook al heb ik tot dusver een wat moeizame relatie met haar albums. 

Van de vorige vier albums besprak ik alleen het in 2018 verschenen Angels Of Death en ook dat album liet ik in eerste instantie lang liggen. Het gekke is dat ik bij eerste beluistering van de muziek van Jennifer Castle altijd onder de indruk ben van haar songs en haar stem, maar haar albums vervolgens toch laat liggen. De kunst is vervolgens om ze na een tijdje toch weer op te pakken, waarna het kwartje alsnog valt. 

Het is iets dat ik ook had met de albums van de Amerikaanse singer-songwriter Laura Nyro, die aan het eind van de jaren 60 en het begin van de jaren 70 een aantal prachtige albums maakte. Laura Nyro is een naam die ik noem in mijn recensie van Angels Of Death en het is een naam die ook opkomt bij beluistering van Camelot, waarmee ik direct wat geduldiger geweest dan ik normaal gesproken ben met nieuwe albums. 

Ook op haar nieuwe album maakt Jennifer Castle muziek die herinnert aan de albums van de grote vrouwelijke singer-songwriters uit het begin van de jaren 70. Naast Laura Nyro moet ook zeker Carole King genoemd worden. Op haar vorige album, het in 2020 verschenen Monarch Season, gaf Jennifer Castle haar songs vooral een psychedelisch tintje, maar op Camelot maakt de Canadese muzikante weer vooral tijdloze singer-songwriter muziek met uitstapjes richting folk en country. 

Camelot opent prachtig met fraaie pianoklanken en stemmige strijkers, die prachtig zijn gearrangeerd door de onder andere van Arcade Fire bekende Owen Pallett. De centrale rol voor de piano wordt met grote regelmaat verruild voor akoestische gitaren, maar luister ook zeker naar alles dat er buiten de basisklanken gebeurt op het album, dat varieert van zeer ingetogen tot verrassend uitbundig. Alles op Camelot klinkt even aangenaam, maar in muzikaal opzicht is het album avontuurlijker dan je bij vluchtige beluistering ervaart. 

De tijdloze klanken passen uitstekend bij de stem van Jennifer Castle, die anders klinkt dan de meeste andere zangeressen van het moment. De zang op Camelot spreekt makkelijk aan, maar is ook voldoende eigenzinnig om het nieuwe album van Jennifer Castle te voorzien van onderscheidend vermogen. De stem van de Canadese muzikante wordt overigens op mooie en zeer functionele wijze ondersteund door meerdere achtergrondvocalisten, die het nostalgische karakter van het album nog wat versterken. 

Als ik naar Camelot luister begrijp ik eigenlijk niet dat ik de muziek van de singer-songwriter uit Toronto tot dusver niet veel intenser heb omarmd, want net als Uncut vind ik het een hoogstaand album. Het is een album dat makkelijk vermaakt met tijdloze klanken en mooie zang, maar het is ook een album met alleen maar aansprekende songs, die net als de muziek en de zang mooier en interessanter worden wanneer je ze vaker hoort. Het geldt ook voor de teksten, die mooie verhalen vertellen en nog wat diepgang toevoegen aan de muziek van Jennifer Castle, die mij met Camelot definitief heeft overtuigd en dat ook nog eens op zeer indrukwekkende wijze heeft gedaan. Erwin Zijleman

De muziek van Jennifer Castle is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Canadese muzikante: https://jennifercastle.bandcamp.com/album/camelot.

Camelot van Jennifer Castle is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro

The Cure - Songs Of A Lost World

Lange tijd niet meer verwacht, maar toch nog gekomen, een nieuw album van de Britse band The Cure, die op het aardedonkere maar wonderschone Songs Of A Lost World op de toppen van haar kunnen presteert
Ruim drie minuten houdt Songs Of A Lost World je in spanning, maar als eindelijk de stem van Robert Smith opduikt weet je dat The Cure nog altijd klinkt als The Cure. Het tempo ligt wat lager en de ruwe uitbarstingen ontbreken in de meeste songs, maar de langgerekte songs op het nieuwe album van de Britse band zijn echt prachtig. In muzikaal opzicht is Songs Of A Lost World nogal zwaar aangezet en door de donkere klanken legt de band een deken van melancholie om je heen, wat nog eens wordt versterkt door de zang van Robert Smith en zijn weemoedige teksten waarin de dood, verlies en sterfelijkheid meer dan eens centraal staan. Songs Of A Lost World is een verbijsterend mooi album van een van de grootste bands aller tijden.

