Review: I saw Les Monte - intimate strangers

De Amsterdamse band I saw Les Monte maakt het je ook op intimate strangers weer niet makkelijk, maar wat valt er veel moois en bijzonders te ontdekken in de fascinerende en eigenzinnige muziek van de band
Het boxje Trilogy van I saw Les Monte was vorig jaar goed voor bijna 80 minuten bijzondere muziek. Op het vorige maand verschenen intimate strangers moeten we het doen met maar net iets meer dan 25 minuten muziek, maar het is wel muziek die je ruim 25 minuten op het puntje van de stoel houdt. De Amsterdamse band maakt muziek die zich niet zomaar in een hokje laat duwen en die zich beweegt op het snijvlak van experimentele klanken en popsongs met een kop en een staart. Dat klinkt anders dan de meeste andere popmuziek van het moment en vraagt enige gewenning, maar hoe vaker je naar intimate strangers luistert, hoe mooier ook dit album van I saw Les Monte wordt.

Vorig jaar besprak ik een interessant boxje met drie albums van de Nederlandse band I saw Les Monte (IsLM). Trilogy bevatte de albums machine & men, a dawn chorus en foxfires at the changing tree (allemaal zonder hoofdletters), die tussen 2021 en 2023 werden uitgebracht. Trilogy was een interessante kennismaking met de muziek van de Amsterdamse band, die op fascinerende wijze varieerde tussen experimentelere songs en songs met een kop en een staart. 

Ik beschreef de muziek van I saw Les Monte in mijn recensie van het drieluik als een mix van slowcore, dreampop, folk, elektronica, postrock, psychedelica en avant garde en noemde Pink Floyd, Talk Talk en Sparklehorse als enigszins relevant vergelijkingsmateriaal, maar zowel qua genres als qua vergelijkingsmateriaal kon ik er het ene moment heel dichtbij zitten en het volgende moment de plank volledig mis slaan. 

Een interessante band dus, die een paar weken geleden een nieuw album uitbracht. Ik heb intimate strangers (nog steeds geen hoofdletters) een tijd laten rijpen, want I saw Les Monte maakt nog altijd muziek die tijd vraagt van de luisteraar. Het investeren van tijd in het nieuwe album van de band is echter een goede investering, die zich uiteindelijk terug ruimschoots betaald. 

Net als de vorige drie albums is ook intimate strangers voorzien van bijzonder fraai artwork en ook in muzikaal opzicht weet de Amsterdamse band weer indruk te maken. Het is jammer dat intimate strangers maar net iets meer dan 25 minuten muziek bevat, maar in die 25 minuten komen acht bijzondere tracks voorbij. 

Jan Luitjes, Ben Westervoorde en Rick Haring (eerstgenoemde twee speelden in het verleden in de band Goldzounds) waren ook dit keer niet van plan om het de luisteraar makkelijk te maken. Het album opent met afwisselend mooie en sfeervolle en juist vervormde en tegendraadse klanken, wat bijzondere contrasten en een minstens even bijzondere sfeer oplevert. Het blijft ver verwijderd van een toegankelijke popsong, maar het prikkelt absoluut de fantasie. 

De toegankelijke popsong komt een stuk dichterbij in de tweede track, die ondanks hier en daar wat dreigende klanken zich verrassend makkelijk opdringt. Het nieuwe album van I saw Les Monte beweegt zich continu op de scheidslijn tussen experimentele tracks, beeldende tracks en tracks die best een popsong mogen worden genoemd. Het doet me heel af en toe denken aan muziek uit het verleden, bijvoorbeeld aan fragmenten uit het werk van David Bowie, maar de Amsterdamse band laat op haar nieuwe album toch vooral een eigen geluid horen. 

Het is nog altijd een vat vol tegenstrijdigheden dat I saw Les Monte ons voorschotelt, maar het geluid van de band is minder fragmentarisch dan op de albums uit het drieluik en bevat een groot deel van de tijd bijna rustgevende vocalen. Het is een album dat een groot deel van de tijd echt betoverend mooi, beeldend en sfeervol is, waarna het bijna logisch is dat intimate strangers ook af en toe uit de bocht vliegt met experimentelere en vaak donkere klanken. 

Ook na meerdere keren beluisteren is intimate strangers van I saw Les Monte nog geen album dat je op de achtergrond laat voortkabbelen, want dan blijft er niets over van de muziek op het album. I saw Les Monte maakt muziek waar je in moet duiken en als je dit doet is intimate strangers echt 25 minuten prachtig. Erwin Zijleman

De muziek van I saw Les Monte is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Nederlandse band: https://isawlesmonte.bandcamp.com/album/intimate-strangers.

Review: Jordana - Lively Premonition

Jordana haalde met haar laatste album, Lively Premonition, toch wel wat verrassend flink wat jaarlijstjes en daarin hoort het vooral door zonnige muziek uit de jaren 70 beïnvloede album zeker thuis
Jordana moet concurreren met flink wat andere jonge popzangeressen, maar maakte indruk met haar vorige album. Met haar nieuwe album doet ze dat nog meer, al is Lively Premonition vooral door de Amerikaanse critici goed ontvangen. Het nieuwe album van de muzikante uit Los Angeles klinkt anders dan zijn voorganger. Lively Premonition is een album met een duidelijke jaren 70 vibe, die af en toe wel wat aan de muziek van The Carpenters doet denken. Het klinkt allemaal heerlijk lui en zonnig, maar Jordana laat ook absoluut kwaliteit horen op haar tijdloos klinkende album, dat ook nog wat uitstapjes naar de Laurel Canyon folk maakt. Het is een verrassende maar mooie stap van Jordana.

Er is momenteel absoluut geen gebrek aan vrouwelijke singer-songwriters met een voorliefde voor (indie)pop, waardoor ik noodgedwongen flink wat albums in het genre laat liggen. Het gebeurde eerder dit jaar met Lively Premonition van Jordana, dat ik absoluut lekker vond klinken, maar dat het uiteindelijk in een week met heel veel interessante nieuwe albums net niet redde. 

De critici vonden het album van de muzikante uit Los Angeles overigens wel onderscheidend en zelfs onderscheidend genoeg voor een notering in flink wat jaarlijstjes. Ik hoorde het zelf niet direct, maar inmiddels ben ook ik gegrepen door de charme van Lively Premonition. 

De naam Jordana klonk me niet heel bekend in de oren, maar in de zomer van 2022 was ik wel degelijk behoorlijk enthousiast over het album Face The Wall, waarop Jordana Nye vermaakte met knap gemaakte indiepop, die ik vergeleek met de muziek van Claud en Billie Eilish. Op haar nieuwe album heeft Jordana de eigentijdse indiepop verruild voor een nostalgischer klinkend geluid. 

Lively Premonition is voorzien van een zeer aangenaam klinkende jaren 70 vibe en het is een jaren 70 vibe die vooral associaties oproept met zonnige en onbezorgde tijden. De Amerikaanse muzikante maakte haar nieuwe album samen met producer en multi-instrumentalist Emmett Kai, die nog geen heel indrukwekkend cv heeft als producer, maar op Lively Premonition laat horen dat hij deze kunst zeker beheerst. 

