Direct bij eerste beluistering begreep ik de positieve of zelfs opgewonden verhalen over de plaat van deze Nakhane, die zich in het verleden kort bediende van de achternaam Touré (als eerbetoon aan de Afrikaanse muzikant Ali Farka Touré) en sinds deze eerste beluistering ben ik alleen maar meer onder de indruk geraakt van de muziek van de Zuid-Afrikaanse muzikant.
You Will Not Die opent met prachtige, rijk georkestreerde en bijna filmische klanken, die direct beelden van weidse Afrikaanse vlakten op het netvlies toveren. Het zijn klanken die worden gecombineerd met de mooie en zeer krachtige stem van Nakhane, die op het eerste gehoor wel wat doet denken aan die van Benjamin Clementine.
Waar ik de muziek van Benjamin Clementine en zijn stem vaak net wat te pretentieus vind, had Nakhane me met de groots klinkende openingstrack, waaraan ook nog avontuurlijke elektronica en fraaie pianoklanken zijn toegevoegd, direct te pakken. De stemmige openingstrack legt de lat direct bijzonder hoog voor de rest van het album, maar Nakhane kan hier mee overweg, door op imponerende wijze zijn veelzijdigheid te tonen.
De van stuwende elektronica en springerige ritmes voorziene tweede track schiet meteen een heel andere kant op en doet me in eerste instantie wel wat denken aan de platen waarop David Bowie flirtte met moderne dansmuziek. Op buitengewoon subtiele wijze voegt Nakhane echter ook invloeden uit de Afrikaanse muziek toe aan het al zo rijke en veelzijdige geluid, bijvoorbeeld door de zo karakteristieke gitaarlijnen uit de Afrikaanse muziek of Afrikaans aandoende koortjes toe te voegen.
Wanneer de ritmesectie kiest voor een wat zwaarder aangezet geluid en de gitaren opeens hoekiger klinken, zijn associaties met de beste platen van Peter Gabriel niet te onderdrukken en zo verrast You Will Not Die steeds weer met verrassende wendingen en briljante vondsten.
De stem van Nakhane maakt hierbij diepe indruk. Het bijzondere van deze stem is dat Nakhane het pretentieuze van Benjamin Clementine en het ongrijpbare van Antony weet te combineren met de allure van Bowie en de soul van bijvoorbeeld Terence Trent d’Arby.
Nakhane kan hierdoor uit de voeten in mysterieus en atmosferisch klinkende pianosongs, maar blijft ook overeind wanneer een hele batterij elektronica om hem heen losbarst. De Zuid-Afrikaanse muzikant beschikt over een stem die kwetsbaar maar ook strijdbaar kan klinken, wat deels zal zijn veroorzaakt door het verleden van Nakhane als homoseksueel in een sterk homofobe omgeving.
Het is zeker niet alleen de stem van Nakhane die van You Will Not Die zo’n bijzondere plaat maakt. Ook het zeer rijke en veelzijdige instrumentarium, dat zowel bloedmooi als avontuurlijk klinkt, en de werkelijk prachtige productie van Ben Cristophers, die zelf ook een aantal prachtige soloplaten maakte (met het uit 1999 stammende My Beautiful Demon als hoogtepunt), dragen nadrukkelijk bij aan het fascinerende eindresultaat.
Hetzelfde geldt voor de veelheid aan invloeden op de plaat, want niets is Nakhane te gek, waardoor You Will Not Die kris kras door een aantal decennia popmuziek schiet en bijna achteloos schakelt tussen 80s synthpop, Afrikaanse muziek en pastoraal klinkende pianosongs, om slechts drie van de vele uitersten te noemen.
Ik vond You Will Not Die direct een prachtplaat, maar inmiddels ken ik magische krachten toe aan een plaat die maar blijft verrassen met hemeltergend mooie passages en een impact om bang van te worden. Ik lees nog verrassend weinig over de nieuwe plaat van Nakhane, maar man wat is dit goed! Erwin Zijleman