Let Me Come Over was niet het debuut van de band uit Boston, Massachusetts, maar wel de plaat waarmee de band doorbrak naar een breed publiek.
Het is een plaat die kleur gaf aan de gitaar revival van de vroege jaren 90 en die een jaar later werd gevolgd door het minstens even goede Big Red Letter Day.
Vervolgens zakte het niveau van de platen van Buffalo Tom helaas wat in (al was Sleepy Eyed uit 1995 lang niet zo slecht als de critici beweerden) en uiteindelijk zou de band het eind van de jaren 90 niet halen.
Ruim tien jaar geleden keerde Buffalo Tom terug en het deze week verschenen Quiet And Peace is de derde plaat van de wederopstanding van een van de leukste gitaarbands uit de vroege jaren 90. Ik heb de vorige twee platen van de band niet beluisterd, waardoor Quiet And Peace mijn eerste Buffalo Tom plaat is sinds het tegenvallende Smitten uit 1998.
Quiet And Peace heeft gelukkig alles dat de zwanenzang van de eerste editie van Buffalo Tom mistte. De band maakt hoorbaar met veel plezier muziek en grossiert in gitaarsongs die je een goed gevoel geven.
Tussen Quiet And Peace en het destijds bewierookte Let Me Come Over zit een gat van 26 jaar, maar in muzikaal opzicht liggen de platen niet eens zover uit elkaar. De afgelopen drie decennia zijn de leden van de band de wilde haren misschien wat kwijt geraakt, waardoor de gitaaruitbarstingen wat minder hevig zijn dan op Let Me Come Over, maar het geluid dat ik hoor op Quiet And Peace is wat mij betreft het uit duizenden herkenbare Buffalo Tom geluid.
Het is een geluid dat aan het begin van de jaren 90 werd vergeleken met alles tussen Dinosaur Jr., R.E.M., Pearl Jam, The Replacements, American Music Club, Buffalo Springfield en Hüsker Dü en dat is allemaal nog steeds relevant vergelijkingsmateriaal.
Buffalo Tom sluit ook op haar nieuwe plaat weer aan bij de betere gitaarbands van de vroege jaren 90, maar heeft ook altijd invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek en invloeden uit de psychedelica en de American Underground verwerkt in haar muziek en doet dat dit keer nog wat nadrukkelijker.
Quiet And Peace voelt door alle bekende invloeden en de zo herkenbare sound direct als een warm bad, maar naarmate ik de plaat vaker beluister raak ik ook steeds meer onder de indruk van de serie songs die Buffalo Tom ons dit keer voorschotelt.
Het is misschien net wat minder rauw dan in de beginjaren van de band, maar de songs van Buffalo Tom zijn nog net zo melodieus als in hun beste jaren. Voorman Bill Janovitz blijft bovendien een uitstekende zanger en een hele goede gitarist, terwijl de rest van de band hechter en veelzijdiger klinkt.
Ik was Buffalo Tom de afgelopen 20 jaar wat uit het oog verloren, maar sinds de reissue van Let Me Come Over van vorig jaar, was ik weer bij de les. Quiet And Peace heeft uiteraard nog niet de bijna monumentale status van de doorbraakplaat van Buffalo Tom, maar is bijna net zo sterk.
Heb je zin in een gitaarplaat die de dag helemaal goed maakt en die garant staat voor een stralend weekend? Probeer Quiet And Peace van Buffalo Tom eens! Succes verzekerd. Erwin Zijleman