De muzikant uit New Orleans werd door een Amerikaanse journalist zelfs onthaald als de redder van de rock ’n roll, maar bij het grote publiek bleef Benjamin Booker onbekend, tot in de zomer van 2014 zijn titelloze debuut verscheen.
Dat debuut werd niet zo breed opgepakt als verwacht of terecht was geweest, maar wat was en is het een verpletterend goede plaat.
Op zijn debuut bracht Benjamin Booker de bluesy garagerock terug tot de essentie en bleef hij soortgenoten als Jack White en The Black Keys voor met rauwe gitaarakkoorden, een beukende ritmesectie, een schuurpapieren strot, een punky attitude en vooral met songs die aankwamen als de spreekwoordelijke mokerslag.
Benjamin Booker imponeerde op zijn debuut met goudeerlijke garagerock vol invloeden uit de blues, maar liet ook horen overweg te kunnen met andere invloeden en liet bovendien horen dat hij als zanger en als gitarist over flink wat talent beschikte. De geweldige productie van de van Alabama Shakes bekende Andrija Tokic, die het energieke live-geluid van de Amerikaan wist te vangen, maakte het af.
De afgelopen jaren was Benjamin Booker zoekende. Hij woonde een tijd lang in Mexico City en komt nu met een plaat op de proppen die vooral anders klinkt dan het zo goede debuut.
Op Witness is niet heel veel ruimte voor de bluesy garagerock die Benjamin Booker op zijn debuut met zoveel vuur vertolkte. De nieuwe plaat van de Amerikaan bevat vooral invloeden uit de soul, al voorziet Benjamin Booker deze soul wel van een eigen signatuur.
Op zijn debuut maakte Benjamin Booker vooral indruk met zijn rauwe strot en zijn geweldige gitaarspel en dit zijn ook op Witness sterke wapens. De Amerikaanse muzikant speelt dit keer wel in een veel lagere versnelling en heeft de soul ontdekt.
Hier en daar gaan de gitaren nog flink los, maar in de meeste songs op de plaat kiest Benjamin Booker voor een wat lomer en heerlijk broeierig geluid. Het is een geluid met moddervette ritmes en van die heerlijk soulvolle gitaarlijnen.
Het past prachtig bij de stem van Benjamin Booker, wiens stembanden nog steeds zijn voorzien van flink wat gruis, maar die dit keer ook flink wat soul en emotie laat horen. In een aantal songs wordt de Amerikaan bijgestaan door vrouwenstemmen en in één van de tracks duikt zelfs levende legende Mavis Staples op.
Liefhebbers van het rauwe geluid van Benjamin Booker hoeven bij beluistering van Witness niet alleen maar te treuren, want de Amerikanen haalt nog een paar keer uit met heerlijk rauwe en gedreven rock ’n roll.
Het doet me heel af en toe wel wat denken aan die geweldige eerste plaat van Lenny Kravitz, maar Benjamin Booker is nog wat veelzijdiger en ook wat eigenzinniger. Hij heeft bovendien wat te melden, want ook Benjamin Booker heeft ervaring met het wijd verbreide racisme in de Verenigde Staten en stelt dit aan de kaak
Het zorgt voor een plaat die zoveel afwijkt van zijn voorganger dat het even wennen is, maar al snel wordt duidelijk dat Benjamin Booker wederom een hele goede plaat heeft gemaakt. Erwin Zijleman