Het is een recept waarin de rechttoe rechtaan gitaarriffs van Rick Parfitt een belangrijke rol speelden. Rick Parfitt bepaalde met zijn blonde manen en stoere voorkomen bovendien voor een belangrijk deel het imago van de band, die in de tweede helft van de jaren 80 wel door de hits heen was, maar tot 2015 met grote regelmaat op het podium stond en nieuwe platen bleef uitbrengen.
In de gloriejaren van Status Quo was Rick Parfitt het toonbeeld van gezondheid, maar drank en drugs eisten hun tol. Rick Parfitt kreeg een aantal hartaanvallen en overleed in december 2016 op slechts 68-jarige leeftijd aan een infectie.
De Britse muzikant werkte op dat moment al een tijdje aan een soloalbum, iets dat hij halverwege de jaren 80 ook al eens geprobeerd had, maar dat album werd nooit uitgebracht. Over And Out verschijnt ruim een jaar na de dood van Rick Parfitt gelukkig wel. Het is mede de verdienste van zijn zoon Rick Jr., die de plaat afmaakte en hierbij de hulp inriep van onder andere Queen gitarist Brian May, Muse bassist Chris Wolstenholme en Status Quo bassist Alan Lancaster.
Ik was zeker geen groot fan van Status Quo en verwachte dan ook helemaal niets van de soloplaat van Rick Parfitt, maar Over And Out heeft iets. De plaat bevat een aantal songs die zo van Status Quo hadden kunnen zijn en voortborduren op het recept dat de Britse band gedurende de jaren 70 zo succesvol gebruikte, maar er is ook ruimte voor een aantal wat sentimenteel aandoende ballads, waarin de kwetsbaarheid van Rick Parfitt goed te horen is en hij bovendien tegen het werk van Jeff Lynne of tegen de plaat die Queen afmaakte na de dood van Freddy Mercury aan schuurt.
Het levert een verrassend sterke plaat op. Iedereen die vernieuwing verwacht moet niet eens beginnen aan deze plaat. Rick Parfitt doet op Over And Out vooral waar hij decennia lang goed in was en strooit met aanstekelijke rocksongs en zijn zo herkenbare riffs en vocalen.
Het klinkt een stuk gepolijster dan de rocksongs die mijn voorkeur hebben, maar op een of andere manier past het bij de songs van Rick Parfitt en op een of andere manier bevalt het me wel. Luister naar Over And Out en je bent terug in de hoogtijdagen van de band waarop volop werd neergekeken, maar waarvan je de hits stiekem ook wel lekker vond.
Natuurlijk heeft Over And Out niet de bijna mythische lading van de laatste platen van David Bowie en Leonard Cohen, die net als Rick Parfitt voelden dat het einde in zicht was, maar het is wel een goede plaat en hiermee een afscheid in stijl. Ik had het op voorhand niet verwacht, maar blijf de eerste en laatste soloplaat van Rick Parfitt in de cd speler stoppen en Over And Out wordt er zeker niet slechter op. Integendeel. Erwin Zijleman