Het regent de afgelopen weken weer reissues. Dat is leuk voor de platen die ik al weer lang vergeten was, maar behoorlijk confronterend wanneer het gaat om platen die voor mijn gevoel nog niets eens zo heel lang geleden zijn verschenen. Definitely Maybe van Oasis is zo’n plaat. Natuurlijk weet ik dat het wel even geleden is dat de broertjes Gallagher voor het eerst opdoken, maar 20 jaar? Ja, het is echt zo. Definitely Maybe verscheen in de zomer van 1994 en viert dit jaar daarom al weer zijn 20e verjaardag.
Het debuut van Oasis verscheen in een periode waarin Amerikaanse bands domineerden. Het waren de hoogtijdagen van de grunge en bands als Nirvana en Pearl Jam. In Engeland werd eigenlijk al sinds het uit elkaar van The Stone Roses gezocht naar nieuwe rock ’n roll helden en deze werden in de eerste helft van de jaren 90 gevonden in bands als Blur, Suede, Pulp en Oasis. Van deze bands, die allemaal in het nieuwe hokje Britpop werden geduwd, streden met name Blur en Oasis om de gunsten van een breed publiek.
De strijd tussen Blur en Oasis werd uiteindelijk bijna net zo serieus als de strijd tussen de Beatles en de Stones in de jaren 60. Je was in 1994 voor Oasis of voor Blur. Mijn hart lag bij Oasis, al vond ik de tweestrijd tussen de twee bands destijds niet zo zinvol en achteraf bezien misplaatst, want zoveel hadden Blur en Oasis in muzikaal opzicht niet met elkaar te maken. Goed, Definitely Maybe was in 1994 mijn plaat.
Het was een plaat die stevig was beïnvloed door het werk van The Beatles, maar ook invloeden van The Rolling Stones, The Small Faces, The Jam, The Stone Roses, The Smiths, T. Rex, The Happy Mondays, Sex Pistols, The Kinks en The Who vonden hun weg naar het debuut van Oasis. Definitely Maybe is een recht voor zijn raap rock ’n roll plaat die klinkt als de optelsom van een aantal decennia Britse rockmuziek.
De band experimenteerde rond de release van de plaat al met een wat meer pop-georiënteerd geluid (bijvoorbeeld op de geweldige single Whatever), maar op Definitely Maybe regeert de rock ’n roll.
Definitely Maybe laat direct horen wat een geniaal songwriter Noel Gallagher is, al zouden de echte parels c.q. grote hits pas opduiken op het in 1995 verschenen (What's the Story) Morning Glory?.
Definitely Maybe stond uiteindelijk wat in de schaduw van de opvolger die zorgde voor wereldwijd succes, maar wat is het debuut van Oasis nog altijd een goede plaat. Nee, een memorabele plaat.
Twintig jaar na dato spat de energie en de urgentie er nog altijd van af, misschien nog wel meer dan van de toch wat te vaak gehoorde singles van plaat nummer twee. De gitaren zijn recht voor zijn raap, de vocalen zowel sloom als agressief en de dosis energie is van een griezelig hoog niveau. Natuurlijk zijn niet alle songs op de plaat even goed, maar persoonlijk vind ik het nog steeds 11 tracks lang genieten.
De luxe editie van Definitely Maybe is uiteraard voorzien van heel veel extra’s. Hieronder flink wat demo’s en live materiaal, maar gelukkig ook het geweldige Whatever.
Oasis zou gedurende haar carrière flink afzakken en uiteindelijk waren de broertjes Gallagher natuurlijk stomvervelend en bloedirritant, maar Definitely Maybe is inmiddels een klassieker. Ik keek persoonlijk vooral uit naar de reissue van (What's the Story) Morning Glory?, die later zal volgen, maar ik heb Definitely Maybe inmiddels weer helemaal ontdekt en ben enthousiaster over de plaat dan ooit tevoren. Toe aan een plaat met geweldige Britse rock ‘n roll met heel veel bravoure maar nog zonder al te veel pretenties? Probeer Definitely Maybe eens. Erwin Zijleman
