We Slept At Last overtuigde met mooie en intieme folksongs en een al even mooie en soepele stem. Marika Hackman maakte uiteindelijk echter misschien nog wel meer indruk met zeker niet alledaagse songstructuren en een instrumentatie waarin experimenteel aandoende elektronica een belangrijke rol speelde.
Voor haar, op het legendarische Sub Pop label verschenen, tweede plaat, heeft de Britse singer-songwriter gekozen voor een duidelijk ander geluid, al zijn de bijzondere instrumentatie, de mooie stem en de niet alledaagse songstructuren gelukkig gebleven.
Op I’m Not Your Man kiest Marika Hackman voor een bij vlagen wat steviger aangezet en ook voller geluid. Zeker de songs waarin de gitaren wat steviger mogen rocken klinken net wat toegankelijker of zelfs lichtvoetiger dan we van Marika Hackman gewend zijn, maar schijn bedriegt.
Ook op haar tweede plaat maakt de singer-songwriter uit Selborne, Devon, immers muziek die de fantasie prikkelt en met grote regelmaat kiest voor uitstapjes buiten de gebaande paden.
Ook I’m Not Your Man bevat een aantal intieme en ingetogen songs, maar over het algemeen genomen heeft de plaat, meer dan zijn voorganger, een wat dynamischer bandgeluid. Dat is ook niet zo gek, want op de tweede plaat van Marika Hackman is een belangrijke rol weggelegd voor de uit Londen afkomstige en geheel uit vrouwen bestaande band The Big Moon.
The Big Moon voorziet I’m Not Your Man van een voller gitaargeluid en hier en daar van warmbloedige koortjes (die doen denken aan The Bangles in hun beste jaren). Het is een gitaargeluid dat met enige regelmaat is beïnvloed door de dreampop, maar The Big Moon heeft ook zeker goed geluisterd naar de hemelse gitaarloopjes van Johnny Marr, het wat gruizige gitaargeluid uit de grunge of de donkere klanken van de postpunk.
I’m Not Your Man is niet zo’n bezwerende plaat als zijn zo intieme voorganger, maar laat veel meer diepgang horen dan je bij eerste beluistering zult vermoeden.
In muzikaal opzicht heeft Marika Hackman een plaat gemaakt die je langzaam verovert, maar in vocaal opzicht speelt ze vanaf de eerste noten een gewonnen wedstrijd. De mooie stem van de Britse kan zwoel en aangenaam fluisteren, maar kan ook stevig uithalen (waarbij ze raakt aan PJ Harvey) of verleiden met onweerstaanbare refreinen en melodieën.
Iedereen die, net als ik, enorm onder de indruk was van het prachtige We Slept At Last, zal zeker even moeten wennen aan het uitbundigere I’m Not Your Man, maar uiteindelijk overtuigt ook de tweede plaat van Marika Hackman betrekkelijk eenvoudig. Hierna begint de plaat pas echt te groeien, waardoor de tweede plaat van de jonge Britse singer-songwriter me uiteindelijk net zo dierbaar is als het zo mooie en overtuigende debuut van twee jaar geleden. Erwin Zijleman