Het bijna op de dag af zestien jaar geleden verschenen 4:13 Dream was tot vorige week het meest recente studioalbum van The Cure. Het was een album dat volgde op een aantal tegenvallende albums en ook 4:13 Dream reken ik tot de zwakkere albums van de Britse band, die met Disintegration uit 1989 haar onbetwiste meesterwerk afleverde, al heb ik zelf ook een enorm zwak voor The Head On The Door uit 1985. 

Sinds 2019 is meerdere malen een nieuw album van The Cure aangekondigd, maar dit werd pas in de herfst van 2022 concreet, toen de band een aantal nieuwe songs toevoegde aan de setlist van haar tour, die overigens de naam Shows Of A Lost World had meegekregen. We hebben vervolgens nog heel lang moeten wachten op Songs Of A Lost World, dat deze week dan eindelijk is verschenen. 

Het album opent met single Alone, die ruim een maand geleden al verscheen, en direct de toon zet met een zwaar aangezet geluid met gitaren, bas, drums, synths en piano. Ruim drie minuten lang dompelt The Cure je onder in grijstinten en weemoed en net als je het niet meer verwacht duikt de uit duizenden herkenbare stem van Robert Smith op. De zanger klinkt nog net zo als in zijn jonge jaren en zorgt er voor dat Alone klinkt zoals alleen The Cure kan klinken. 

De Britse band was in het verleden niet vies van lange intro’s en deze worden ook op Songs Of A Lost World, dat bijna vijftig minuten nodig heeft voor acht songs, met enige regelmaat van stal gehaald. Het nieuwe album van The Cure bevat vooral ingetogen tracks en in veel tracks wordt het zo herkenbare stemgeluid van Robert Smith gecombineerd met zwaar of zelfs loodzwaar aangezette klanken. Het voorziet de songs op Songs Of A Lost World van een indringende of zelfs wat beklemmende sfeer, maar de klanken zijn op hetzelfde moment van een bijzondere schoonheid. 

De nieuwe songs van de Britse band klinken in de meeste gevallen sfeervol of stemmig, zeker wanneer de hier en daar als strijkers gearrangeerde synths in dikke lagen door de speakers komen. In de eerste twee tracks, die allebei bijna zeven minuten duren, kiest Robert Smith zijn momenten voor de zang, wat de songs een beeldend karakter geeft en de impact van de zang versterkt. 

Direct vanaf de openingstrack is duidelijk dat Songs Of A Lost World geen vrolijk album is geworden. Robert Smith zag flink wat dierbaren wegvallen en ziet ook zijn eigen sterfelijkheid onder ogen. The Cure is op de meeste van haar albums sowieso meer bedreven in donkere wolken dan in zonnestralen, maar het nieuwe album doet er nog een schepje melancholie en weemoed bovenop.

Ondertussen klinkt het allemaal fantastisch, want het gitaarwerk van Reeves Gabrel is prachtig en ook het fantastische drumwerk van Jason Cooper verdient alle aandacht. De meeste leeftijdgenoten van Robert Smith zijn inmiddels niet meer zo goed bij stem als in hun jonge jaren, maar de zang op Songs Of A Lost World klinkt echt geweldig. 

Van een album dat zestien jaar na het laatste en ook nog eens matige album van een band opduikt kan je meestal niet zo veel verwachten, maar op Songs Of A Lost World benadert The Cure wat mij betreft het niveau van haar betere albums. Dat vond ik eigenlijk al bij mijn eerste beluistering van het album, maar de songs op Songs Of A Lost World hebben sindsdien nog flink aan kracht gewonnen. The Cure werd al in 1976 opgericht en gaat inmiddels dus bijna vijftig jaar mee, maar presteert nog altijd op de toppen van haar kunnen, wat echt idioot knap is. Erwin Zijleman

Songs Of A Lost World van The Cure is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (marble), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

3CD (deluxe), 24,99 euro

CD, 19,99 euro

Tess Liautaud - Blue Moon

Tess Liautaud heeft Franse en Amerikaanse wortels, maar haar muzikale geluk vond ze in Nieuw-Zeeland, waar ze deze week indruk maakt met een heerlijk album vol echo’s uit een inmiddels ver verleden
Laat Blue Mind van Tess Liautaud uit de speakers komen en je wordt een aantal decennia mee terug geworpen in de tijd. Het tweede album van de vanuit Nieuw-Zeeland opererende muzikante vindt de inspiratie vooral in de jaren 70, maar toch klinkt Blue Mind niet als een retro album. De invloeden uit de jaren 70 worden gecombineerd met wat tijdloze invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en zijn gegoten in bijzonder lekker in het gehoor liggende songs, die stuk voor stuk onmiddellijk vertrouwd klinken. In muzikaal opzicht staat het als een huis, maar Tess Liautaud is ook een prima zangeres. Wat je van ver komt is niet altijd lekkerder, maar dit is weer een aangename verrassing van de andere kant van de wereld.

