Crocodiles, Heaven Up Here, Porcupine en Ocean Rain. Echo & The Bunnymen had tussen 1980 en 1984 nog geen vier jaar nodig om vier platen af te leveren die een onuitwisbare invloed op de ontwikkeling van de popmuziek in het algemeen en de post-punk in het bijzonder zouden hebben. Het zijn vier platen die inmiddels zijn uitgegroeid tot onbetwiste klassiekers. Het zijn bovendien vier klassiekers die in geen enkele platenkast mogen ontbreken. Na vier prachtplaten op rij was de fut er helaas wel wat uit bij Echo & The Bunnymen, al heeft de band sindsdien nog een aantal bovengemiddeld goede platen gemaakt (en vind ik de titelloze plaat uit 1987 persoonlijk een ultiem 80s statement). De band uit Liverpool is sinds de oprichting in 1978 altijd blijven bestaan en is, nog altijd met zanger Ian McCulloch en gitarist Will Sergeant in de gelederen, ook altijd platen blijven maken, al waren de tussenpozen soms lang.
Het laatste wapenfeit van de band dat ik me herinner is het al weer uit 2005 stammende Siberia. Deze zeer geslaagde plaat werd in 2009 gevolgd door The Fountain, maar die plaat heb ik gemist (en volgens de critici hoef ik daar niet rouwig om te zijn).
Vijf jaar na de zoveelste mogelijke zwanenzang van de band, keert Echo & The Bunnymen terug met Meteorites. Is er iets veranderd? Nee, eigenlijk niet., althans niet wanneer ik kijk naar de grote lijnen. Ook Meteorites is niet zo goed en urgent als Crocodiles, Heaven Up Here, Porcupine of Ocean Rain, maar het is net als Siberia en enkele van zijn voorgangers wel een plaat die er mag zijn.
Echo & The Bunnymen is de afgelopen decennia wat opgeschoven in de richting van een net wat toegankelijker geluid, maar ook op Meteorites hoor je nog altijd de invloeden die de band uiteindelijk inspireerden tot het maken van vier klassiekers op rij. Net zoals in het verleden prefereert de band de donkere wolken boven de zonneschijn en net als in het verleden zijn het stemgeluid van Ian McCulloch en het breed uitwaaierende gitaarspel van Will Sergeant uit duizenden herkenbaar.
Toch is Meteorites niet meer van hetzelfde. Zelden waren de teksten van Ian McCulloch zo persoonlijk en hiernaast experimenteert de band op haar nieuwe plaat hier en daar voorzichtig met een net iets ander geluid, waarin zelfs ruimte is voor een vleugje roots en aan de andere kant van het spectrum voor toegankelijke rock die doet denken aan The Verve of zelfs Coldplay (al is dat tegenwoordig nauwelijks een aanbeveling meer). In grote lijnen is Meteorites echter een typische Echo & The Bunnymen plaat. Het is een plaat die voortborduurt op platen die inmiddels al weer 33 tot 34 jaar mee gaan, maar desondanks verveelt Meteorites geen moment.
De critici zullen ongetwijfeld roepen dat Meteorites geen Crocodiles, geen Heaven Up Here, geen Ocean Rain en zelfs geen Porcupine (toch de minste van het legendarische viertal) is. Daar hebben ze natuurlijk gelijk in, maar Meteorites is zeker geen slechte plaat en een veel betere plaat dan die van alle jonge honden die zich tot op de dag van vandaag laten inspireren door de band uit Liverpool. Bij vlagen klinkt Meteorites onweerstaanbaar; voor de rest scoort Echo een dikke voldoende. Een hele dikke voldoende. Genoeg om een krent uit de pop genoemd te worden. Ja, dat vind ik wel. Erwin Zijleman
