Motorpsycho - Behind The Sun

Motorpsycho was een jaar of tien geleden één van mijn favoriete bands, maar de afgelopen jaren ben ik de Noren eerlijk gezegd wat uit het oog verloren. Het laatste wapenfeit dat ik me van de band herinner is het in 2010 verschenen en op deze BLOG bejubelde Heavy Metal Fruit. Hierna bracht Motorpsycho nog wel wat platen uit, maar deze trokken nauwelijks aandacht en bovendien was van deze platen alleen het vorig jaar verschenen (en volgens de meeste fans van de band niet heel erg interessante) Still Life With Eggplant te bestempelen als een min of meer reguliere Motorpsycho plaat. Het is een wat schrale oogst na een flink aantal jaren waarin de band uit Trondheim het ene na het andere meesterwerk uit de hoge hoed toverde. Dat Motorpsycho nog steeds in staat is om een goede plaat af te leveren bewijst het met haar nieuwe plaat Behind The Sun. Het was in het verleden bijna ondoenlijk om de muziek van Motorpsycho te voorzien van een treffend etiket en dat is niet veranderd. Ook Behind The Sun bevat weer een intrigerende mix van stijlen en het is voor een deel de mix van stijlen die we het afgelopen decennium van de band gewend zijn. Voor een deel, want de invloeden uit de jazz en jazzrock die de afgelopen tien jaar steeds veelvuldiger opdoken in de muziek van Motorpsycho schitteren dit keer door afwezigheid. Op Behind The Sun domineren invloeden uit de progrock en de psychedelica, waardoor Motorpsycho me op haar nieuwe plaat mee terug neemt naar het deel van mijn platenkast dat ik een aantal decennia geleden koesterde. Motorpsycho kiest hierbij lang niet altijd voor de makkelijkste weg, maar ik heb zeker complexere platen van de Noren gehoord. Behind The Sun kabbelt voor een deel aangenaam voort met psychedelische progrock die vaak aan Pink Floyd en Yes doet denken, waarbij overigens een paar keer opvalt dat Motorpsycho het niet echt van de zang moet hebben. Behind The Sun bevat ook een aantal stevigere rocksongs die meer de kant van de hardrock opgaan en ergens tussen Led Zeppelin en Rush in zitten (ik blijf maar even in het verleden hangen). Het zijn songs die het experiment zeker niet schuwen en hier en daar bijna in het hokje avant-garde terecht komen, maar voor Motorpsycho begrippen zijn het songs die redelijk snel te doorgronden zijn. Zeker in de wat langere tracks domineert de instrumentale krachtpatserij over het echte avontuur, maar ik kan me toch niet vinden in de critici en fans die Behind The Sun ervaren als een saaie plaat. Hiervoor gebeurt er wat mij betreft veel te veel op de nieuwe plaat van Motorpsycho en treedt de band bovendien te vaak buiten de gebaande paden. Feit is wel dat Behind The Sun vooral teruggrijpt op het verleden, terwijl de band in ditzelfde verleden vaak de muziek van de toekomst maakte. Ik vind het persoonlijk geen ramp. Behind The Sun roept bij mij associaties op met veel platen die ik in het verleden heb gekoesterd, maar waar ik deze platen vaak wat te pompeus en oubollig vind klinken, is Behind The Sun tot dusver bij iedere luisterbeurt raak. Zo lyrisch als ik vier jaar geleden was over Heavy Metal Fruit ben ik dit keer niet, maar Behind The Sun overstijgt in alle negen tracks, waaronder één track die langer dan tien minuten duurt, met gemak de middelmaat. Uiteindelijk is Behind The Sun een precies een uur durende luistertrip die je heerlijk laat wegdromen met zo af en toe een wat ruwere uitbarsting. Voor de afwisseling eens geen plaat die je binnen de minuut een keer op tien op het verkeerde been zet, maar het blijft een echte Motorpsycho plaat. Ik ben er inmiddels tevreden mee. Zeer tevreden kan ik wel zeggen. Erwin Zijleman