Op haar nieuwe album neemt Jordana je zoals gezegd mee terug naar de jaren 70 in het algemeen en in het bijzonder naar de zwoele en wat jazzy muziek uit de jaren 70, al bevatten de songs van Jordana ook absoluut invloeden uit de Laurel Canyon folk uit dezelfde periode. Het album staat vol met warme klanken, waarin de piano een belangrijke rol speelt, maar ook de sfeervolle gitaarakkoorden opvallen. 

Lively Premonition is een album dat vrijwel continu associaties oproept, maar zelf hoor ik toch het meest van de muziek van The Carpenters in de nieuwe songs van Jordana. De muziek van broer en zus Karen en Richard Carpenter werd destijds gezien als een ultieme vorm van kitsch, maar wordt tegenwoordig terecht een stuk hoger ingeschat. 

De stem van Jordana is misschien niet zo helder als die van Karen Carpenter, maar ze laat, meer dan op haar vorige albums, horen dat ze een uitstekende zangeres is met een zeer aangenaam geluid. Het is een geluid dat uitstekend gedijt in de warme en zwoele klankentapijten van Emmett Kai, die doen verlangen naar lange, warme en zorgeloze zomers. 

Het is muziek die het afgelopen jaar absoluut veel vaker is gemaakt, maar de songs van Jordana klinken net wat tijdlozer, de muziek van Emmett Kai net wat gloedvoller en de stem van de muzikante uit Los Angeles net wat mooier en verleidelijker, waardoor het album er in positieve zin uit springt.

Wanneer Jordana je de dansvloer op sleept schuift Lively Premonition wat op in de tijd met muziek die wat aan The Cardigans doet denken, al verdwijnt het jaren 70 gevoel nooit helemaal uit de muziek van de Amerikaanse muzikante. Ik hoorde een paar maanden geleden niet wat de critici zo goed vonden aan het album, maar inmiddels begrijp ik het helemaal en moet ik concluderen dat Jordana nog een stuk talentvoller is dan ik in 2022 beweerde. Erwin Zijleman

De muziek van Jordana is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikante: https://jordananye.bandcamp.com/album/lively-premonition.

Lively Premonition van Jordana is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 26,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Velvet Jesus - Qatar

Het Belgische muziekjaar 2024 krijgt nog wat meer glans met het prachtige Qatar, het debuutalbum van de band Velvet Jesus, dat drie kwartier muziek van een bedwelmende schoonheid bevat
Qatar is het debuutalbum van de Belgische band Velvet Jesus, maar het is een album dat het niveau van het gemiddelde debuutalbum in alle opzichten overstijgt. De band uit Leuven maakt in vocaal en muzikaal opzicht makkelijk indruk en wist niemand minder dan Gaëtan Vandewoude (Isbells) te strikken voor de fraaie productie van het album. De Belgische band heeft bovendien een serie prachtige songs afgeleverd. Dit kunnen melodieuze en makkelijk in het gehoor liggende songs zijn, maar Velvet Jesus graaft ook dieper in beeldende tracks waarin het avontuur wordt opgezocht. Het levert een album op dat in alle opzichten imponeert en dat het absoluut verdient om beluisterd te worden.

2024 is echt een prachtig jaar voor de Belgische popmuziek. Eerder koesterde ik al de albums van BLUAI, Sylvie Kreusch, Warhaus, The Bony King Of Nowhere, Calicos, Bobbi Lu, Isaac Roux, Douglas Firs en Ivy Falls, maar op de valreep van 2025 is er nog ruimte voor een extra prachtalbum van Belgische bodem. Het is een album dat afgelopen zomer verscheen en is gemaakt door de band Velvet Jesus. Qatar is zo te zien het debuutalbum van de band uit Leuven en het is een album dat zeker niet misstaat in het bovenstaande rijtje met prachtalbums uit België. 

Meestal noem ik aan het eind van een recensie van een album de naam van de producer, maar voor de afwisseling begin ik er nu eens mee. Qatar van Velvet Jesus is immers geproduceerd door Gaëtan Vandewoude, die we natuurlijk kennen als de voorman van de band Isbells. De Vlaamse muzikant liet op de albums van zijn eigen band al horen dat hij een getalenteerd producer is en ook het debuutalbum van Velvet Jesus laat vakwerk horen. 

Qatar is een prachtig klinkend album en dat levert de band uit Leuven op zijn minst bonuspunten op. Die heeft de band niet nodig voor een goede recensie, want ook in muzikaal en vocaal opzicht maakt Velvet Jesus op haar debuutalbum heel makkelijk indruk. De muziek van de Belgische band wordt gedomineerd door gitaren, waardoor het niet zo gek is om Qatar een gitaarplaat te noemen. Het is wel een gitaarplaat die op subtiele wijze wordt verrijkt met synths en samples en ondanks het feit dat ze niet worden vermeld op de bandcamp pagina van de band hoor ik af en toe ook bijzonder mooie bijdragen van blazers.

De muziek van Velvet Jesus is niet zo makkelijk te karakteriseren. Op het Internet kom ik vaak het label postrock tegen, maar daarvoor vind ik de muziek van de Belgische band toch wat te toegankelijk en melodieus. Zelf hoor ik vooral invloeden uit de indierock, met hier en daar wat jazzy en psychedelische invloeden. De muziek van Velvet Jesus is heel sfeervol en heeft hier en daar een filmisch karakter, maar schuwt ook de perfecte gitaarpopsongs met een kop en een staart niet. Invloeden variëren van Radiohead tot en met Travis en een paar keer heb ik aangename Pink Floyd associaties bij beluistering van Qatar. 

Ik kon bij eerste beluisteringen van het album nauwelijks geloven dat het een debuutalbum is, want wat klinkt het in muzikaal opzicht allemaal mooi. Anton Fannes, Bart Catoor, Christophe Vandewoude en Peter De Clercq zijn ook niet helemaal nieuw in de muziek, want de eerste drie vormden, samen met de Australische muzikant Matt Swanton, die de mix van het album verzorgde, de band Belated Promise Ring. 

Het verklaart het gelouterd klinkende geluid op het album dat zowel bedwelmend mooi als razend spannend kan klinken. Het kleurt allemaal prachtig bij de mooie stem van Anton Fannes, die het dromerige karakter van de muziek van Velvet Jesus versterkt. Qatar bevat tien songs en ze zijn allemaal even mooi en bijzonder. 

Omdat de band uit Leuven in iedere song de bakens net wat verzet, is het album ook tien songs spannend, maar het geluid van de band is consistent genoeg om zorg te dragen voor één lange luistertrip die je nauwelijks los laat. Voor mijn jaarlijstje komt Qatar te laat, maar het album had zeker niet misstaan tussen die andere prachtalbums uit 2024 van Belgische bodem. Erwin Zijleman

De muziek van Velvet Jesus is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Belgische band: https://velvetjesus.bandcamp.com/album/qatar.

