Een gezamenlijke plaat van de twee zussen zat er vooralsnog helaas niet in, maar hier wordt nu dan eindelijk verandering in gebracht.
Op Not Dark Yet bundelen de twee voor het eerst de krachten op de plaat (ze gingen al wel eens samen op tournee) en het levert een bijzondere plaat op.
Op de door Teddy Thompson geproduceerde plaat vertolken Allison Moorer en Shelby Lynne vrijwel uitsluitend songs van anderen (alleen de prachtige slottrack werd door het tweetal zelf geschreven) en het is een bijzondere collectie songs die de plaat vult.
Covers van songs van country en folk grootheden als Merle Haggard, Townes van Zandt en Bob Dylan en nieuwe Americana held Jason Isbell komen waarschijnlijk niet als een grote verrassing, maar de selectie van songs van onder andere Nick Cave, Nirvana en The Killers had ik persoonlijk niet verwacht van Allison Moorer en Shelby Lynne.
Het resultaat mag er zijn. Producer Teddy Thompson heeft Not Dark Yet voorzien van een mooi en stemmig geluid. Hij draagt hier zelf flink aan bij, maar heeft ook een aantal topkrachten opgetrommeld.
De eerste gezamenlijke plaat van Allison Moorer en Shelby Lynne is voorzien van een niet heel spannend, maar wel mooi en verzorgd klinkend rootsgeluid, waarin wat mij betreft vooral het snarenwerk van een heel legioen gitaristen en het meeslepende toetsenwerk van Benmont Tench opvallen.
Zeker wanneer wordt gekozen voor een wat broeieriger geluid dringt de vergelijking met de producties van Daniel Lanois zich op, maar Teddy Thompson heeft vooral gekozen voor een geluid dat zich niet te nadrukkelijk opdringt.
Dat is ook niet nodig, want in vocaal opzicht zorgen Allison Moorer en Shelby Lynne voor heel veel vuurwerk. De twee maakten in het verleden allebei indruk met vocalen die dwars door de ziel sneden, maar de stemmen van Allison Moorer en Shelby Lynne blijken op Not Dark Yet niet alleen heel verschillend, maar blijken ook prachtig bij elkaar te passen. Dat hoor je in de prachtige harmonieën op de plaat, maar je hoort het misschien nog wel beter wanneer de twee elkaar afwisselen.
Zowel Allison Moorer als Shelby Lynne maakte in het verleden indruk met zang die overliep van emotie, melancholie en soul. Het is ongetwijfeld de erfenis van het familiedrama dat de twee in één klap wees maakte, maar het geeft de platen van de twee ook een enorme kwaliteitsimpuls.
Not Dark Yet kleurt in muzikaal opzicht vooral binnen de lijntjes (al mogen de gitaren hier en daar ontsporen) en vertrouwt vrijwel volledig op de songs van anderen (waarvan wat mij betreft alleen Nirvana’s Lithium niet goed uit de verf komt), maar in vocaal opzicht staan de twee zussen garant voor kippenvel en tillen ze de meerdere songs naar grote hoogten. Voor een ieder die de platen van Allison Moorer en Shelby Lynne hoog heeft zitten is het smullen van de eerste tot en met de laatste noot, maar de eigen song aan het eind laat horen dat er nog veel meer in zit. Erwin Zijleman