Traumahelikopter - I Don't Understand Them At All

Wat was het debuut van het Groningse Traumahelikopter net iets meer dan een jaar geleden een indrukwekkende plaat. De rauwe en smerige mix van garagerock en punk kwam aan als een mokerslag en maakte in een klein half uur een onuitwisbare indruk. Geen moelijkdoenerij, maar recht voor zijn raap rocksongs van hooguit drie minuten. Traumahelikopter deed de gloriejaren van The Ramones herleven op een plaat die uiteindelijk over meer diepgang bleek te beschikken dan je op het eerste gehoor kon vermoeden. Dat hoorde je vrijwel onmiddellijk in het psychedelische uitstapje op de plaat, maar na verloop van tijd doken meer invloeden op en werd het debuut van Traumahelikopter eigenlijk alleen maar indrukwekkender. Nauwelijks een jaar later is er de lastige tweede plaat. Het is de tweede plaat waar heel veel bands met een geweldig debuut zich op hebben stuk gebeten. Ook voor Traumahelikopter is het vast geen makkelijke weg geweest, maar I Don't Understand Them At All slaagt er in om het zo bejubelde debuut te overtreffen. Dat was Traumahelikopter niet gelukt wanneer I Don't Understand Them At All een herhaling van zetten was geweest, maar dat is de tweede plaat van de band zeker niet. Dit betekent gelukkig niet dat Traumahelikopter de recht voor zijn raap garagerock vaarwel heeft gezegd. Ook op I Don't Understand Them At All grossiert de Groningse band in rauwe rocksongs vol invloeden uit de garagerock en de punk, maar toch klinkt de plaat anders dan zijn voorganger. Traumahelikopter heeft een jaar lang doorgebracht in een snelkookpan. Na de release van het zo goed ontvangen debuut heeft de band vrijwel continu op het podium gestaan (niet alleen in Nederland, maar ook in de VS). De leden van de band zijn in een jaar tijd tien jaar ouder geworden en dat hoor je op I Don't Understand Them At All. De songs van de band zijn nog altijd rauw en direct, maar klinken volwassener en rijker. Er is meer aandacht voor de melodieën, er zit meer variatie in de songs en ook in tekstueel opzicht is er beduidend meer diepgang. Het zijn ontwikkelingen die in dit genre niet zonder risico zijn, wat garagerock moet je niet te ingewikkeld maken, maar Traumahelikopter slaagt er in om de kracht en energie van het debuut te behouden en op hetzelfde moment de kwaliteit van haar songs te verbeteren. In de teksten hoor je dat zanger Mark Lada het afgelopen jaar niet alleen maar op een roze wolk heeft gezeten. In de muziek en de songs hoor je dat Traumahelikopter het afgelopen jaar meer heeft bijgeleerd dan de gemiddelde band in een decennium. I Don't Understand Them At All bevat nog altijd vooral up-tempo songs, maar zo nu en dan neemt de band gas terug en maakt het nog steeds indruk met rocksongs die hard aankomen. Met haar energieke debuut was Traumahelikopter een jaar geleden vooral een grote belofte. Met de nog veel betere tweede plaat is Traumahelikopter de belofte voorbij. Ver voorbij. Erwin Zijleman