Review: Bob Dylan - Blood On The Tracks (1975)

Bob Dylan had al een flinke stapel klassiekers op zijn naam staan toen hij in 1975 het breakup album Blood On The Tracks maakte, dat echt niet onder doet voor de allerbeste albums van de Amerikaanse muzikant
Blood On The Tracks is het vijftiende album van Bob Dylan en het is een behoorlijk donker album, dat in het teken staat van het op de klippen lopen van zijn huwelijk. In muzikaal opzicht keert Bob Dylan weer wat terug naar het geluid van zijn albums uit de jaren 60, maar Blood On The Tracks is ook een behoorlijk intens en heftig album. De songs op het album zijn lang en bieden alle ruimte aan de prachtige teksten van Bob Dylan, die er een paar jaar geleden niet voor niets de Nobelprijs voor ontving. Bob Dylan heeft meer klassiekers op zijn naam staan dan welke andere muzikant dan ook en Blood On The Tracks behoort wat mij betreft bij zijn beste albums. En misschien vind ik het wel de beste.

Er zijn niet veel muzikanten die zo’n omvangrijk en hoogstaand oeuvre hebben als Bob Dylan. De Amerikaanse muzikant, die volgend jaar zijn 84e verjaardag hoopt te vieren, debuteerde aan het begin van de jaren 60 en bracht met name in de eerste jaren van zijn carrière in sneltreinvaart albums uit die stuk voor stuk uitgroeiden tot klassiekers. 

Ik heb inmiddels talloze favorieten in het omvangrijke oeuvre van Bob Dylan. Uit het huidige millennium Love And Theft, Modern Times en Rough And Rowdy Ways, uit de jaren 90 Time Out Of Mind, uit de jaren 80 Empire Burlesque, uit de jaren 70 New Morning, Before The Flood, Blood On The Tracks, The Basement Tapes en Desire en dan uit de 60 nog eens de weergaloze serie The Freewheelin' Bob Dylan, The Times They Are A-Changin', Another Side of Bob Dylan, Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited, Blonde On Blonde, John Wesley Harding en Nashville Skyline. En dan vergeet ik vast nog wel een album dat ik ook op zijn minst bovengemiddeld goed vind. 

Mijn favoriete Bob Dylan album kan ik onmogelijk kiezen, maar de afgelopen weken heb ik vooral geluisterd naar Blood On The Tracks uit 1975. Het is een album dat volgde op een aantal wat voller ingekleurde albums, maar op Blood On The Tracks keert Bob Dylan terug naar het wat meer ingetogen geluid van zijn eerdere albums, al is het wel een intens album. 

Blood On The Tracks, al het 15e album van de Amerikaanse muzikant, is ook een onvervalst breakup album en een van de betere in zijn soort. Toen Dylan in 1974 de studio in dook was zijn huwelijk met Sara op de klippen gelopen en dat vond zijn weerslag in de songs die hij schreef voor het album. 

Bob Dylan heeft veel meer albums die werkelijk fantastisch openen, maar met Tangled Up In Blue, Simple Twist Of Fate, You're A Big Girl Now en Idiot Wind ligt de lat op Blood On The Tracks wel heel erg hoog. De eerste tracks op het album zijn echt geweldig, maar ook op het tweede deel van het album houdt Bob Dylan een hoog niveau vast. De uiteindelijke versie van het album bevat tien tracks en duurt ruim vijftig minuten. 

Blood On The Tracks is vergeleken met een aantal van zijn voorgangers een redelijk ingetogen album, maar in muzikaal opzicht staat het als een huis. De vaak behoorlijk lange songs op het album klinken prachtig en totaal anders dan singer-songwriter albums zoals die tegenwoordig worden gemaakt. 

Ook in tekstueel opzicht is Blood On The Tracks niet te vergelijken met de meeste albums van dit moment. De Amerikaanse muzikant propt flink wat woorden in de songs op het album en laten nog maar eens horen waarom Bob Dylan uiteindelijk zelfs de Nobelprijs voor literatuur heeft gewonnen. 

Blood On The Tracks leverde in 1975 in eerste instantie gemengde reacties op, maar inmiddels zijn de critici het er wel over eens dat het een van de vele klassiekers in het oeuvre van Bob Dylan is. Ik luister niet eens zo heel vaak naar de albums van de Amerikaanse muzikant, maar als ik het doe ben ik altijd weer onder de indruk van het uit duizenden herkenbare geluid, dat voor een belangrijk deel wordt bepaald door de stem van Bob Dylan. Het is een stem waarover al van alles is gezegd, maar op Blood On The Tracks heb ik echt geen enkele moeite met de zang, die ik zeer overtuigend vind. 

Over een tijdje heb ik vast weer een andere favoriet in het rijke oeuvre van Bob Dylan, maar op dit moment gaat er niets boven Blood On The Tracks, dat overigens in al zijn gedaanten is te beluisteren op More Blood, More Tracks: The Bootleg Series, Vol. 14 uit 2018. Erwin Zijleman

Blood On The Tracks van Bob Dylan is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 24,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Hamish Hawk - A Firmer Hand

A Firmer Hand van de Schotse muzikant Hamish Hawk doet het goed in met name een aantal Britse jaarlijstjes en daar valt niets op af te dingen, want wat is dit een mooi en aansprekend album
De uit Edinburgh afkomstige Hamish Hawk draait inmiddels een aantal jaren mee en is inmiddels ontdekt door de critici, die in steeds positieve woorden schrijven over de muziek van de Schotse muzikant. Met A Firmer Hand verdient Hamish Hawk een veel breder publiek, want zijn nieuwe album is een album dat Morrissey inmiddels al flink wat jaren niet meer gemaakt heeft. In muzikaal opzicht klinkt de muziek van Hamish Hawk tijdloos, maar wat zijn de songs van de Schot goed. Het zijn songs die verder worden opgetild door zijn stem, die niet onder doet voor die van de beste Britse crooners van de afgelopen decennia. Voor mij een zeer aangename ontdekking deze Hamish Hawk.

De naam Hamish Hawk ben ik de afgelopen twee jaar vaker tegen gekomen, onder andere in de jaarlijstjes over 2023, waarin zijn album Angel Numbers met enige regelmaat opdook, maar ik had tot voor kort nog nooit naar zijn muziek geluisterd. Dat is pas veranderd nadat ik de naam van Hamish Hawk ook weer tegen kwam in de jaarlijstjes over 2024. Met name in de Britse jaarlijstjes doet het afgelopen zomer verschenen A Firmer Hand het behoorlijk goed. Dat vind ik inmiddels geen verrassing meer, want A Firmer Hand van Hamish Hawk is een ijzersterk album. 

De uit het Schotse Edinburgh afkomstige muzikant maakte voor A Firmer Hand al drie albums en een goed gevulde EP, maar zijn nieuwe album vind ik zijn meest overtuigende werk tot dusver. Ook op zijn nieuwe album werkt Hamish Hawk samen met songwriter en gitarist Andrew Pearson, wiens naam zeker vermeld moet worden, want het gitaarwerk op A Firmer Hand is prachtig en voorziet de songs van de magie waarop in het verleden ook gitaristen als Johnny Marr en Bernard Butler het patent hadden (en deze gitaristen noem ik niet voor niets). 

Het album is voorzien van een wat donker geluid, met flarden postpunk en new wave en de bravoure van de Britpop. Het is een geluid dat herinneringen oproept aan heel veel goede Britse popmuziek uit de jaren 80 en 90. Ik heb zelf vooral associaties met de muziek van The Smiths, Suede en Pulp, maar bij beluistering van het nieuwe album van Hamish Hawk komen veel meer namen op (variërend van Marc Almond tot Scott Walker). 

