Op deze dag werd Donald Trump gekozen tot president van de Verenigde Staten en begreep Juliana Hatfield een groot deel van haar landgenoten niet meer.
De singer-songwriter uit Boston, Massachusetts, is zeker niet de enige muzikant die weinig op heeft met de nieuwe man in het Witte Huis, maar is wel een van de eerste Amerikaanse muzikanten die een heel album lang stevig uithaalt naar Donald Trump.
Dat doet ze op allerlei fronten, waarbij natuurlijk de politieke daden van de nieuwe president van de Verenigde Staten onder vuur worden genomen, maar nog veel feller wordt uitgehaald naar de manier waarop de New Yorkse vastgoedmagnaat omgaat met en praat over vrouwen.
De politieke lading geeft de plaat van Juliana Hatfield wat extra urgentie en natuurlijk ook extra aandacht en dat laatste kan Juliana Hatfield wel gebruiken, want de laatste jaren opereert ze helaas wat in de marge.
Het is ruim 30 jaar geleden dat Juliana Hatfield voor het eerst opdook met de band The Blake Babies. De band maakte maar drie platen (in 2001 nog gevolgd door een comeback plaat), maar het zijn wel invloedrijke platen. Ook tussen de stapels platen die Juliana Hatfield (die ook nog enige tijd deel uitmaakte van The Lemonheads en de band Some Girls formeerde) solo en met The Juliana Hatfield Three maakte zitten flink wat platen die als invloedrijk moeten worden bestempeld, maar bij het grote publiek is de muzikante uit Boston helaas nooit heel bekend geworden.
Of het politiek geladen Pussycat daar iets aan gaat veranderen durf ik te betwijfelen, maar wat is het weer een lekkere plaat. In muzikaal opzicht borduurt Juliana Hatfield nog altijd voort op de muziek die ze dertig jaar geleden maakte met The Blake Babies.
Ook Pussycat staat vol met lekker stevige pop, die thuis hoort in het hokje “jangle pop”. Juliana Hatfield kan wat steviger rocken, maar ook verleiden met lekker in het gehoor liggende popliedjes vol Westcoast achtige koortjes. In muzikaal opzicht hoor ik raakvlakken met de platen van Dinosaur Jr., maar in vocaal opzicht tapt Juliana Hatfield uit een ander vaatje en hoor ik vooral invloeden van The Bangles, Throwing Muses en The Breeders.
Het levert een uit duizenden herkenbaar geluid op en het is wat mij betreft ook een eigen en een invloedrijk geluid. Iedereen die, net als ik, al een flinke stapel platen van Juliana Hatfield in huis heeft, krijgt in muzikaal opzicht meer van hetzelfde, maar de songs van de singer-songwriter uit Boston zijn nog altijd geweldig en haar politieke teksten laten toch weer een andere muzikant van Juliana Hatfield horen. Pussycat is bovendien een hele persoonlijke plaat, wat zorgt voor meer gevoel in de nog altijd opvallend jeugdig klinkende vocalen van de Amerikaanse.
Pussycat is niet alleen een plaat die direct overtuigt met aansprekende songs en teksten vol humor (Rhinoceros over Donald Trump en vrouwlief Melania is hilarisch) en gif, maar is ook een groeiplaat. Hoe vaker ik Pussycat hoor, hoe beter en onweerstaanbaarder de songs worden, wat de conclusie rechtvaardigt dat Juliana Hatfield haar beste plaat in jaren heeft afgeleverd. En dat zegt wat! Erwin Zijleman