Tragic Care van het uit het Canadese Montreal afkomstige Folly & The Hunter verscheen oorspronkelijk een jaar geleden, maar heeft tot dusver flink te klagen over aandacht. In Nederland kreeg de plaat tot dusver nog helemaal geen release, maar daar is vorige week gelukkig verandering in gekomen. Als ik luister naar Tragic Care van Folly & The Hunter begrijp ik eerlijk gezegd niet dat de plaat het afgelopen jaar niet door heel veel mensen is omarmd. Het trio uit Montreal maakt immers prachtig klinkende popliedjes waarvoor een band als Coldplay zich niet zou schamen, maar heeft ook het eigenzinnige dat de meeste bands uit Montreal hebben. Hier blijft het niet bij, want Tragic Care van Folly & The Hunter roept ook associaties op met de zweverige muziek van Sigur Ros, heeft ook zeker verbindingslijntjes met succesvolle bands die folk hoog in het vaandel hebben staan (van Fleet Foxes tot The Lumineers) en doet ook nog wel wat denken aan de bijzondere muziek van Bon Iver.
Tragic Care heeft al met al veel om van te houden. Misschien wel wat teveel. Voor de liefhebbers van de deuntjes van Coldplay is de muziek van Folly & The Hunter waarschijnlijk net wat te ongrijpbaar en zweverig, terwijl de liefhebbers van de eigenzinnigere bands uit Montreal het waarschijnlijk net wat teveel pop vinden en de echte folkies teveel moeten worstelen met andere invloeden.
Tragic Care van Folly & The Hunter is daarom geen plaat voor een ieder die zijn of haar muziekdieet bij voorkeur eenzijdig houdt, maar muziekliefhebbers die niet vies zijn van een beetje fusion in de keuken, hebben met Tragic Care een prachtplaat in handen.
Ik was persoonlijk direct om. Folly & The Hunter maakt mooi verzorgde popliedjes die vaak wat stemmig klinken en opvallen door een mooie maar ook veelzijdige instrumentatie, waarin altijd wel iets gebeurt dat je niet had verwacht. Het is een instrumentatie waarin in de folk veelgebruikte snareninstrumenten als de banjo en de gitaar worden gecombineerd met sfeervolle pianoklanken, stemmige strijkers en bijzonder fraai klinkende elektronica. Het geluid van Folly & The Hunter is op zich vol, maar zo klinkt het zeker niet, wat voor een belangrijk deel de verdienste is van producer Jace Lacek, die we ook kennen als voorman van de heftige gitaarband The Besnard Lakes.
Op basis van de bijzondere instrumentatie en de fraaie popliedjes was ik al om, maar toen Folly & The Hunter ook nog eens op de proppen kwam met prachtige harmonieën was ik verkocht.
Vervolgens is de plaat eigenlijk alleen maar mooier en indrukwekkender geworden. Folly & The Hunter is de ontbrekende schakel tussen The Arcade Fire en Sigur Ros, maar slaat hierbij talloze verrassende wegen in. De weg van de folk is al meerdere malen genoemd in deze recensie, maar soms hoor ik ook wel wat prog-rock of wat chamber pop en het is eigenlijk allemaal even mooi. Des te wonderlijker dat er het afgelopen jaar vrijwel niets is geschreven over de plaat. Wat zou het mooi zijn als Tragic Care voor het eerst in Nederland op de juiste waarde wordt geschat. Mijn stem hebben ze. Erwin Zijleman