Het gitaarwerk van Andrew Pearson is sfeerbepalend in de songs van Hamish Hawk, maar ook de rest van de muziek op het album klinkt prachtig, waarbij de donkere synths zeker vermeld moeten worden. De muzikant uit Edinburgh schrijft zelf aansprekende songs, die aanstekelijkheid koppelen aan het nodige gevoel voor drama en behoorlijk expliciete teksten. 

Het zijn songs die een zanger met crooner aspiraties vereisen en dat is een kwalificatie die zeker past op de zang van Hamish Hawk. De drie muzikale inspiraties die ik eerder noemde zijn ook in vocaal opzicht relevant, want de zang van Hamish Hawk past zeker in het rijtje Morrissey, Brett Anderson en Jarvis Cocker. 

De stem van de Schotse muzikant klinkt anders dan die van Morrissey, maar A Firmer Hand zou in meerdere opzichten een album van Morrissey kunnen zijn. Het is wel een album van een niveau dat Morrissey zelf de afgelopen jaren niet heeft benaderd, want het vuur dat op de laatste paar albums van de voormalige voorman van The Smiths wat gedoofd lijkt, brandt op het nieuwe album van Hamish Hawk nog in alle hevigheid. 

A Firmer Hand heeft door de overeenkomsten met het werk van Morrissey vaak een jaren 80 en 90 vibe, maar het is ook zeker een album van deze tijd. Ik was direct onder de indruk van de stem van Hamish Hawk en het gitaarwerk van Andrew Pearson, maar ook de songs op het album vond ik direct aansprekend. Met name die songs worden steeds memorabeler, waarbij de kwaliteit van de muziek en de zang zeker helpt. 

Het levert een groeialbum op, dat wat mij betreft volkomen terecht opduikt in aansprekende jaarlijstjes. A Firmer Hand bevat een dozijn songs en ze zijn echt alle twaalf goed. Hamish Hawk is vooralsnog vooral een cultheld, maar verdient echt veel meer. Erwin Zijleman

A Firmer Hand van Hamish Hawk is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (white), 36,99 euro

LP, 29,99 euro

CD, 17,99 euro

Review: Grace Bergere - A Little Blood

Er was de afgelopen maanden niet heel veel aandacht voor het uitstekende debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Grace Bergere en dat is niet alleen volkomen onterecht, maar ook echt doodzonde
Ik hou de ontwikkelingen in de popmuziek volgens mij redelijk goed bij, maar ik heb de afgelopen maanden nergens iets gelezen over A Little Blood van de New Yorkse muzikante Grace Bergere. Dat is gek, want het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante heeft alles wat nodig is om te worden overladen met superlatieven. Grace Bergere beschikt om te beginnen over een geweldige stem, die haar songs voorziet van een eigen karakter. Het is een eigen karakter dat wordt versterkt door zeer persoonlijke songs en een veelzijdig geluid dat zowel met invloeden uit de pop en rock als met invloeden uit de folk overweg kan. Het levert wat mij betreft een van de miskende muziekparels van 2024 op.

Slechts in één jaarlijstje kwam ik het album A Little Blood van Grace Bergere tegen, maar gezien de andere albums in dit lijstje, grotendeels persoonlijke favorieten, was het mij direct duidelijk dat ik op zijn minst naar het album moest luisteren. Het debuutalbum van de muzikante uit New York bleek vervolgens een enorme verrassing en bovendien zo’n albums dat het had gerechtvaardigd om nog even te wachten met mijn eigen jaarlijstje. 

Ik kan nauwelijks iets vinden over de muziek van Grace Bergere en dat is niet alleen onbegrijpelijk, maar ook heel jammer, want A Little Blood weet zich wat mij betreft makkelijk te onderscheiden van de meeste albums die dit jaar zijn verschenen. Zeker bij eerste beluistering van de eerste tracks op A Little Blood deed de muziek van Grace Bergere me wel wat denken aan de albums die PJ Harvey in haar jonge jaren maakte, maar het album laat meerdere andere kanten van de muzikante uit New York horen. 

In een aantal songs neemt de Amerikaanse muzikante je mee terug naar het New York van de tweede helft van de jaren 70, maar A Little Blood bevat ook een aantal folky songs die zowel uit het verleden als het heden kunnen stammen. Het album laat flarden van muziek van anderen horen, maar bij eerste beluistering van het album valt vooral de bijzondere of zelfs unieke stem van Grace Bergere op. 

Het is een stem waar ik de eerste paar minuten wat aan moest wennen, maar sinds die eerste paar minuten vind ik de stem van de New Yorkse muzikante alleen maar heel erg mooi. Grace Bergere zingt op haar debuutalbum met veel gevoel, wat een serie intense en intieme songs oplevert. Het zijn songs waarin de Amerikaanse muzikante de persoonlijke thema’s niet schuwt, wat de zeggingskracht en de urgentie van haar songs verder vergroot. 

Grave Bergere maakte haar debuutalbum met een beperkt aantal muzikanten en werkte bovendien samen met producer Richard Dev Greene, die een enkeling zal kennen van de New Yorkse band Pale Moon Gang. Gitaren staan centraal op A Little Blood en het zijn met enige regelmaat gitaren met lekker veel galm, wat het rock ’n roll karakter van het album versterkt, maar Grace Bergere heeft ook een folky kant, die ze verrijkt met akoestische gitaren en stemmige strijkers. 

Veel songs van Grace Bergere zijn wat donkerder getint, wat perfect werkt in combinatie met de wat ruwere of juist sfeervolle klanken en de bijzondere stem van de New Yorkse muzikante, die zich moeiteloos aanpast aan de verschillende stijlen op het album. A Little Blood is een persoonlijk album met veel ruwe randjes, maar Grace Bergere laat op haar debuutalbum ook horen dat ze zeer bedreven is in het schrijven van aansprekende songs. 

A Little Blood stijgt hierdoor ver boven het gemiddelde debuutalbum uit, wat het extra bijzonder maakt dat het debuutalbum van Grace Bergere het de afgelopen maanden moest doen met slechts zeer bescheiden aandacht. Grace Bergere heeft in New York de grootste moeite om de eindjes aan elkaar te knopen, wat het nog wat vervelender maakt dat haar zo goede debuutalbum niet wat meer aandacht heeft gekregen de afgelopen maanden. Ik kwam haar debuutalbum zoals gezegd maar in één jaarlijstje tegen, maar wat heeft dit lijstje het bij het juiste eind. Wat een prachtalbum! Erwin Zijleman

Review: Orange Blossom - Spells From The Drunken Sirens

Het Franse muzikantencollectief Orange Blossom is niet heel productief, maar de unieke smeltkroes van zeer uiteenlopende invloeden levert ook op Spells From The Drunken Sirens weer fascinerende muziek op
Orange Blossom maakte tien jaar geleden indruk met het bijzondere Under The Shade Of Violets en doet dit nu opnieuw met Spells From The Drunken Sirens. De Franse band laat zich ook dit keer vooral inspireren door invloeden uit de Arabische muziek, maar vermengt deze met uiteenlopende andere invloeden. Het is vaak wat traditioneel aandoende muziek, die door impulsen van elektronica opeens modern en avontuurlijk wordt. Bij eerste beluistering bevond Spells From The Drunken Sirens zich ver buiten mijn muzikale comfort zone, maar als dit album je eenmaal grijpt blijft Orange Blossom je verbazen met haar fascinerende en wonderschone muziek.

