Review: CHARLOT - Lost Like Alice

Lotte Mulder heeft met haar project CHARLOT een geweldig album gemaakt, dat in muzikaal opzicht betovert, in vocaal opzicht imponeert en zowel met de songs als met de teksten hopeloos intrigeert
Lost Like Alice van CHARLOT had ik bijna laten liggen, maar wat zou dat zonde zijn geweest. Het project van de Nederlandse muzikante Lotte Mulder heeft immers een bijzonder album gemaakt. Het is een album dat in muzikaal opzicht steeds van kleur verschiet en varieert tussen uiterst ingetogen songs, sprookjesachtige klanken en stevig aangezette beats. De muziek op Lost Like Alice is prachtig, maar de zang van Lotte Mulder vind ik nog wat mooier. Het komt allemaal samen in avontuurlijke songs, die lekker in het gehoor liggen maar ook altijd verrassen. De persoonlijke verhalen, soms gevat in afwisselend poëtische en ongrijpbare teksten, dragen nog wat extra bij aan de magie van dit uitstekende album. CHARLOT, absoluut onthouden die naam.

Eind oktober verscheen Lost Like Alice, het debuutalbum van CHARLOT. Op basis van een stukje dat ik op het Internet tegen kwam over het album concludeerde ik dat het waarschijnlijk niets voor mij was, waarna ik het album direct vergat. Omdat de spoeling deze week wat dun is wanneer het gaat om nieuwe albums greep ik naar wat releases van de afgelopen weken en kwam het debuutalbum van CHARLOT toch weer voorbij. 

CHARLOT is overigens een project van de Nederlandse muzikante Lotte Mulder, die na een aantal singles debuteert. Op basis van de eerder genoemde informatie op het Internet verwachte ik wat eendimensionale elektronische popmuziek met door autotune vervormde vocalen. Lost Like Alice laat echter een totaal ander geluid horen. 

Het project van Lotte Mulder maakt op haar album inderdaad met grote regelmaat gebruik van elektronica, maar eendimensionaal klinkt deze elektronica zeker niet. De Nederlandse muzikante beperkt zich ook zeker niet tot elektronica, want een aantal songs op haar debuutalbum heeft genoeg aan de piano, wat stemmige of bijna sprookjesachtige tracks oplevert. 

Wanneer de Nederlandse muzikante grijpt naar de elektronica kan het meerdere kanten op. In een aantal tracks hoor je vooral atmosferische klankentapijten, maar Lost Like Alice bevat ook een aantal tracks met stevige beats. In muzikaal opzicht is Lost Like Alice soms niet eens zo ver verwijderd van het meesterwerk van Zaho de Sagazan (La symphonie des éclairs) al heeft CHARLOT niets met het Franse chanson. Ik ben niet altijd gek op vooral met elektronica ingekleurde albums, maar het geluid van CHARLOT is mooi en fantasierijk. 

Lost Like Alice heeft zich overigens laten inspireren door het boek Alice's Adventures In Wonderland van Lewis Carroll, wat weer een pseudoniem is van de Engelse wiskundige Charles Lutwidge Dodgson. Het is een boek dat bij verschijnen een modern sprookje werd genoemd. CHARLOT heeft van Lost Like Alice een nog wat moderner sprookje gemaakt, dat met grote regelmaat verwijst naar het eigen leven van Lotte Mulder. Het verdient overigens aanbeveling om de teksten op het album goed te bestuderen, want deze zijn al even fantasierijk en onnavolgbaar als de muziek op het album. 

Zeker wanneer CHARLOT kiest voor bijna klassieke arrangementen raakt haar muziek aan die van Agnes Obel, maar Lost Like Alice sluit ook aan bij een aantal van de beste popalbums die dit jaar zijn verschenen, waarvan ik zeker het laatste album van Billie Eilish wil noemen, al laat dit album zich maar af en toe vergelijken met het album van CHARLOT.

In muzikaal opzicht voldeed het album totaal niet aan mijn lage verwachtingen en ook in vocaal opzicht maakte CHARLOT al snel gehakt van mijn verwachtingen. Lotte Mulder is een bijzondere zangeres, die met haar stem net zo veelzijdig is als met alle klanken op het album. Lost Like Alice bevat een aantal sprookjesachtige passages met engelachtige zang, maar ook als popzangeres kan Lotte Mulder uitstekend uit de voeten. 

