Dat doet Caroline Rose wel met haar onlangs verschenen derde plaat, die vergeleken met zijn twee voorgangers meerdere nieuwe wegen in slaat.
LONER van Caroline Rose was bij mij de afgelopen week op de af te voeren stapel beland, wat deels te maken heeft met het absurd grote aanbod van het moment, maar mogelijk ook het gevolg was van de wat absurde hoes waarin LONER is gestoken.
Het is een hoes die bij mij associaties opriep met vrouwelijke Britse rappers, maar dat is een genre waaraan Caroline Rose zich op LONER gelukkig niet waagt (al is er één twijfelgevalletje).
Op LONER heeft Caroline Rose de folk afgezworen en gaat ze aan de haal met pop en rock. De plaat werd naar eigen zeggen evenveel geïnspireerd door de platen van Justin Timberlake en Britney Spears als door Britse punk en new wave uit de tweede helft van de jaren 70; op zijn minst een opvallende combinatie.
De nog altijd aangename en krachtige stem van Caroline Rose kan zich in het veelkleurige muzikale landschap waarin ze zich op haar nieuwe plaat beweegt veel makkelijker onderscheiden dan op haar folkplaten, maar voor de fans van het eerste uur zal het even schrikken of op zijn minst wennen zijn. Zelf ben ik wel gecharmeerd van het avontuur waarmee Caroline Rose zich op haar derde plaat heeft omringd.
Zeker wanneer het aangenaam zeurende orgeltje wordt ingezet, en dat is gelukkig vaak het geval, dringt de muziek van Caroline Rose zich nadrukkelijk op en hoor je al snel dat we te maken hebben met een getalenteerde dame.
De stem van Caroline Rose voelt zich op LONER als een vis in het water en beweegt zich soepel over een muzikaal palet waarop naast pop en rock ook soul, dance, triphop, dub, elektronica, hier en daar toch ook een vleugje roots en vooral flink wat 70s en 80s new wave opduiken.
LONER bevat een aantal songs die nadrukkelijk flirten met de dansvloer of de populaire radiostations, maar Caroline Rose is op haar best wanneer ze kiest voor zich langzaam voortslepende en donkere klanken, waarin de dreigende en donkere onderlaag prachtig contrasteert met de krachtige en aangename stem van de Amerikaanse singer-songwriter.
Maar ook als Caroline Rose kiest voor catchy en meer uptempo popliedjes is ze de popprinsessen van het moment qua niveau en verrassing een flink stuk voor en is de heldere productie van de Britse topproducer Paul Butler de kers op de taart.
LONER is vaak goed voor een brede glimlach, maar Caroline Rose weet ook steeds te verrassen met een instrumentatie die alle kanten op schiet en de songs op de plaat steeds weer andere richtingen op duwt. Als folkie wist Caroline Rose zich wat mij betreft niet echt te onderscheiden van de moordende concurrentie, maar als alternatieve popprinses gooit ze wat mij betreft hoge ogen.
LONER is een vat vol tegenstrijdigheden, maar het is ook een reis langs een omgevallen platenkast met vooral new wave klassiekers en een plaat met een bovengemiddeld aantal memorabele popliedjes. Ik heb de plaat eerder deze week te snel terzijde geschoven, maar nu komt dit poppareltje voorlopig de cd speler niet meer uit. Erwin Zijleman
LONER van Caroline Rose is ook te verkrijgen via haar bandcamp pagina: https://carolinerosemusic.bandcamp.com/album/loner.