Ik heb altijd wat moeite met de naam van het genre ‘wereldmuziek’, maar ben nog geen goed alternatief tegen gekomen, het momenteel ook wel gebruikte ‘global music’ vind ik even nietszeggend. Het is een genre waarin ik niet heel goed thuis ben, maar muziek die zich buiten de kaders van de ‘westerse’ (pop)muziek beweegt, pik ik wel degelijk met enige regelmaat op. 

Zo haalden Zaho de Sagazan en Arooj Aftab dit jaar de top 10 van mijn jaarlijstje en ook de albums in mijn jaarlijstje van Nina Maia en Mabe Fratti zullen waarschijnlijk vaak het etiket ‘wereldmuziek’ opgeplakt krijgen. Het zijn allemaal albums die ik ook wel tegen ben gekomen in de Nederlandse, Britse en Amerikaanse muziekmedia, maar ik krijg inmiddels ook al enkele jaren een jaarlijstje met wat obscuurdere albums in het genre. 

Dat lijstje zette me precies tien jaar geleden op het spoor van het Franse muzikantencollectief Orange Blossom en hun bijzondere album Under The Shade Of Violets. Dit jaar dook Orange Blossom op met de opvolger van dit album en ook Spells From The Drunken Sirens is een album dat aandacht verdient van een ieder die niet bang is voor muziek die zich grotendeels buiten de kaders van de popmuziek beweegt. 

Zowel de website als de bandcamp pagina van de band zijn helaas niet erg scheutig met informatie, maar ik weet inmiddels wel dat de band oorspronkelijk uit het Franse Nantes komt en dat de samenstelling van de band door de tijd is veranderd. Ik weet niet precies wie er zijn te horen op Spells From The Drunken Siren en wat de achtergrond van het album is, waardoor ik het met de muziek moest doen. 

Het is muziek die zich redelijk ver buiten mijn comfort zone beweegt, want zeker bij eerste beluistering domineren invloeden uit de Arabische muziek op het album, wat je hoort in de muziek, maar zeker ook in de zang. Ik moest daarom zelf wel even wennen aan de muziek van Orange Blossom, net als ik dit tien jaar geleden moest, maar eenmaal gewend aan Spells From The Drunken Sirens is het een album dat je blijft verrassen. 

Dat doet de band zeker met de bijzondere muziek op het album, die begint bij traditionele Arabische klanken, maar waarin ook op unieke wijze moderne elektronica is verwerkt. De muziek van Orange Blossom kan traditioneel klinken, maar heeft ook iets sprookjesachtigs en iets moderns, waardoor de muziek van het Franse collectief zich nooit echt goed in een hokje laat duwen. 

Als je eenmaal gewend bent aan de bijzondere muziek en de anders klinkende zang op het album blijft Spells From The Drunken Sirens je verrassen met bijzondere en verrassende wendingen. De wijze waarop elektronica wordt gecombineerd met traditionele muziek doet wel wat denken aan het terecht bejubelde album van Zaho de Sagazan, maar de oorsprong van de traditionele muziek van Orange Blossom is wat verder verwijderd van onze landsgrenzen dan die van de Franse muzikante. 

Orange Blossom beperkt zich zeker niet tot invloeden uit de Arabische muziek en de pop, want ik hoor ook invloeden uit andere windstreken op Spells From The Drunken Sirens, dat zich laat beluisteren als een smeltkroes waarin geen restricties zijn opgelegd aan de invloeden. De combinatie van subtiele snareninstrumenten, stevig aangezette strijkers, moderne elektronica, bijzondere ritmes en de bijzondere vocalen van de zangeres van de van de band dringt zich wat mij betreft steeds genadelozer op en voorziet de muziek van Orange Blossom van een meditatief en ook beeldend karakter. Het is lastig te omschrijven, maar wat is het mooi. Erwin Zijleman

De muziek van Orange Blossom is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Franse band: https://orangeblossom44.bandcamp.com/album/spells-from-the-drunken-sirens-wav-24-bit-48-khz.

Review: Röyksopp - Nebulous Nights: An Ambient Excursion Into Profound Mysteries

Röyksopp is bekend van door elektronica en beats gedomineerde muziek, maar op het twee uur en twintig minuten durende Nebulous Nights laat het tweetal je heerlijk wegdromen op ambient interpretaties van hun songs
Ik heb eigenlijk niets met de Noorse band Röyksopp en heb ook maar heel weinig met het genre ambient, maar de combinatie van de twee pakt verrassend goed uit. Het Noorse duo heeft de songs van de afgelopen jaren verschenen drie delen van Profound Mysteries door de ambient molen gehaald en er een hypnotiserende luistertrip van gemaakt. Nebulous Nights nodigt uit tot een kleine tweeënhalf uur wegdromen, maar vergeet zeker niet te luisteren naar al het moois dat Torbjørn Brundtland en Svein Berge in hun muziek hebben gestopt. De zeer subtiele bijdragen van de van Profound Mysteries bekende gastvocalisten zijn de kers op deze bijzondere taart.

Ik heb nog niet eerder een album van de Noorse band Röyksopp besproken. Dat is ook niet zo gek, want ik heb niet zo heel veel met de elektronische en door beats gedomineerde popmuziek van het tweetal uit het Noorse Bergen. 

Torbjørn Brundtland en Svein Berge werkten de afgelopen jaren aan het drieluik Profound Mysteries. Het zijn albums waar ik voor de afwisseling wel naar heb geluisterd en die ik, mede door de bijdragen van gastzangeressen als Astrid S, Alison Goldfrapp, Beki Mari en Susanne Sundfør, bij vlagen best aardig vond, maar uiteindelijk was het toch onvoldoende mijn muziek voor een plekje op de krenten uit de pop. 

Eerder deze maand dook het Noorse tweetal op met een nieuw album, dat vooral als een tussendoortje wordt gezien. Het is wel een flink tussendoortje geworden, want Nebulous Nights bevat maar liefst 30 tracks en twee uur en twintig minuten muziek. Nebulous Nights heeft als ondertitel An Ambient Excursion Into Profound Mysteries en dat is een vlag die de lading uitstekend dekt. 

Op Nebulous Nights doet Röyksopp de drie delen Profound Mysteries immers nog eens dunnetjes over, maar de elektronica en de beats van de originele albums zijn vervangen door ambient klanken. Nu is ambient ook geen genre waar ik heel erg warm voor loop, maar Nebulous Nights bevalt me op een of andere manier wel. 

Op Nebulous Nights hoor je drie uur lang natuurgeluiden bestaande uit stromend water, flinke regenbuiten, tjirpende krekels en fluitende vogeltjes. Het wordt gecombineerd met zweverige, door elektronica gegenereerde klanken, gesproken woord en de subtiele bijdragen van de zangeressen die ook op de originele Profound Mysteries albums zijn te horen. 

