Eriksson Delcroix - For Ever

Eriksson Delcroix is een Belgisch duo dat wordt gevormd door Bjorn Eriksson en Nathalie Delcroix. Laatstgenoemde maakt deel uit van de Vlaamse folkband Laïs; eerstgenoemde timmerde kort aan de weg met zijn, wat onderschatte, band Maxon Blewitt, maakte hiernaast deel uit van Zita Swoon en de band van Admiral Freebee en was bovendien de man achter de soundtrack bij de film The Broken Circle Breakdown. Op deze soundtrack maakte Bjorn Eriksson geen geheim van zijn liefde voor country en bluegrass en zorgde hij in België voor een bluegrass revival die herinneringen opriep aan de door de soundtrack bij de Coen Brothers film O Brother, Where Art Thou? getriggerde revival in de eerste jaren van het huidige millennium. Met For Ever hebben Bjorn Eriksson en Nathalie Delcroix als Eriksson Delcroix een prachtige plaat afgeleverd. Ook op For Ever domineren de invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, al zijn ze wat diverser dan op de vorig jaar zo geprezen soundtrack. Ook For Ever grijpt terug op oude bluegrass en country en op stokoude folk uit de Appalachen, maar Eriksson en Delcroix zijn ook niet vies van wat moderner klinkende alt-country en verrassen bovendien zo nu en dan met verrassende uitstapjes buiten de gebaande rootspaden (bijvoorbeeld met subtiel ingezette elektronica). For Ever is in muzikaal opzicht een opvallende plaat. Er wordt hoorbaar ontspannen gemusiceerd, maar het veelkleurige klankentapijt op de plaat is van hoog niveau en met name het snarenwerk (luister vooral naar de pedal steel en de banjo) zet je keer op keer op het puntje van je stoel. Ook in vocaal opzicht leveren Bjorn Eriksson en Nathalie Delcroix een uitstekende prestatie en dit geldt zowel voor de lead vocalen (waarvoor de twee elkaar afwisselen) als voor de momenten waarop de stemmen van de twee bijna perfect samen smelten. Vanwege de liefde voor country kom je zeker op deze momenten al snel uit bij legendarische duo’s als Nancy Sinatra en Lee Hazlewood of natuurlijk Emmylou Harris en Gram Parsons, maar meer dan vele anderen die zich hebben laten inspireren door een van deze illustere tweetallen, geven Bjorn Eriksson en Nathalie Delcroix een eigenzinnige eigen draai aan de invloeden van weleer en raakt het tweetal ook aan de prachtplaten van Gillian Welch. For Ever bevat een aantal eigen songs en een aantal covers, die in kwalitatief opzicht niet voor elkaar onder doen. In een aantal songs ontbreken de vocalen, maar waar dit meestal opvullertjes zijn, dragen ze op For Ever bij aan de dynamiek op de plaat. For Ever is overigens geen vrolijke plaat. De meeste songs zijn donker gekleurd en een deel van de teksten is zelfs gitzwart, wat de plaat een bijzondere sfeer geeft, zeker wanneer in de muziek de zin door breekt. De concurrentie in het rootssegment is momenteel moordend, maar platen van het niveau van For Ever van Eriksson Delcroix zijn zeldzaam. For Ever is gemaakt met liefde voor Amerikaanse rootsmuziek, maar laat zich niet in het keurslijf van de genres dwingen. Dat is knap. We kunnen als Nederlanders natuurlijk stikjaloers zijn op deze Belgische prachtplaat, maar we kunnen de plaat ook omarmen zoals bij onze Zuiderburen momenteel gebeurt. En terecht. Erwin Zijleman