De vanuit het Engelse Leeds opererende Paul Thomas Saunders wordt al een aantal jaren getipt als grote belofte voor de toekomst. De EP’s die hij tot dusver in eigen beheer heeft uitgebracht wisten me echter niet te bereiken en ook zijn al weer ruim een maand geleden verschenen debuut was me tot dusver ontgaan. Wat ben ik blij dat ik deze plaat toch nog bij toeval heb ontdekt, want Beautiful Desolation van Paul Thomas Saunders is als het mij vraagt één van de grote debuten van 2014. Ik begrijp dan ook niet dat er in Nederland tot dusver totaal geen aandacht wordt besteed aan het debuut van de Britse muzikant, maar laat ik mijn energie richten op de muziek op Beautiful Desolation.
Op zijn debuut maakt Paul Thomas Saunders grootse en meeslepende muziek. Waar hij in het verleden naar verluid koos voor intiem gitaargetokkel, valt Beautiful Desolation op door een heerlijk dromerig en vol geluid. Het is een geluid dat onmiskenbaar invloeden bevat uit de jaren 80, maar wat mij betreft domineert de 90s dreampop. De invloeden uit het verleden worden vervolgens aangevuld met atmosferische klanken van bands als Sigur Ros en de toegankelijke grootsheid van een band als Coldplay (maar dan 100 keer zo goed als op de laatste plaat van deze band).
Paul Thomas Saunders maakt grootste muziek die intiem klinkt en zweverige muziek die eigenlijk bijzonder toegankelijk is. Het geluid op de plaat is zoals gezegd groots. Veel instrumenten, zwaar aangezette drums en gitaren en dit vervolgens nog eens overgoten met een opvallend zwaar en kleurrijk elektronisch klankentapijt. Aan de ene kant muziek om onmiddellijk bij weg te dromen, maar aan de andere kant uit vele lagen bestaande muziek die je laag voor laag wilt ontrafelen.
De volle instrumentatie past uitstekend bij de vocalen van Paul Thomas Saunders die het toegankelijke van Coldplay’s Chris Martin combineert met de eigenzinnigheid van Jonsi van Sigur Ros of zelfs Jeff Buckley. Ook de songs van Paul Thomas Saunders bevatten een opvallende mix van aangename toegankelijkheid en flink wat experiment.
De volle instrumentatie slaat zich als een warme deken om je heen, maar prikkelt toch ook iedere keer weer de fantasie met opvallende klanken en verrassende wendingen. De songs op Beautiful Desolation zijn beeldend. Opvallend beeldend. Het is bijna onmogelijk om naar de muziek van Paul Thomas Saunders te luisteren en geen beelden op het netvlies te krijgen van uitgestrekte landschappen vol natuurschoon en hier en daar wat mythische wezens, waardoor de plaat een prachtige filmsoundtrack zou zijn. Die film mag je er vooralsnog echter zelf bij verzinnen.
Paul Thomas Saunders heeft iets van alle hierboven genoemde namen en ik kan er nog heel wat toevoegen. Saunders noemt zelf Vangelis als inspiratiebron, maar wat voor deze naam geldt, geldt ook voor alle andere namen: het is heel even treffend, maar vervolgens al snel nietszeggend.
Paul Thomas Saunders heeft met Beautiful Desolation een ontstellend mooie plaat gemaakt. In alle opzichten een vat vol tegenstrijdigheden (en dat begint al bij de titel van de plaat), maar het eindresultaat is altijd hetzelfde: complete betovering, 52 minuten en 59 seconden lang. Erwin Zijleman