Het tempo ligt laag, de klanken zijn vaak subtiel en atmosferisch en maar heel af en toe wat zwaarder aangezet, waardoor Nebulous Nights een album is dat zeer geschikt is om bij te ontspannen. Zet de koptelefoon op, sluit de ogen en Torbjørn Brundtland en Svein Berge nemen je mee op een fascinerende luistertrip die je 30 tracks lang meevoert naar een wereld waarin het tempo een stuk lager ligt. 

Ik vond ambient in het verleden eerlijk gezegd vooral saai, maar op het nieuwe album van Röyksopp gebeurt echt van alles. In de elektronische klankentapijten is veel moois verstopt en als er even wat minder gebeurt zijn er de bijna hypnotiserende natuurgeluiden. De gastvocalisten, die op de originele Profound Mysteries albums een voorname rol hadden, hebben zich uitstekend aangepast aan het geluid op het ambient album en beperken zich tot subtiele zang en klanken, die de muziek op het album voorzien van een extra dimensie. 

Twee uur en twintig minuten is een lange zit, maar Nebulous Nights is wat mij betreft het mooist als je het gehele album ondergaat. Het kost je bijna tweeënhalf uur van de dag, maar de ontspannende werking van de ambient klanken van Röyksopp is groot. Ook na beluistering van Nebulous Nights van Röyksopp is ambient geen genre waar ik heel erg enthousiast van wordt, maar de ambient bewerkingen van het tweetal uit Bergen hebben iets bijzonders. Voor Röyksopp fans waarschijnlijk niet meer dan een tussendoortje, maar ik vind het het meest interessante werk tot dusver van het Noorse duo. Erwin Zijleman

De muziek van Röyksopp is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Noorse band: https://royksopp.bandcamp.com/album/nebulous-nights-an-ambient-excursion-into-profound-mysteries.

Review: Dean & Britta & Sonic Boom - A Peace Of Us

Kerstalbums die ik vaker dan één keer beluister zijn voor mij schaars, maar kerstalbums die ik maar blijf beluisteren, als het prachtige A Peace Of Us van Dean & Britta & Sonic Boom zijn uitermate zeldzaam
Dean & Britta zijn na het uit elkaar vallen van Luna helaas niet overdreven productief, maar vorige maand doken ze op met een heus kerstalbum, dat ze maakten met de van Spacemen 3 bekende Sonic Boom. Het is een uitstekend album geworden, dat in een aantal songs misschien direct gelinkt is aan het kerstfeest, maar dat ook een aantal songs bevat die je 12 maanden per jaar kunt koesteren. Het heeft, zoals altijd bij Dean & Britta, een bijzonder aangename en wat psychedelisch aandoende jaren 60 vibe. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal mooi, maar ook de stemmen van Dean Wareham, Sonic Boom en vooral Britta Phillips weten meedogenloos te verleiden.

De oorspronkelijk in Nieuw-Zeeland geboren Dean Wareham stond aan de basis van de invloedrijke slowcore band Galaxie 500, die tussen 1988 en 1990 drie geweldige albums afleverde. Na het uit elkaar vallen van Galaxie 500 formeerde hij de indierock band Luna, die tot tien albums zou komen. Toen Luna rond de eeuwwisseling zonder bassist kwam te zitten, solliciteerde de Amerikaanse muzikante Britta Phillips met succes op de vrijgekomen positie. 

Toen Luna er de brui aan gaf, besloten Dean Wareham en Britta Phillips, inmiddels een stel, verder te gaan als Dean & Britta. Het leverde tot dusver een bescheiden stapeltje albums op, waarvan ik met name de eerste twee, L'Avventura (2003) en Back Numbers (2007), de moeite waard vond. Onlangs keerden Dean & Britta, samen met de van Spaceman 3 bekende Sonic Boom (geboren als Peter Kember), terug met het kerstalbum A Peace Of Us. 

Dat het een kerstalbum is viel mij pas op toen in de derde track voor het eerst het woord ‘christmas’ voorbij kwam. In de eerste track klinkt het samenwerkingsverband tussen de Nieuw-Zeelandse, Amerikaanse en Britse muzikanten als Mazzy Star met een zanger, waarna in de tweede track de stemmen van Dean & Britta worden gecombineerd met een flinke bak elektronica. In de derde track is het dan echt kerst, maar het is wel kerst van een tijdje geleden. 

De muziek van Dean & Britta heeft tot dusver vaak een jaren 60 vibe en dat is op A Peace Of Us niet anders. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal heerlijk nostalgisch met psychedelisch aandoende gitaarlijnen, ouderwets klinkende synths en het unieke geluid van de omnichord. Het combineert ook dit keer prachtig met de stemmen van Dean Wareham en Britta Phillips, die elkaar prachtig aanvullen. Het levert een kerstalbum op dat anders klinkt dan alle andere kerstalbums die ik ken. 

A Peace Of Us klinkt niet alleen anders dan de andere kerstalbums van het moment en uit het verleden, maar is ook een stuk mooier. Het gitaarwerk op het album is echt schitterend, zeker wanneer de gitaarakkoorden fraai in elkaar draaien, en ik heb bovendien een enorm zwak voor de stem van Dean Wareham, die het nostalgische tintje in zijn songs nog wat verder uitvergroot. De stem van Britta Phillips vind ik nog een stuk onweerstaanbaarder en smeert ook op A Peace Of Us weer genadeloos met stroop. 

Zeker de songs die niet direct het kerstfeest als thema hebben voegen een aantal zeer memorabele songs toe aan het oeuvre van Dean & Britta, maar ook de songs waarin je niet ontsnapt aan het thema gaan er heerlijk in dankzij de geweldige zang, het fraaie gitaarwerk, de stuwende baslijnen en de nostalgisch klinkende synths en de omnichord van Sonic Boom. De Duitstalige versie van Stille Nacht had van mij niet gehoeven, al is het wel direct de ultieme versie van deze oubollige kerstklassieker. 

Qua sfeer doet A Peace Of Us van Dean Wareham, Britta Phillips en Sonic Boom wel wat denken aan het legendarische kerstalbum van Phil Spector, maar uiteraard is de productie van het album van Dean & Britta en Sonic Boom een stuk bescheidener dan die van de legendarische producer, die de weg volledige kwijt raakte in de nadagen van zijn carrière. Ik hoop dat Dean Wareham, Britta Phillips en Sonic Boom elkaar nog vaker opzoeken in de toekomst, want dat zou wel eens een album op kunnen leveren dat nog veel mooier is dan dit prima kerstalbum. Erwin Zijleman

De muziek van Dean & Britta is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van het tweetal uit Los Angeles: https://deanandbritta.bandcamp.com/album/a-peace-of-us.

