Het is een alter ego dat natuurlijk is ontleend aan de gelijknamige song van Lou Reed, afkomstig van zijn meesterwerk Berlin, waar de song in twee beklemmende versies op staat.
Caroline Says debuteerde een paar jaar geleden met het in eerste instantie alleen op cassette uitgebrachte 50,000,000 Elvis Fans Can't Be Wrong, waarvoor ze de titel weer leende van de beroemde Elvis Presley verzamelaar uit 1959.
De titel van haar tweede plaat ontleende de Amerikaanse muzikante aan het Engelse gezegde “There’s No Fool Like An Old Fool”, maar hiermee hebben we het belangrijkste leenwerk van Caroline Sallee wel gehad. Met No Fool Like An Old Fool heeft de Amerikaanse muzikante immers een eigenzinnige maar ook wonderschone plaat gemaakt.
Op haar tweede plaat kiest Caroline Says voor lekker dromerige songs, die met enige fantasie in het hokje ‘atmosferische folk’ passen. In de meest ingetogen songs op de plaat klinkt Caroline Says nog net zo aards als op haar debuut (dat op mij overigens geen onuitwisbare indruk wist te maken), maar de meeste tracks op No Fool Like An Old Fool zijn heerlijk zweverig.
De muziek van Caroline Says valt in eerste instantie op door haar aangenaam lome en dromerige stem, maar de hoofdrol op de plaat wordt al snel opgeëist door de bijzondere instrumentatie. Het is een instrumentatie waarin prachtige gitaarlijnen een belangrijke rol spelen. Het zijn gitaarlijnen die me meer dan eens doen denken aan de betere platen van de Amerikaanse band Yo La Tengo (dat deze week toevallig ook een nieuwe plaat heeft uitgebracht), maar de gitaarlijnen op de tweede plaat van Caroline Says zijn ook absoluut beïnvloed door het gitaarwerk uit de shoegaze en de dreampop, wat het dromerige karakter van de muziek van Caroline Says nog wat verder versterkt.
No Fool Like An Old Fool is niet alleen heerlijk dromerig, maar zoals gezegd ook zweverig. Caroline Says laat zich op haar tweede plaat beïnvloeden door 60s psychedelica en 60s psych-folk, maar voorziet haar muziek ook van een vervreemdend effect door bijzondere geluiden en donkere elektronica toe te voegen.
Ook hiermee zijn we er nog niet, want de tweede plaat van Caroline Says, die ze overigens net als haar debuut opnam in de kelder van haar huis (destijds het ouderlijk huis in Alabama, nu haar eigen huis in Austin), verrast ook met Beach Boys achtige koortjes en aan een bijna beklemmende dosis melancholie, die herinnert aan het werk van Elliott Smith.
No Fool Like An Old Fool is hierdoor een plaat waarbij het lekker wegdromen is, maar het is ook een plaat die volop intrigeert en verbaast. Ook in tekstueel opzicht weet Caroline Sallee overigens te boeien en zet ze de American Dream uit het verleden naast de desolate toestand waarin haar vaderland onder Trump (verwijst de titel naar hem?) verkeert. Het levert een in alle opzichten interessante plaat op, die een flink stuk beter is dan het debuut van Caroline Says en haar schaart onder de betere eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriters van het moment. Erwin Zijleman
No Fool Like And Old Fool van Caroline Says is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://carolinesays.bandcamp.com/album/no-fool-like-an-old-fool.