Laat ik voorop stellen dat ik geen groot liefhebber ben van het Eurovisie Songfestival. Sterker nog, ik vind het Eurovisie Songfestival over het algemeen vreselijk. Toen ik heel lang geleden als klein jongetje voor het eerst op mocht blijven voor het Eurovisie Songfestival ging de overwinning naar ABBA (Waterloo) en het jaar erna won Nederland voor de laatste keer het festival (met het inmiddels zelfs door U2 vertolkte Ding-A-Dong). Zowel uit muzikaal als uit chauvinistisch oogpunt is het sindsdien alleen maar minder geworden. Veel minder zelfs. Het siert Nederland dat het sinds vorig jaar (Anouk) kiest voor het inzenden van een in muzikaal opzicht interessante bijdrage dan in de afgelopen decennia, maar dat is voor mij nog geen reden om uren voor de buis te gaan zitten en het ene na het andere totaal overgeproduceerde popliedje aan te horen en aan te zien (ik weet niet wat erger is). Voor het popliedje van The Common Linnets heb ik echter een zwak, ondanks het feit dat het wordt vertolkt door Ilse de Lange en Waylon (van beiden ben ik geen fan) en ondanks het feit dat het een songfestival liedje is.
Eerder deze week vroeg ik me op de Krenten uit de Pop Facebook pagina af of rootsliefhebbers massaal zouden vallen voor Calm After The Storm als het door twee gelouterde rootsmuzikanten zou zijn gemaakt. Zelf opperde ik een versie door het nog redelijk lichtvoetige Lady Antebellum, maar lezers van deze BLOG hoorden ook wel iets van Alison Krauss en Robert Plant en terecht. Conclusie was uiteindelijk dat The Common Linnets een prachtige rootssong hebben afgeleverd, die ook de aandacht van de serieuze muziekliefhebber verdient. Grappig is dat heel Nederland de track inmiddels heeft omarmd nadat er in eerste instantie vooral stevige kritiek was te horen (typisch Nederlands als je het mij vraagt).
Naast Calm After The Storm ligt sinds gisteren ook een hele cd van The Common Linnets in de winkel. Dat is volgens mij niet zonder risico’s. Wanneer The Common Linnets vanavond in de finale van het Eurovisie Songfestival niet zijn opgewassen tegen het pompeuze geweld van de andere deelnemers, sleept het tweetal deze plaat waarschijnlijk mee in haar val. Hiernaast zal de ‘serieuze muziekliefhebber’ het titelloze album van The Common Linnets waarschijnlijk zo associëren met het Eurovisie Songfestival dat hij of zij het niet over het hart kan krijgen om de plaat te beluisteren (wat tegenwoordig gelukkig een stuk anoniemer kan dan in het verleden toen ik menige popplaat zogenaamd voor mijn nichtje van tien heb aangeschafd, “ja, graag verzegelen, het is een cadeautje”).
Nu mijn liefde voor Calm After The Storm de afgelopen week is gegroeid, kon ik zelf de nieuwsgierigheid niet bedwingen en moet ik concluderen dat het titelloze debuut van The Common Linnets een prima plaat is. Dat was misschien ook wel te verwachten. Ik ben geen liefhebber van de platen van Ilse de Lange en Waylon, maar zingen kunnen ze absoluut. Verder hebben ze voor dit debuut een beroep gedaan op gelouterde muzikanten als J.B. Meijers, Daniël Lohues en een aantal ervaren muzikanten uit de Nashville scene, waardoor de plaat verzorgd en volwassen klinkt.
Het debuut van The Common Linnets past keurig binnen het stramien van de Amerikaanse rootsmuziek, met een duidelijke voorkeur voor folk en vooral country. Waar Ilse de Lange zich de afgelopen jaren profileert als aalgladde popzangeres laat ze nu eindelijk weer eens haar heerlijke country snik horen en waar Waylon als soulzanger mij net wat teveel 'over the top' is, verrast hij nu met meer ingetogen klanken die de stem van zijn muzikale partner versterkt.
Natuurlijk is er ook wel wat aan te merken op het debuut van het tweetal. Heel veel ruimte voor experimenteren of zelfs net buiten de lijntjes kleuren is er niet, maar dat neemt niet weg dat het debuut van The Common Linnets een smaakvolle plaat is met een mooie instrumentatie (met vooral prachtig snarenwerk), prima zang en songs die over het algemeen een zeer ruime voldoende scoren. Niet direct een onbetwist meesterwerk in het rootsgenre, maar er worden veel mindere platen gemaakt in dit genre.
Uiteindelijk hoop ik vooral dat The Common Linnets geen eenmalig uitstapje is. Zonder de druk van het Eurovisie Songfestival acht ik dit tweetal immers tot veel meer in staat dan te horen is op dit al bovengemiddeld goede debuut. Vanavond kijken? Ik zou persoonlijk kiezen voor luisteren naar deze plaat, maar dat is mijn advies. Erwin Zijleman