A Peace Of Us van Dean & Britta en Sonic Boom is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (emerald), 39,99 euro

Review: Ben Folds - Sleigher

Een kerstalbum had Ben Folds nog niet op zijn naam staan, maar met het zeer sfeervolle en winters getinte Sleigher laat de Amerikaanse muzikant horen dat hij ook dit kunstje uitstekend beheerst
De carrière van Ben Folds verloopt wat mij betreft wat grillig, maar de inmiddels vanuit Nashville, Tennessee, opererende muzikant heeft absoluut veel moois op zijn naam staan. Op een kerstalbum van de Amerikaanse muzikant zat ik niet direct te wachten, maar het onlangs verschenen Sleigher is zeker de moeite waard en is een stuk beter dan nagenoeg alle andere kerstalbums die dit jaar zijn verschenen. Ben Folds laat op zijn kerstalbum nog maar eens horen dat hij een zeer getalenteerde pianist is en bovendien bijzonder aangenaam klinkende songs schrijft. Het zijn allemaal songs met kerst als thema, maar vergeleken met de meeste kerstalbums gaat dit album echt een stuk langer mee.

Er gaan flink wat jaren voorbij zonder ook maar één enigszins acceptabel kerstalbum, maar dit jaar valt de oogst zeker niet tegen. Wanneer muzikanten van naam en faam zich vergrijpen aan al veel te vaak gecoverde kerstklassiekers haak ik onmiddellijk af, of het moet Kacey Musgraves zijn natuurlijk, maar een album dat zo aan het einde van het jaar de kerstsfeer goed weet te vangen kan best aangenaam zijn. Het gaat zeker op voor Sleigher van de Amerikaanse muzikant Ben Folds, dat twee maanden geleden al verscheen, maar dat wat mij betreft deze dagen pas echt goed tot zijn recht komt. 

Ben Folds maakte met Ben Folds Five, overigens een trio, met Whatever And Ever Amen wat mij betreft een van de memorabele albums van de jaren 90 en met Brick een song die ik voor eeuwig koester. De carrière van Ben Folds heeft sindsdien een wat wispelturig karakter, maar in goeden doen staat hij garant voor geweldige albums, zoals vorig jaar nog was te horen op het uitstekende What Matters Most. 

Sleigher is het kerstalbum in het oeuvre van Ben Folds, maar het is er een zonder de geijkte kerstsongs, al staan er drie wat minder bekende kerstsongs uit het verleden op het album, waaronder de enige kerstsong van Burt Bacharach, het fraaie The Bell That Couldn’t Jingle. Een groot deel van de songs op het album verwijst in de titel wel naar kerstmis of het jaargetijde, maar het zijn op de drie kerstsongs na allemaal echte Ben Folds songs. 

Het betekent dat de kerstbelletjes gelukkig schitteren door afwezigheid, waardoor Sleigher later deze week niet direct de kast in hoeft. Ben Folds staat in tekstueel opzicht stil bij de winterse dagen in het algemeen en de kerstdagen in het bijzonder, maar blijft in muzikaal opzicht dicht bij zichzelf. De songs op het album klinken misschien, uitgezonderd de track waarin AI het voortouw neemt, net wat stemmiger dan gebruikelijk, maar Sleigher laat zich wat mij betreft ook wel beluisteren als een regulier Ben Folds album. 

Centraal staat zoals altijd het mooie pianospel van de Amerikaanse muzikant, die ook als klassiek pianist goed uit de voeten kan. In de openingstrack moeten we het zelfs alleen doen met prachtige pianoklanken, maar in de tweede track duikt de zo herkenbare stem van Ben Folds op. 

De muziek van Ben Folds laat zich nog altijd beïnvloeden door de tijdloze singer-songwriter muziek uit de jaren 70 en is op Sleigher extra versierd met een aangenaam jazzy randje. Sleigher doet het uitstekend op donkere winteravonden, al dan niet met een kerstsfeer, maar wanneer je de teksten even vergeet, lijkt het album me ook zeer geschikt voor lome zomeravonden. 

Vergeleken met een aantal van de reguliere albums van Ben Folds klinkt dit kerstalbum misschien net wat gepolijster, maar de Amerikaanse muzikant laat ook op Sleigher horen dat hij een zeer getalenteerd songwriter, een geweldige pianist en een uitstekende zanger is. Tussen de regels door hoor je bovendien de eigenzinnigheid die in het hele oeuvre van Ben Folds zo af en toe opduikt. 

Sleigher reken ik zeker niet tot de parels in het oeuvre van de Amerikaanse muzikant, maar tussen de kerstalbums van 2024 is dit er een die wat mij betreft in positieve zin weet op te vallen en die mogelijk nog wel een paar jaar mee kan. Erwin Zijleman

De muziek van Ben Folds is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant: https://benfolds.bandcamp.com/album/sleigher.

Sleigher van Ben Folds is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP (green), 34,99 euro

LP, 34,99 euro

CD, 16,99 euro

Review: Fish In A Birdcage - Mentors

In de laatste twee weken van het jaar een nieuw album uitbrengen is meestal niet heel handig, maar een opvallend album als Mentors van Fish In A Birdcage moet altijd de aandacht kunnen trekken
De Canadese muzikant Dustan Townsend maakt inmiddels een jaar of tien muziek onder de naam Fish In A Birdcage. Dat heeft inmiddels bijna vijftig songs opgeleverd, waarvan het laatste dozijn is te vinden op Mentors. Het is een opvallend album, waarop invloeden uit de folk, chamber pop en indie op bijzondere wijze aan elkaar worden gesmeed. Mentors doet in muzikaal opzicht steeds dingen die je niet verwacht en ook de songs van de Canadese muzikant zijn eigenzinnig. Op hetzelfde moment is het nieuwe album van Fish In A Birdcage een album dat lekker in het gehoor ligt en hierdoor makkelijk overtuigt. Het is mijn eerste kennismaking, maar Mentors smaakt zeker naar meer.

Ik ging er min of meer van uit dat er deze week niets bijzonders meer zou verschijnen, maar tussen het zeer bescheiden stapeltje nieuwe albums van afgelopen vrijdag vond ik er toch nog een die me bij vluchtig beluisteren nieuwsgierig maakte. De naam Fish In A Birdcage deed bij mij geen belletje rinkelen, maar het deze week verschenen Mentors is al het vierde album van het project van de Canadese muzikant Dustan (Dusty) Townsend. 

De muzikant uit Calgary, Alberta, debuteerde een jaar of tien geleden met een titelloze EP, waarop hij de titels van al zijn songs vooraf liet gaan door de tekst Rule # en een volgnummer. Dat heeft hij volgehouden op alle volgende releases, waardoor het deze week verschenen Mentors songs 35 tot en met 46 van Fish In A Birdcage bevat. De eerste 34 ga ik ook snel beluisteren, want de songs van Dustan Townsend zijn zeker interessant. 

Het zijn songs die de Canadese muzikant op zijn website, die uit de jaren 90 lijkt te stammen, omschrijft als “Modern Renaissance, Electronica to folk strings”. Dat is geen omschrijving die mij direct een idee zou geven van het soort muziek dat Fish In A Birdcage maakt, maar het is ook niet heel makkelijk om de muziek van de Canadese muzikant in een hokje te duwen. 

Mentors laat flink wat invloeden uit de chamber pop horen, zeker wanneer de cello een voorname rol speelt, maar de muziek van Fish In A Birdcage heeft ook vaak een folky karakter. Hier blijft het niet bij, want de songs van Dustan Townsend hebben ook een indie vibe, zeker wanneer subtiele elektronica wordt ingezet. 

