Het in 1984 verschenen The Pros And Cons of Hitch Hiking, dat nauw aansloot op de laatste twee platen die Roger Waters met Pink Floyd maakte (The Wall uit 1979 en The Final Cut uit 1983), was veel beter (mede dankzij een glansrol van Eric Clapton), waardoor ik sindsdien uitkijk naar de solomuziek van de eigenzinnige Brit.
De solocarrière van Roger Waters is helaas wel wat wisselvallig en bovendien grijpt de Britse muzikant wel erg vaak terug op zijn meesterwerk The Wall uit 1979, waarvan inmiddels meerdere versies zijn gemaakt, maar de eerste blijft de beste. Het nu verschenen Is This The Life We Really Want? is hierdoor feitelijk de opvolger van het inmiddels 25 (!) jaar oude Amused To Death, dat me overigens zeer beviel.
Roger Waters viert dit jaar zijn 74e verjaardag en dat is een leeftijd waarop muzikale vernieuwing over het algemeen niet meer te verwachten is. Is This The Life We Really Want? borduurt dan ook nadrukkelijk voort op de laatste twee platen die hij maakte met Pink Floyd en op The Pros And Cons of Hitch Hiking.
De nieuwe plaat van Roger Waters grijpt overigens ook nog veel verder terug, onder andere door flarden van Welcome To The Machine van Wish You Were Here uit 1975 te verwerken en door aan te sluiten bij het nog oudere psychedelische werk van de band.
Ook op Is This The Life We Really Want? wisselt Roger Waters ingetogen muziek af met flink wat samples (variërend van een uitspraak van Trump tot de tikkende klok die op The Pros And Cons of Hitch Hiking centraal stond) en is er uiteraard zo nu en dan een flinke uitbarsting. In deze uitbarstingen vergt Roger Waters het uiterste van zijn stembanden, wat niet altijd een genoegen is, maar aan de andere kant ook precies is wat je verwacht van de Brit.
Net als op al zijn andere soloplaten en de laatste platen met Pink Floyd, vecht Roger Waters op Is This The Life We Really Want? weer met grote regelmaat met zijn eigen demonen, maar waar op The Final Cut Margaret Thatcher het stevig moest ontgelden, pakt Roger Waters op zijn nieuwe plaat de huidige wereldorde aan. En dat doet hij met opvallend veel passie, mede omdat de huidige tijd niet zoveel anders lijkt dan de jaren waarin Thatcher Engeland afbrak.
Iedereen die op zoek is naar vernieuwing, is op Is This The Life We Really Want? aan het verkeerde adres, maar liefhebbers van de uit duizenden herkenbare muziek die Roger Waters sinds het einde van de jaren 70 maakt, vinden op de nieuwe plaat van de voormalige Pink Floyd voorman toch weer veel moois.
De van Radiohead en Paul McCartney bekende Nigel Godrich heeft Is This The Life We Really Want? voorzien van een prachtige productie die uit de speakers knalt. Met name de synths op de plaat klinken beter dan ooit tevoren op een plaat van Roger Waters, maar ook het gitaarwerk is ondanks het ontbreken van meestergitaristen als David Gilmour of Eric Clapton zeer de moeite waard. Zoals gebruikelijk maken flink wat strijkers en vrouwenstemmen het geluid van Roger Waters compleet.
Is This The Life We Really Want? van Roger Waters is 54 minuten genieten van een bekend en uit duizenden herkenbaar geluid, maar bouwt ook de spanning zo prachtig op dat je op het puntje van de stoel zit. De critici zitten lang niet allemaal meer te wachten op de muziek van de 73-jarige Brit, maar wat mij betreft kan Roger Waters het nog steeds. Erwin Zijleman