Deze platen heeft ze gemaakt onder de naam Meshell Ndegeocello, waarvan de achternaam in het Swahili staat voor “free as a bird”.
Ik moet toegeven dat ik de laatste twee decennia maar heel weinig heb geluisterd naar de platen van de Amerikaanse muzikante. Bitter uit 1999 vind ik nog altijd een prachtige plaat, terwijl ik Cookie: The Anthropological Mixtape vooral als (voormalig) antropoloog interessant vond. Hierna heb ik een hooguit een enkele plaat van Meshell Ndegeocello vluchtig beluisterd.
Ook het onlangs verschenen Ventriloquism wilde ik in eerste instantie niet uitvoerig beluisteren. Meshell Ndegeocello covert op haar nieuwe plaat immers songs die ze in de jaren 80 en 90 als tiener koesterde en het betreft songs die voor een groot deel in het hokje R&B passen en dat zijn niet de songs die ik in de jaren 80 en 90 koesterde.
Ik was echter wel benieuwd wat Meshell Ndegeocello kan met een song van Prince en nadat ik haar versie van Sometimes It Snows In April had beluisterd, was ik zo onder de indruk dat ik ook de rest van het album wilde beluisteren, waarna Ventriloquism me zeker niet heeft teleurgesteld.
Meshell Ndegeocello’s versie van een van de mooiste en meest indringende songs van Prince is het onbetwiste hoogtepunt op Ventriloquism, maar ook haar versies van songs van 80s en 90s helden Lisa Lisa & Cult Jam, Tina Turner, Janet Jackson, TLC en Sade mogen er zijn.
Het helpt hierbij dat Meshell Ndegeocello haar favoriete songs van destijds op geheel eigen wijze heeft geïnterpreteerd. In de uptempo songs op de plaat wordt gekozen voor een avontuurlijk instrumentarium dat de fantasie flink meer prikkelt dan de originelen in het verleden deden. Meshell Ndegeocello experimenteert hierin zowel met complexe en stuwende ritmes als met lome en bezwerende klanken, maar kan ook een singer-songwriter twist geven aan R&B hits van weleer (luister maar eens naar de prachtige versie van Waterfalls van TLC) of de song omtoveren naar een psychedelisch en bezwerend hoogstandje.
Het zijn vaak wat broeierige klanken die passen bij de wat zwoel aandoende songs op de plaat, maar het steekt allemaal zo knap in elkaar dat de songs op Ventriloquism niet alleen aangenaam maar ook spannend klinken.
Hetzelfde geldt voor de vocalen op de plaat. Meshell Ndegeocello beschikt over een warm en soulvol stemgeluid, dat vooral zwoel en fluisterzacht heerlijk voortkabbelt, maar dat je ook diep kan raken, bijvoorbeeld wanneer de Amerikaanse muzikante zich waagt aan Sometimes It Snows In April van Prince, waarin ze verrassend makkelijk overeind blijft en diepe indruk maakt.
Die indruk maakt Meshell Ndegeocello op vrijwel de hele plaat, want ze slaagt er in om een aantal niemendalletjes uit het verleden om te toveren in songs die iets met je doen en die bovendien nog heel lang door blijven groeien.
Ventriloquism is een met veel liefde en aandacht gemaakte plaat, die steeds weer nieuwe dingen laat horen en die steeds net wat beter en interessanter wordt. Ik denk niet dat ik de afgelopen 15 jaar naar een plaat van Meshell Ndegeocello heb geluisterd, maar Ventriloquism laat horen dat dit waarschijnlijk niet terecht is geweest. Ventriloquism ademt immers klasse van de eerste tot de laatste noot, wat extra bijzonder is wanneer je het grootste deel van de originelen die ten grondslag liggen aan de plaat nog eens beluistert. Erwin Zijleman