De tweede en derde plaat van de Limburgse band DeWolff (respectievelijk Strange Fruits And Undiscovered Plants uit 2009 en Orchards/Lupine uit 20110) heb ik op deze BLOG de hemel in geprezen, maar op één of andere manier heb ik de vierde plaat van het trio, het in 2012 verschenen IV, gemist. Die plaat heb ik onlangs, op zoek naar de nieuwe plaat van de band, alsnog beluisterd en ik kon al snel concluderen dat er ook met de vierde van DeWolff helemaal niets mis was. Die conclusie gaat ook weer op voor de vijfde plaat van de Limburgers, het onlangs verschenen Grand Southern Electric.
Voor deze plaat togen de Limburgers naar het Zuiden van de Verenigde Staten, waar ze samen werkten met Black Keys producer Mark Neill. Grand Southern Electric klinkt hierdoor misschien net wat Amerikaanser dan zijn voorgangers, maar heel groot zijn de verschillen niet.
Vergeleken met de eerste platen van DeWolff hebben de invloeden uit de psychedelica een stapje terug moeten doen en verder hebben de songs met een kop en een staart het gewonnen van de wat langer uitgesponnen jams. Niks mis mee wat mij betreft, want psychedelica is er op het moment al genoeg en songs met een kop en een staart gaan uiteindelijk langer mee dan jams.
Wat gebleven is het feit dat DeWolff nog altijd een bak vol invloeden uit een ver verleden verwerkt in haar muziek. Het zijn invloeden die stammen uit een tijd waarin de leden van de band nog lang niet geboren waren en het zijn zowel invloeden uit de Verenigde Staten als uit het Verenigd Koninkrijk.
Het zijn zoveel invloeden dat iedereen er zijn of haar eigen favorieten uit het verre verleden uit kan pikken. Zo hoor ik zelf vooral invloeden van Deep Purple (vanwege het orgel) en Led Zeppelin (vanwege de zang), maar fans van The Allman Brothers Band en Lynyrd Skynyrd horen waarschijnlijk flink wat van hun favoriete bands in de muziek van DeWolff en zo kan ik nog wel wat namen noemen.
Wanneer ik Grand Southern Electric vergelijk met de platen waarmee DeWolff een paar jaar geleden op de proppen kwam, hoor ik vooral heel veel muzikale groei. Het gitaarwerk en het nadrukkelijk aanwezige orgeltje klinken heerlijk en ook de zang is klassen beter dan een paar jaar geleden. Wat voor de instrumentatie en de zang geldt, geldt ook voor de songs. DeWolff maakt songs waarvoor de grote voorbeelden van de band zich een aantal decennia geleden niet geschaamd zouden hebben en het zijn bovendien songs die veel beter zijn dan die van de concurrenten in het genre dat wat oneerbiedig '70s retro' wordt genoemd.
Zelf vind ik DeWolff veel meer dan een retro band. De band laat zich weliswaar inspireren door de rijke geschiedenis van de rockmuziek (en wie doet dit niet?), maar geeft uiteindelijk toch haar eigen draai aan al deze invloeden.
Grand Southern Electric had ik een aantal decennia geleden al graag in de kast gehad en pik ik er nu liever uit dan de platen van de hierboven genoemde bands. Wederom een bijzonder knappe prestatie van de Limburgers dus. Erwin Zijleman
