The Creek Drank The Cradle deed het in 2002, Our Endless Numbered Days in 2004, The Shepherd’s Dog in 2007 en mijn persoonlijke favoriet Kiss Each Other Clean in 2011.
Het zijn platen van grote schoonheid, maar ook platen die allemaal een andere kant van Iron & Wine laten horen.
Na het voorlopige meesterwerk Kiss Each Other Clean bekoelde mijn liefde voor de band rond singer-songwriter Sam Beam echter aanzienlijk. Ghost On Ghost uit 2013 vond ik nog wel een aardige plaat, maar het met covers gevulde Sing Into My Mouth uit 2015 deed me op een of andere manier niets.
Of het deze week verschenen Beast Epic over een maand of vier gaat opduiken in mijn jaarlijstje over 2017 durf ik nog niet te zeggen, maar het is zeven jaar na Kiss Each Other Clean eindelijk wel weer een Iron & Wine plaat die iets met me doet.
Op Beast Epic kiest Sam Beam weer eens voor betrekkelijk ingetogen songs zonder al te veel opsmuk. Op de nieuwe plaat van Iron & Wine domineren lekker in het gehoor liggende popliedjes met voornamelijk invloeden uit de folk en country.
Het zijn popliedjes die zijn voorzien van een redelijk sober, maar ook warm klinkend geluid met een hoofdrol voor piano en akoestische gitaar. Het kleurt bijzonder fraai bij de al even warme stem van Sam Beam, die veel beter zingt dan op vrijwel alle andere platen die hij tot dusver heeft gemaakt.
Piano, akoestische gitaar en zang vormen de basis van alle songs op Beast Epic, maar de plaat profiteert nadrukkelijk van de fraaie bijdragen van onder andere viool, cello, orgel en de uiterst trefzeker spelende ritmesectie.
Beast Epic bevat voornamelijk songs die zich langzaam voortslepen, wat het heerlijk doet bij de zomerse temperaturen van de laatste dagen, maar saai of voorspelbaar wordt het geen moment. Dat is voor een groot deel de verdienste van de zeer smaakvolle instrumentatie, die laat horen dat overdaad inderdaad meestal schaadt, en van de bijzonder lekker in het gehoor liggende zang.
De rest van haar kracht ontleent de nieuwe plaat van Iron & Wine aan de tijdloze popliedjes op de plaat. Het zijn popliedjes die me uiteindelijk vooral doen denken aan die op de stokoude platen van Paul Simon, Don Mclean en vooral Cat Stevens. Het maakt van Beast Epic een heerlijke feelgood plaat voor lange zomer- of winteravonden, maar Sam Beam teert zeker niet alleen op het verleden en voorziet zijn smaakvolle popliedjes ook meer dan eens van avontuur, zoals in het aangenaam tegen de haren instrijkende Last Night.
Het zorgt er voor dat de eenvoudige, tijdloze en zorgeloze plaat die Beast Epic bij eerste beluistering misschien lijkt, steeds meer mooie geheimen prijs geeft en dierbaarder en dierbaarder wordt. Of Beast Epic net zo goed is als de eerste vier platen van Iron & Wine weet ik nog niet, maar dat Sam Beam eindelijk weer eens akelig dicht in de buurt komt is zeker. Erwin Zijleman