The Blue Nile - Peace At Last, Deluxe Edition

Er komen op het moment eigenlijk teveel mooie nieuwe platen uit om aandacht te besteden aan een reissue, maar deze is echt veel te mooi om te laten liggen. Aan het eind van 2012 behoorden de reissues van de eerste twee platen van de Schotse band The Blue Nile wat mij betreft tot de muzikale hoogtepunten van het jaar, maar de carrière van The Blue Nile stopte niet na Hats. Na het briljante A Walk Across The Rooftops uit 1984 was het vijf jaar stil tot de release van Hats. Na Hats duurde de periode van stilte nog veel langer, want pas in 1996 verscheen de derde plaat van The Blue Nile, Peace At Last. Peace At Last werd in 1996 niet bejubeld door de critici en ook door veel fans van de band aanmerkelijk lager ingeschat dan de eerste twee platen van de band en de pas in 2004 verschenen vierde plaat van The Blue Nile, High. Ik heb Peace Of Last zelf ook veel minder vaak gedraaid dan met name de eerste twee platen van The Blue Nile, maar na beluistering van de onlangs verschenen reissue van de plaat moet ik mijn inmiddels 17 jaar oude mening over de plaat toch herzien. Peace At Last is een wat minder zware plaat dan zijn twee voorgangers en concentreert zich, meer dan deze twee platen, op songs met een kop en een staart. Mede vanwege budgettaire restricties was er dit keer minder aandacht voor de geluidskwaliteit waardoor Peace At Last wat directer klinkt dan zijn twee voorgangers. Peace At Last klinkt minder wijds en meeslepend dan de eerste twee platen van The Blue Nile, maar klinkt hierdoor ook meer als een plaat van een echte band. Het is een band die ook op haar derde plaat weer betovert met wonderschone songs. De instrumentatie is misschien wat minder opmerkelijk dan die op A Walk Across The Rooftops en Hats, maar ook op de derde plaat is deze instrumentatie buitengewoon stemmig en zeker niet doorsnee. Peace At Last klinkt net wat warmer dan de eerste twee platen van The Blue Nile en dat warmere geluid past uitstekend bij de fantastische stem van zanger Paul Buchanan. Peace At Last is voor The Blue Nile begrippen misschien een opvallend lichtvoetige plaat, maar ook dit is een plaat van hoog niveau en een plaat die de tand des tijd verrassend goed blijkt te hebben doorstaan. The Blue Nile kreeg tijdens haar lang uitgesponnen maar niet bijzonder productieve carrière nooit de waardering die de band zo verdiende. Dat werd pijnlijk duidelijk bij beluistering van de reissues van de eerste twee platen van de band, maar ook met het lichtvoetigere en bij vlagen zelfs funky Peace At Last was The Blue Nile de concurrentie in 1996 meerdere stappen voor. De geremasterde versie van Peace At Last klinkt een stuk beter en zeker ook warmer en organischer dan het origineel uit 1996, maar uiteraard bevat de reissue van de plaat ook een aantal extra’s, waaronder een tweetal prachtige nieuwe songs. Waar de reissues van A Walk Across The Rooftops en Hats voor mij vooral een bevestiging waren van het enorme talent van The Blue Nile, is de reissue van Peace At Last vooral een ontdekking. De zwakke broeder van voorheen is de afgelopen weken getransformeerd in een plaat die met terugwerkende kracht een plekje naast de twee al erkende meesterwerken verdient. Ik ben vast niet de enige die Peace At Last destijds vond tegenvallen en denk dat ik ook niet de enige ben die de plaat nu alsnog met veel passie omarmt. De reissues van anderhalf jaar geleden zijn nog steeds vaste bezoekers van mijn cd speler, maar moeten nu concurreren met Peace Of Last, dat ik nu ook noot voor noot wil leren kennen en liefhebben. Ik heb waarschijnlijk nog wel even tot de reissue van het eveneens uitstekende High. Erwin Zijleman