Samen met studiegenoot Zachary Dyke maakte Liza Anne al twee platen in Nashville, maar voor plaat nummer drie toog het tweetal naar Parijs, waar in zes dagen 11 songs werden opgenomen in de beroemde La Frette Studios.
Fine But Dying laat horen dat Liza Anne het schrijven van songs inmiddels uitstekend beheerst. Dat is nodig ook, want de concurrentie tussen de jonge vrouwelijke singer-songwriters is momenteel moordend. Je hebt dus iets bijzonders nodig om op te vallen en Liza Anne heeft wat mij betreft iets bijzonders.
De songs van de Amerikaanse singer-songwriter laten zich om te beginnen lastig in een hokje duwen, waardoor opgeworpen vergelijkingsmateriaal steeds maar kort mee gaat. In de openingstrack van de plaat sluit Liza Anne nog vol overtuiging aan bij de indie-rock uit de jaren 90, al laat ze ook direct horen dat ze niet vies is van eigentijdse pop of van een psychologische twist. Het levert een geluid op met flarden uit het verleden, maar minstens evenveel momenten uit het heden, waardoor de songs van Liza Anne zowel tijdloos als eigentijds klinken.
Fine But Dying bevat een aantal lekker stevige songs, maar neemt minstens net zo vaak gas terug, wat zorgt voor een veelzijdig en duidelijk eigen geluid. Zowel de instrumentatie op Fine But Dying als de stem van Liza Anne lijken op het eerste gehoor misschien niet heel bijzonder, maar beiden winnen snel aan kracht.
De derde plaat van de muzikante uit Nashville laat een lekker in het gehoor liggend geluid met evenveel invloeden uit de pop als uit de rock horen, maar het blijkt bij wat aandachtigere beluistering ook een geluid dat spannender en veelkleuriger is dan je op het eerste gehoor zult vermoeden, waarbij vooral het gitaarwerk in de wat meer ingetogen songs er uit springt.
Hetzelfde geldt voor de stem van Liza Anne. Bij eerste beluistering klinken de vocalen op de plaat vooral lekker, maar hoe vaker je naar de plaat luistert, hoe genadelozer deze vocalen zich opdringen.
Het sterkste wapen van Liza Anne blijven echter haar songs. Het zijn songs die meerdere kanten op gaan, maar het zijn ook songs die vrij snel memorabel blijken. Liza Anne put in haar songs flink uit de archieven van de popmuziek en bestrijkt hierbij een opvallend breed palet, dat varieert van de indie-rock helden uit de jaren 90 tot de nagenoeg perfecte popsongs van Fleetwood Mac of de smaakmakers onder de vrouwelijke singer-songwriters van het moment.
Het maakt van Fine But Dying een sterke en avontuurlijke plaat, waarop Liza Anne alles net wat beter doet dan de meeste van haar in groten getale opduikende soortgenoten. Erwin Zijleman
Fine But Dying is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van Liza Anne: https://lizaanne.bandcamp.com.