De nieuwsbrief van de Nieuw-Zeelandse muziekwinkel Flying Out Records was de afgelopen maanden niet heel scheutig met prachtalbums van Nieuw-Zeelandse bodem die mij direct wisten te overtuigen, maar de afgelopen week had de winkel en webshop uit Auckland, die me de afgelopen jaren al zoveel mooie muziek heeft opgeleverd, er weer eens een. Het gaat om Blue Mind van de vanuit Christchurch opererende Tess Liautaud, die overigens Amerikaanse en Franse wortels heeft en eerder New York en Parijs als thuisbasis had. 

Blue Mind is voor zover ik weet het tweede album van Tess Liautaud en het is een album dat is gestoken in een wat nostalgisch aandoende hoes. Het is een hoes die zo uit de jaren 60 of 70 zou kunnen stammen en de hoes is niet het enige dat herinnert aan vervlogen tijden. Ook in muzikaal opzicht maakt Tess Liautaud immers muziek met een hang naar het verleden. Luister naar Blue Mind en je hoort flarden Laurel Canyon folk en 70s folkrock en countryrock. 

Hier blijft het overigens niet bij, want af en toe klinkt de muziek op Blue Mind verrassend soulvol en zo zijn er nog wel wat bijzondere uitstapjes op het album. Het door gitaren gedomineerde geluid van Tess Liautaud klinkt, zeker wanneer je in een nostalgische bui bent, bijzonder lekker met hier en daar heerlijke gitaarsolo’s als kers op de taart en aangename orgeltjes als smakelijk bijgerecht. 

De Frans-Amerikaanse muzikante had een crowdfunding campagne nodig om haar nieuwe album op te nemen en gelukkig werd haar talent in de rijke muziekscene van Christchurch op de juiste waarde geschat. Blue Mind is in muzikaal opzicht een heerlijk album, dat zowel nostalgisch als gloedvol klinkt. Er zijn momenteel veel meer albums die hun inspiratie vinden in een ver verleden en ook de genres waar Tess Liautaud uit put worden momenteel druk bezocht. 

Toch klinkt het tweede album van de muzikante uit Christchurch wat mij betreft anders dan de meeste andere albums met vergelijkbare invloeden. Dat zit hem voor een belangrijk deel in de songs, die de tijd durven te nemen, die alle ruimte bieden aan muzikale intermezzo’s en geen moment de neiging hebben om zich te ontworstelen aan het tijdperk waarin dit soort muziek vaker werd gemaakt. Blue Mind klinkt hierdoor heerlijk authentiek, maar het album klinkt wat mij betreft geen moment gedateerd. De songs van Tess Liautaud liggen bijzonder lekker in het gehoor en een aantal songs op het album kan absoluut als aanstekelijk worden bestempeld, zeker wanneer een vleugje 70s Fleetwood Mac opduikt in de muziek. 

Blue Mind is zeker niet alleen in muzikaal opzicht een interessant album, want de stem van Tess Liautaud is misschien nog wel het meest interessante ingrediënt op dit aansprekende album. De Frans-Amerikaanse muzikante beschikt over een zeer aangename en aansprekende stem, die perfect past bij de muziek die ze maakt op haar nieuwe album. Het is een stem waarin ik heel af en toe een beetje van Chrissie Hynde hoor, maar Tess Liautaud heeft ook een duidelijk eigen stemgeluid en het is er een die het wat nostalgische karakter van haar nieuwe album verder versterkt. Flying Out Records heeft me zoals gezegd al heel wat bijzondere albums opgeleverd en ook Blue Mind van Tess Liautaud is er wat mij betreft een. Erwin Zijleman

De muziek van Tess Liautaud is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Frans-Amerikaanse muzikante uit Nieuw-Zeeland: https://tessliautaud.bandcamp.com/album/blue-mind.

