Ik ben dan ook op mijn hoede wanneer de zoveelste sensationele nieuwkomer wordt aangekondigd, maar in het geval van Jen Cloher was deze aarzeling niet nodig.
Een echte nieuwkomer is de Australische Jen Cloher overigens niet, want de singer-songwriter uit Melbourne heeft al een aantal platen op haar naam staan.
De onlangs verschenen titelloze plaat (als ik het goed geteld heb haar vierde) moet voor haar internationale doorbraak gaan zorgen en de kans dat dit gaat lukken lijkt me groot.
Jen Cloher wordt op haar nieuwe plaat bijgestaan door onder andere Kurt Vile en Courtney Barnett. De laatste is niet alleen de stadgenoot en levenspartner van Jen Cloher, maar draagt in muzikaal opzicht ook belangrijk vergelijkingsmateriaal aan.
Jen Cloher maakt op haar titelloze plaat lekkere rauwe muziek, die in het verlengde ligt van de afgelopen jaren zo geprezen Courtney Barnett en die verder geïnspireerd is door die van onder andere Patti Smith en PJ Harvey.
Het is een plaat vol gloedvol en bezwerend gitaarwerk. Het is gitaarwerk dat de ene keer subtiel ondersteunt, de volgende keer uitpakt met lekkere rauwe riffs en vervolgens weer kan ontaarden in heerlijk stekelige solo’s.
Het past perfect bij de bijzondere manier van zingen van Jen Cloher, die een stem met raakvlakken met die van Chrissie Hynde combineert met de voordracht van Patti Smith en de gesproken teksten van Lou Reed.
Jen Cloher moet in het genre waarin ze opereert concurreren met nogal wat muzikanten, onder wie haar partner Courtney Barnett, maar ze houdt zich wat mij betreft vrij makkelijk staande. Dit doet de Australische singer-songwriter door wat dieper te graven en door wat nadrukkelijker buiten de lijntjes te kleuren.
Dat hoor je duidelijk in de bijna acht minuten durende tweede track, die je langzaam maar zeker bij de strot grijpt, maar ook in de kortere tracks op de plaat maakt Jen Cloher indruk met songs die rauwe klanken en bijna voorgedragen teksten combineren met een flinke dosis eigenwijsheid, avontuur en zeggingskracht.
De nieuwe plaat van Jen Cloher is een plaat die je niet in de koude kleren gaat zitten. Zeker wanneer je met veel aandacht naar de songs van de Australische luistert, heeft de titelloze plaat van Jen Cloher een enorme impact. De zich langzaam voortslepende songs toveren donkere en duistere beelden op het netvlies en nemen je mee naar de eindeloze ruimte in Australië.
De Britse krant The Guardian, die de plaat van Jen Cloher “a slow burning masterpiece” noemt, verwijst naar de indringende klanken van de Australische band The Triffids en slaat hiermee de spijker op de kop (ik heb de band's meesterwerk Born Sandy Devotional er direct weer eens bij gepakt).
Er wordt momenteel heel druk gedaan over de plaat van Jen Cloher en ik kan alleen maar concluderen dat dit volkomen terecht is. Cloher staat misschien nog wat in de schaduw van Courtney Barnett, maar heeft een plaat gemaakt waarop haar partner alleen maar heel jaloers kan zijn. Het moet genoeg zeggen over de kwaliteit van deze plaat. Erwin Zijleman