Het is een oeuvre dat de meeste muziekliefhebbers vooralsnog helaas is ontgaan, maar iedereen die Neptune City uit 2007, Mondo Amore uit 2011 en Slow Phaser uit 2014 niet heeft laten liggen, weet dat Nicole Atkins een muzikante is om te koesteren.
Op het onlangs verschenen Goodnight Rhonda Lee zet de singer-songwriter uit Neptune, New Jersey, een volgende stap. De vierde van Nicole Atkins is wat mij betreft haar beste, wat overigens niet af doet aan de torenhoge kwaliteit van haar eerste drie platen.
Op deze eerste drie platen was Nicole Atkins niet erg stijlvast. Het ene moment koos ze voor pure pop en pop-noir, maar de platen van de Amerikaanse muzikante experimenteerden ook met invloeden uit onder andere de soul, psychedelica, blues en jazz.
Voor Goodnight Rhonda Lee toog Nicole Atkins samen met het producers collectief Niles City Sound naar een studio in Fort Worth, Texas, om daar een volstrekt tijdloze rootsplaat op te nemen. Goodnight Rhonda Lee staat bol van de invloeden uit de blues, country, gospel, jazz en funk, maar het zijn invloeden uit de soul die domineren op de vierde plaat van Nicole Atkins.
Goodnight Rhonda Lee is voorzien van een instrumentatie en productie die zo lijken weggelopen uit een ver verleden en hier en daar wel wat doen denken aan de platen die Phil Spector in zijn beste dagen produceerde. De plaat bevat flink wat echo’s uit de rootsmuziek zoals die in de jaren 50 en 60 werd gemaakt in het diepe Zuiden van de Verenigde Staten en slaat zich direct bij eerste beluistering als een warme deken om je heen.
Het is een instrumentatie die vraagt om een heerlijk soulvolle strot en daarvoor ben je bij Nicole Atkins zeker aan het juiste adres. De singer-songwriter maakte op haar eerste drie platen al flink wat indruk met haar geweldige stem, maar op Goodnight Rhonda Lee trekt ze alle registers open.
Het is een stem die zo nu en dan raakt aan die van Neko Case, maar ook Maria McKee, k.d. lang en flink wat grote soul- en country-zangeressen uit een ver verleden dragen zinvol vergelijkingsmateriaal aan.
Goodnight Rhonda Lee laat zich in eerste instantie beluisteren als een vrijwel onweerstaanbare portie retro country-soul, maar wanneer je de plaat vaker hoort kruipen de songs van Nicole Atkins door haar fantastische zang een voor een onder de huid.
Goodnight Rhonda Lee is een verrassend veelzijdige plaat, die steeds kiest voor een net wat andere instrumentatie. Dat vraagt flink wat van de stem van Nicole Atkins, maar de Amerikaanse kan in alle genres die ze op haar vierde plaat aanraakt uit de voeten en levert bijna achteloos het ene na het andere vocale hoogstandje af.
Het levert een plaat op die Nicole Atkins eindelijk maar eens de aandacht en waardering op moet gaan leveren die ze inmiddels al tien jaar zo verdient. Erwin Zijleman