Lindsey Buckingham maakte in 1973 samen met zijn toenmalige partner Stevie Nicks een plaat die verstrekkende gevolgen zou hebben.
Buckingham Nicks (helaas niet te vinden op Spotify of Apple Music) was niet eens zo heel succesvol, maar trok wel de aandacht van een wat kwakkelende Britse band die in Los Angeles zocht naar vers bloed.
Lindsey Buckingham en Stevie Nicks werden dankzij de aangename softpop van hun titelloze debuut ingelijfd bij Fleetwood Mac, dat in de jaren die volgden miljoenen platen zouden verkopen.
Sinds een jaar of vier toert Fleetwood Mac weer in de bezetting die klassiekers als Rumours en Tusk maakte, wat dit jaar zomaar een nieuwe plaat van de band op had kunnen leveren. Op het laatste moment koos Stevie Nicks echter toch voor een soloplaat en was de eerste Fleetwood Mac plaat sinds Say You Will uit 2003 helaas van de baan.
Lindsey Buckingham en Christine McVie besloten uiteindelijk om de plaat toch te maken en onder hun beider namen uit te brengen. Ruim 44 jaar na het invloedrijke Buckingham Nicks is er nu dus Buckingham McVie.
Het tweetal werd in de studio overigens bijgestaan door John McVie en Mick Fleetwood, waardoor 4/5 van de legendarische Fleetwood Mac bezetting is te horen. Samen met producer Mitchell Froom hebben de vier leden van de zo succesvolle band een plaat gemaakt die zeer nadrukkelijk voortborduurt op platen als Tango In The Night uit 1987 en Say You Will uit 2003. Het is een plaat die het niveau van de echte Fleetwood Mac klassiekers (en het niveau van Tango In The Night) niet haalt, maar een slechte plaat is Buckingham McVie zeker niet.
De twee schreven gezamenlijk drie van de tien songs op de plaat, waarvan Christine McVie er nog twee en Lindsey Buckingham er nog vijf toevoegde. Christine McVie blijft behoorlijk dicht bij de songs die ze in het verleden bijdroeg aan Fleetwood Mac Albums, terwijl de samen geschreven tracks het zo herkenbare Fleetwood Mac geluid laten horen. In zijn eigen songs kleurt Lindsey Buckingham wat meer buiten de lijntjes, wat geslaagde en minder geslaagde songs oplevert, maar altijd zorgt voor prima gitaarwerk.
Buckingham McVie bevat op het eerste gehoor geen songs die over 40 jaar net zo memorabel zijn als de grote songs van Rumours en Tusk, maar voor liefhebbers van de muziek waarmee Fleetwood Mac de popmuziek veranderde valt er zeker genoeg te genieten op de plaat van Lindsey Buckingham en Christine McVie.
Hier en daar grijpt het tweetal nadrukkelijk terug op de archieven van Fleetwood Mac, wat nog eens versterkt wordt door het zo herkenbare drumwerk van Mick Fleetwood en de al even kenmerkende baslijnen van John McVie. Het is niet moeilijk om de vocalen en koortjes van Stevie Nicks er bij te denken, wat een hele acceptabele Fleetwood Mac plaat had opgeleverd.
Waar Lindsey Buckingham op Buckingham Nicks in 1973 baanbrekend bezig was en een nieuw geluid in de stijgers zette, is de Amerikaan op Buckingham McVie vooral trendvolgend. Dat is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant klinkt de plaat erg lekker en wint hij absoluut aan kracht wanneer de zon wat feller schijnt en de volumeknop wat wordt verder opengedraaid. Al met al genoeg redenen om tevreden te zijn met de inspanningen van Lindsey Buckingham en Christine McVie. Erwin Zijleman