4 EP's: I Am Oak & The Black Atlantic, Mur Du Son, There There, Herrek

Het aantal nieuwe releases is momenteel zo groot dat er nogal wat prima platen blijven liggen. Dat is jammer, maar er gaan nu eenmaal maar zeven dagen, of beter gezegd zeven krenten, in een week. Door het grote aanbod leg ik EP’s momenteel direct op de stapel met platen die waarschijnlijk nooit een plekje op de krenten uit de pop zullen halen. Ook dat is jammer, want wat is er mis met een handvol geweldige songs die ons voorbereiden op een groots debuut of een EP die juist een andere kant van een muzikant laat zien. Daarom vandaag als extraatje aandacht voor vier recent verschenen EP’s. Erwin Zijleman

De eerste komt van I Am Oak, dat onlangs nog volop aandacht kreeg voor het fraaie Ols Songd, en The Black Atlantic. Op de EP Black Oak horen we de combinatie van I Am Oak, oftewel Thijs Kuijken, en de band The Black Atlantic. De EP laat 6 tracks horen waarin I Am Oak en The Black Atlantic een song van de ander vertolken en met een aantal gezamenlijke songs op de proppen komen. I Am Oak en The Black Atlantic maken samen indruk met hele mooie folksongs die opvallen door hele mooie harmonieën en stemmige klanken. Een beetje zoals het al weer bijna vergeten Fleet Foxes ooit klonk, maar dan met de eigenzinnigheid die je van I Am Oak en The Black Atlantic mag verwachten. De songs waarin I Am Oak het voortouw neemt liggen vrij dicht tegen de platen van Thijs Kuijken aan, maar door de invloeden van The Black Atlantic voegen ze absoluut iets toe aan het werk van I Am Oak. Black Oak bevat misschien maar zes songs, maar ze zijn wel alle zes wonderschoon. Een mooie aanvulling op Ols Songd en de zoveelste prachtplaat uit de collectie van Snowstar Records.

 

Uit een heel ander vaatje tapt het eind Eindhoven en Weert afkomstige Mur Du Son. Op de EP Regenerate verrast de band met elektronische muziek die mij persoonlijk vooral aan Underworld, The Chemical Brothers en The Prodigy doet denken. Regenerate is zeker geen EP om bij weg te dromen, maar een EP die aanzet tot bewegen (hoe meer zweet hoe beter de muziek van Mur Du Son werkt). Waar de meeste elektronische muziek van dit soort het vooral moet hebben van de aanstekelijke klanken en ritmes, voegt Mur Du Son aardedonkere ingrediënten toe aan haar muziek, waarmee de band zich onderscheidt van haar concurrenten. De donkere accenten komen niet alleen van de zwaar aangezette elektronische klanken die als een muur op je af komen, maar ook van de dreigende vocalen, die hier wel wat aan die van Rammstein doen denken. Ik ben normaal gesproken geen heel groot liefhebber van elektronische muziek, maar Regenerate van Mur Du Son pak ik er toch met enige regelmaat bij. Vooral als er genoeg weggedroomd is.

Voor wegdromen ben je heel af en toe aan het juiste adres bij EP van het uit Breda afkomstige There There. There There is niet vies van dromerige en atmosferische klanken zoals Sigur Ros deze bijvoorbeeld maakt, maar combineert stemmige en sfeervolle muziek met popsongs met een kop en een staart. Deze hebben soms wel wat van The National of Nick Cave, maar de muziek van There There kan ook flink uitbarsten en komt dan juist weer meer terecht op post-rock terrein, waarna de band op de proppen komt met een song die klinkt als Icehouse in haar beste jaren en ik ook een vleugje Roxy Music hoor. There There laat in slechts vier songs (maar een totale speelduur van ruim 18 minuten) horen dat het alle kanten op kan zonder dat het muziek maakt die onvoldoende houvast biedt. There There kiest op EP volop voor het experiment en avontuur, maar het komt ook op de proppen met songs die na één keer in je hoofd zitten; een zeldzame combinatie. Luister naar EP van There There en je hoort een band die in staat moet worden geacht om een geweldig debuut af te leveren. Ik ben nu al heel benieuwd. 

 

Om de wens tot wegdromen toch weer volledig te bevredigen kom ik tenslotte toch weer uit bij Snowstar Records. Een aantal maanden geleden verscheen op dit label AM van Herrek. Herrek, het alter ego van Gerrit van der Scheer, kennen we nog van het briljante Waktu Dulu, waarop Herek terugkeek op zijn jeugd als kind van zendelingen in Papua Nieuw Guinea. Op AM gaat Herrek verder waar Waktu Dulu op hield. De EP bevat 5 songs en het zijn allemaal buitengewoon stemmige en zich langzaam voortslepende songs, die toch wel enigszins verrassend vol dynamiek blijken te zitten. Waar ik op Waktu Dulu vooral veel van Peter Gabriel hoorde, heeft Gabriel op AM gezelschap gekregen van Low. Herrek heeft inmiddels een meer band georienteerd geluid, maar het blijft muziek voor de kleine uurtjes en vooral de donkere dagen. AM is een stuk ingetogener dan het debuut van Herrek, maar kaal klinkt het geen moment. De instrumentatie is bijzonder fraai en doeltreffend en hetzelfde kan gezegd worden van de hele mooie achtergrond vocalen van Ilse Hamelink. EP of niet, AM is uiteindelijk veel te goed om genegeerd te worden. Daarom alsnog een diepe buiging voor AM van Herrek en het label Snowstar Records dat maar blijft verrassen met prachtplaten.