In muzikaal opzicht klinkt de muziek op Mentors, met name de door de ingezette strijkers, vooral stemmig, zeker wanneer ook nog eens pianoklanken worden ingezet. Het klinkt allemaal mooi verzorgd en hier en daar zelfs wel wat gepolijst, maar de songs op Mentors hebben ook altijd een eigenzinnig randje. 

Dat randje komt deels van de stem van Dustan Townsend, die beschikt over een mooie stem, maar ook een stem die je niet direct verwacht in door folk en chamber pop gedomineerde songs. Door de zang en het indie tintje dat de muzikant uit Calgary geeft aan zijn songs, heb ik uiteenlopende associaties bij beluistering van het album, maar het is lastig om de vinger er goed op te leggen. 

Mentors komt voor mij uit de lucht vallen en de kans is groot dat het album vervolgens direct tussen wal en schip valt, want de meeste muziekmedia zijn momenteel aan het terugkijken en gaan er van uit dat er in het heden niet veel meer gebeurt. Daar ging ik zelf ook van uit, maar Mentors van Fish In A Birdcage weet twaalf songs lang de fantasie te prikkelen met songs die zich op eigenzinnige wijze bewegen tussen genres. De songs van Dustan Townsend zijn niet alleen fantasierijk, maar vermaken dankzij de fraaie klanken, de aansprekende zang en de beeldende songs ook verrassend makkelijk. 

Ook de vorige 34 songs van Fish In A Birdcage moesten het overigens doen met bescheiden aandacht en dat is jammer, want Dustan Townsend slaagt er wat mij betreft in om iets toe te voegen aan alles wat er al is op het snijvlak van folk, chamber pop en indie, wat misschien geen heel breed ontgonnen terrein is, maar waarop Fish In A Birdcage ook weer niet de eerste is. Het muziekjaar 2024 zat er een week of twee geleden voor bijna iedereen op, maar Mentors van Fish In A Birdcage is een slotakkoord dat het beluisteren zeker waard is. Erwin Zijleman

Review: Wysteria - Lycoris

De Franse muzikante Wysteria is pas twintig jaar oud, maar levert met haar prachtige debuutalbum Lycoris een album af dat eigenlijk in alle opzichten imponeert en alleen maar beter wordt
Het debuutalbum van Wysteria uit Nancy verscheen een maand of drie geleden en kreeg tot dusver nog niet heel veel aandacht. Het is onbegrijpelijk, want Lycoris een razendknap album, dat het niveau van het gemiddelde debuutalbum in alle opzichten overstijgt. Wysteria kan op flik wat instrumenten uit de voeten en heeft haar debuutalbum voorzien van een eigenzinnig en verassend veelzijdig geluid. Het is een geluid dat wordt gecombineerd met de emotievolle stem van de Franse muzikante, die haar songs voorziet van een intieme sfeer. Ook de songs van de Franse muzikante ademen kwaliteit en het zijn songs die zich makkelijk opdringen, maar die ook nog lang door groeien. Wat een bijzonder album van deze jonge Française.

Bij het naar aanleiding van gepubliceerde jaarlijstjes uitwisselen van muziektips op de sociale media tipte ik onlangs het recent ontdekte album van Zaho de Sagazan en kreeg ik een ander interessant album uit Frankrijk als tip terug. Het gaat om Lycoris van de jonge muzikante Wysteria. 

Wysteria is een pas 20 jaar oude muzikante uit het Franse Nancy, die afgelopen herfst met Lycoris haar debuutalbum afleverde. Op de cover van haar debuutalbum lijkt Wysteria wel wat op Billie Eilish en dat is ook in muzikaal opzicht bij vlagen relevant vergelijkingsmateriaal, al laat de Franse muzikante absoluut een eigen geluid horen en past ze niet altijd in het hokje pop. 

Wysteria is zoals gezegd pas twintig jaar oud, maar ze is al heel wat jaren met muziek bezig. Op haar vierde kon ze op de harp uit de voeten, op haar zevende speelde ze verdienstelijk viool en sindsdien zijn er nog een aantal instrumenten bij gekomen. De muzikante uit Nancy tekent daarom voor het grootste deel van de muziek op haar debuutalbum en schreef bovendien alle songs. Met haar mooie stem maakt Wysteria haar grote bijdrage aan haar debuutalbum compleet. 

Wysteria komt uit Frankrijk, maar in tegenstelling tot haar meeste collega’s in de muziek schrijft ze vooral Engelstalige songs, want er staat slechts één Franstalige song op het album. Het had er voor moeten zorgen dat het debuutalbum van Wysteria ook buiten Frankrijk had moeten worden geprezen de afgelopen herfst, maar er is vooralsnog weinig geschreven over het album. Zoeken op Wysteria levert me vooral informatie over een plantje op en brengt me verder uitsluitend op haar bandcamp pagina en de webpagina van haar label. Ik heb Lycoris zelf ook niet opgemerkt in september, maar wat ben ik blij dat het album me werd getipt.

Ik noemde hierboven de naam van Billie Eilish, want dat is de naam die bij mij met enige regelmaat opkomt bij beluistering van Lycoris. Dat is op zich bijzonder, want de songs van Wysteria zijn voor een belangrijk deel voorzien van akoestische klanken van onder andere gitaar, ukelele en viool, met hier en daar elektronische impulsen, terwijl de muziek van Billie Eilish vooral met elektronica zijn ingekleurd. 

Ook Wysteria gebruikt wel wat elektronica in haar songs, maar deze is niet zo zwaar aangezet en ze heeft ook niet het wat zompige geluid van haar Amerikaanse collega. Ook Wysteria zingt vaak zacht, maar ze beschikt over een karakteristieke stem die ouder klinkt dan je op basis van haar leeftijd zou verwachten en die ook geschoold klinkt. De zang op het debuutalbum van Wysteria klinkt ook verrassend doorleefd. 

De overeenkomsten met Billie Eilish hoor ik vooral in de sfeer van de songs op Lycoris. Het zijn vaak ietwat donkere en ook wat melancholisch klinkende songs en het zijn intieme songs met een bijzondere lading. Wysteria is zoals gezegd nog piepjong, maar ze klinkt op haar debuutalbum geen moment als een beginnende muzikante. Zowel als in muzikaal als in vocaal opzicht is Lycoris een hoogstaand en volwassen album en ook de songs van de Française zijn stuk voor stuk bovengemiddeld goed. 

Met Zaho de Sagazan leverde Frankrijk al een enorm talent af het afgelopen jaar, maar ook Wysteria schat ik heel hoog in. Voor mijn jaarlijstje komt Lycoris helaas net wat te laat, maar het album had er zeker niet in misstaan. Bij Zaho de Sagazan duurde het even voordat haar muziek buiten Frankrijk werd opgepikt en hopelijk gebeurt hetzelfde met de muziek van Wysteria, die zomaar heel groot kan, nee moet, worden. Erwin Zijleman

De muziek van Wysteria is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Franse muzikante: https://wysteria-ida.bandcamp.com/album/lycoris.

Lycoris van Wysteria is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 22,99 euro

CD, 14,99 euro