Louane - solo

Louane heeft al vier uitstekende albums op haar naam staan en laat op haar vijfde album solo horen dat ze nog wat meer pop aan haar songs kan toevoegen zonder haar zo karakteristieke geluid te verliezen
Het was de Franse editie van The Voice die Louane ruim tien jaar geleden op de kaart zette, maar inmiddels is ze alle medekandidaten van dit tv-programma heel ver voorbij. Met een handvol albums heeft Louane zich geschaard onder het beste dat de Franse popmuziek momenteel te bieden heeft en ook haar vijfde album solo laat weer goed horen wat ze in huis heeft. De Franse muzikante verwerkt nog altijd invloeden uit het Franse chanson en uit de popmuziek van het moment en laatstgenoemde invloeden zijn op solo iets dominanter dan voorheen. Een ding is niet veranderd en dat is de mooie stem van Louane, die absoluut behoort tot de beste Franse zangeressen van het moment.

Van de populaire Franse zangeressen van het moment heb ik Zaz nog altijd het hoogst zitten, maar ze krijgt de afgelopen jaren stevige concurrentie van landgenote Louane (Emera). Laatstgenoemde is sowieso een stuk productiever, want waar Zaz de afgelopen veertien jaar slechts vijf studioalbums uitbracht, staat de teller van Louane in slechts negen jaar op hetzelfde aantal. 

Het alter ego van Anne Peichert, die overigens doorbrak via de Franse versie van The Voice, is bovendien een zeer succesvol actrice. In die laatste hoedanigheid ken ik haar niet, maar de albums van Louane vind ik tot dusver allemaal goed. Op Chambre 12 (2015), Louane (2017), Joiie de Vivre (2020) en Sentiments (2022) vermengde Louane op fraaie wijze eigentijdse Franse popmuziek met invloeden uit het traditionele Franse chanson. Dat pakte met name op het titelloze album uit 2017 fantastisch uit, wat Louane een plek in mijn jaarlijst opleverde. 

Louane keert deze week terug met solo (geen hoofdletter) en ook op haar vijfde album steekt de Franse muzikante in een uitstekende vorm. Op Sentiments kroop Louane weer wat dichter tegen het Franse chanson aan, maar op solo heeft de moderne Franse popmuziek weer wat aan terrein gewonnen. De Franse muzikante maakte haar nieuwe album met een waslijst aan muzikanten en een blik vol producers en dat hoor je. 

Louane heeft met solo haar meest geproduceerde album tot dusver gemaakt en zoekt net wat nadrukkelijker aansluiting bij de moderne popmuziek die buiten Frankrijk wordt gemaakt. Toch is het overdreven om te stellen dat Louane haar Franse identiteit heeft verloren, wat ik hier en daar lees. Met solo heeft Louane immers niet alleen een volledig Franstalig album gemaakt, maar ook in muzikaal opzicht ademt solo de Franse popmuziek. 

Een enkele keer is de elektronica wat zwaarder aangezet en wordt een beat uit de speakers getoverd, maar Louane maakt ook nog altijd popsongs die respect voor het Franse chanson laten horen. Zeker de songs op het album die het voornamelijk moeten doen met piano en de stem van Louane zitten zelfs vrij dicht tegen het Franse chanson aan. 

Ik ben persoonlijk zeer verknocht aan het meer ingetogen geluid van Louane, maar ook de wat zwaarder aangezette popsongs op solo bevallen me uitstekend. In muzikaal en productioneel opzicht wordt hoorbaar vakwerk geleverd, maar ook bij beluistering van solo is het de stem van Louane die de show steelt. De Franse muzikante zingt met veel gevoel en kan zowel flink uithalen als prachtig ingetogen en hier en daar wat weemoedig zingen. Ook met solo bewijst Louane dan ook dat ze moet worden gerekend tot de beste Franse zangeressen van het moment. 

Liefhebbers van wat traditionelere Franse muziek zullen het nieuwe album van Louane waarschijnlijk wat te geproduceerd, te modern en te elektronisch vinden, maar ik vind zelf dat ze de invloeden uit de popmuziek van het moment voldoende gedoseerd inzet, waardoor ook solo een typisch Louane album is geworden. De vijver met leuke Franse popmuziek leek de laatste tijd helaas wat opgedroogd, maar de laatste weken blijven de interessante albums van Franse bodem maar opduiken. Het nieuwe album van Louane hoort daar wat mij betreft zeker bij. Erwin Zijleman

solo van Louane is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 24,99 euro

CD, 19,99 euro