De Amerikaanse muzikant produceerde platen van onder andere Roy Harper, Karen Elson, Conor Oberst en Father John Misty en speelde bovendien een belangrijke rol bij het tot stand komen van Is This The Life We Really Want? van Roger Waters, in wiens band Jonathan Wilson momenteel is te zien en horen als gitarist.
De enorme staat van dienst van Roger Waters heeft flink wat invloed gehad op de nieuwe plaat van Jonathan Wilson, want Rare Birds doet me meer dan eens denken aan Pink Floyd. De openingstrack Trafalgar Square had zo op een oude Pink Floyd plaat kunnen staan en het is zeker niet de enige track op de plaat die herinneringen oproept aan de muziek van de roemruchte Britse band, aan het melodieuze gitaarwerk van David Gilmour of juist aan het solowerk van Roger Waters, dat ook met grote regelmaat sporen heeft nagelaten op de plaat.
Hier laat Jonathan Wilson het zeker niet bij, want net als zijn vorige twee platen is ook Rare Birds er weer een die klinkt als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast. Het is een omgevallen platenkast waarin de klassiekers uit de jaren 70 en de vroege jaren 80 domineren, maar vervolgens kan het alle kanten op.
Het zijn invloeden die ook al opdoken op de vorige twee platen van de Amerikaanse muzikant, maar deze twee platen werden uiteindelijk toch gedomineerd door invloeden uit de Laurel Canyon scene van de late jaren 60 en vroege jaren 70. Het zijn invloeden die op Rare Birds een stapje terug hebben moeten doen ten gunste van invloeden uit de 70s en 80s pop.
Rare Birds bevat zoals gezegd met enige regelmaat flarden Pink Floyd, maar zeker wanneer Jonathan Wilson wat meer elektronica inzet en kiest voor bijzondere ritmes, hoor ik ook wat van de door mij gekoesterde eerste vier soloplaten van Peter Gabriel of van de interessantere platen van Talk Talk. Hiernaast hoor ik veel van de platen van Wings, van Fleetwood Mac en soms wat van E.L.O (maar dan zonder het orkest).
Zo kan ik nog wel even door blijven gaan met het noemen van namen, want de bijna 80 minuten durende luistertrip die Jonathan Wilson heeft opgeleverd schiet als een roller coaster door de muziekarchieven van de jaren 70 en 80 en tikt bij een incidentele looping ook het heden aan, waarbij de Amerikaan dicht langs de laatste plaat van The War On Drugs scheert.
Jonathan Wilson is op Rare Birds verder dan ooit verwijderd van de Amerikaanse rootsmuziek en gaat vooral voor de pop. Het is echter geen doorsnee pop, maar pop die de fantasie prikkelt en je ook nog eens zielsgelukkig maakt.
De criticus zal beweren dat Jonathan Wilson bijna 80 minuten lang keurig binnen de lijntjes kleurt, maar zo lang dat de ene na de andere memorabele of op zijn minst bijzonder aangename popsong oplevert, hoor je mij daar niet over klagen. Ik adviseer de criticus bovendien om nog een paar keer te luisteren naar de plaat, die mij nog steeds nieuwe dingen laat horen en, zeker bij beluistering met de koptelefoon, fascineert met een bijzonder rijk instrumentarium.
Rare Birds valt op door een indrukwekkende gastenlijst (met onder andere de namen van Father John Misty, Lucius, Lana Del Rey en Laraaji), maar uiteindelijk voegen de gasten slechts accenten toe aan het fascinerende en veelkleurige geluid dat Jonathan Wilson op Rare Birds laat horen. Rare Birds schiet keer op keer door prachtige platenkasten uit de jaren 70 en 80 en blijft maar verbazen, verrassen en vermaken. Wat een heerlijke plaat. Erwin Zijleman