Ik laat me bij Nederlandse muzikanten nog wel eens leiden door vooroordelen, zeker als deze op het Internet gevoed worden, en daar moet ik echt mee stoppen, want Lost Like Alice is een sensationeel goed album dat ik niet graag zou hebben gemist. CHARLOT wordt hier en daar in één adem genoemd met Froukje en S10, maar de Engelstalige songs op Lost Like Alice hebben veel meer kans op internationale aandacht. Die aandacht moet de Nederlandse muzikante ook echt gaan krijgen, want Lost Like Alice is een album met internationale allure. Erwin Zijleman

Lost Like Alice van CHARLOT is verkrijgbaar via de Mania webshop:

LP, 24,99 euro

Review: Juanita Stein - The Weightless Hour

Bij de naam Juanita Stein wordt meestal vrijwel onmiddellijk de naam van haar voormalige band Howling Bells genoemd, maar de soloalbums van de Australische muzikante zijn zeker niet minder interessant
Juanita Stein bepaalde met haar prachtige stem voor een belangrijk deel het geluid van de Australische band Howling Bells. Na vier albums met deze band ging Juanita Stein haar eigen weg en ook onder haar eigen naam heeft ze inmiddels vier albums uitgebracht. The Weightless Hour is de meest recente van het stel en het is een kort maar bijzonder mooi album. Het is een album dat is voorzien van een sobere instrumentatie met vooral gitaren, maar de songs klinken zeker niet allemaal hetzelfde. Een ding is wel hetzelfde in alle songs op het album en dat is dat Juanita Stein echt prachtig zingt.

The Weightless Hour van Juanita Stein werd gisteren op de nodige muziekwebsites onthaald als een soloalbum van de zangeres van Howling Bells. Dat suggereert dat de Australische band nog steeds bestaat, maar dat is volgens mij al tien jaar niet meer het geval. 

Howling Bells maakte tussen 2006 en 2014 vier uitstekende albums met een bonte mix aan invloeden, maar sindsdien werd niets meer van de band vernomen (al lees ik op Internet dat de band een paar jaar geleden nog wel een paar keer op het podium heeft gestaan). Juanita Stein is inmiddels ook al even bezig met haar solocarrière en levert met The Weightless Hour haar vierde soloalbum af. 

Howling Bells maakte in muzikaal opzicht makkelijk indruk door te manoeuvreren tussen invloeden van Mazzy Star, Cocteau Twins en My Bloody Valentine, maar het was toch vooral de stem van Juanita Stein die er voor zorgde dat de Australische band zich wist te onderscheiden van soortgenoten in de genoemde genres. 

Op haar soloalbums koos Juanita Stein tot dusver voor een minder gruizig geluid met meer invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, pop met een vleugje 60s en 70s en de psychedelica, wat met America (2017), Until The Lights Fade (2018) en Snapshot (2020) drie prima albums opleverde. Het zijn albums die lang niet zoveel aandacht kregen als de albums van Howling Bells, maar ze deden er zeker niet voor onder. 

Juanita Stein liet bovendien een stijgende lijn horen op haar albums, waardoor ik met hooggespannen verwachtingen begon aan The Weightless Hour. Juanita Stein heeft me ook dit keer niet teleurgesteld. Dat heeft voor een belangrijk deel te maken met haar stem, want die is ook op haar vierde album weer prachtig. 

Het is een stem die ik vier jaar geleden omschreef als een stem met flarden Chrissie Hynde, Grace Slick, Siouxsie Sioux, Lera Lynn en Lana Del Rey. Juanita Stein zingt op haar nieuwe album vooral zacht en ook dit keer hoor ik er van alles in, maar de stem van de Australische muzikante is mooi en bijzonder genoeg om niet te worden vergelijken met de stemmen anderen. 

De zang op The Weightless Hour is tien songs lang prachtig of zelfs meer dan prachtig, maar ook in muzikaal opzicht valt er veel te genieten. De meeste songs op het album zijn behoorlijk ingetogen, maar dat betekent niet dat er in muzikaal opzicht weinig wordt gevarieerd. De instrumentatie op het album varieert van folky tot toch voorzichtig gruizig en ondanks het feit dat er vooral gitaren worden ingezet op het album klinkt het geluid op het album verrassend veelkleurig. 

De instrumentatie staat wel volledig in dienst van de stem van Juanita Stein, maar dat kan ook bijna niet anders, want wat zingt ze mooi en met veel gevoel. De Australische zangeres kiest op haar nieuwe album niet alleen voor een redelijk ingetogen en sober geluid en zachte zang, maar ook voor een serie zeer persoonlijke songs, waarmee ze een aantal nare gebeurtenissen achter zich laat. 

Het is allemaal prachtig gevangen door co-producer Ben Hillier, die The Weightless Hour heeft voorzien van een eigenzinnig maar bijzonder mooi geluid en bovendien een geluid waarin de zang van Juanita Stein geweldig uit de verf komt. Er is eigenlijk maar één ding jammer en dat is dat The Weightless Hour slechts een klein half uur muziek bevat. Het is een klein half uur prachtig, maar vervolgens verlang je toch vooral naar veel meer. Erwin Zijleman

Review: Zaho de Sagazan - La symphonie des éclairs (2023)

Zaho de Sagazan timmert momenteel stevig aan de weg en dat is volkomen terecht, want wat is het vorig jaar al verschenen La symphonie des éclairs een origineel, spannend en vooral indrukwekkend mooi album
Volgens mij hou ik de Franse popmuziek best goed in de gaten, maar Zaho de Sagazan heb ik volledig gemist. Het is een beetje of je gemist hebt dat de zon schijnt op een snikhete zomerdag, want Zaho de Sagazan is een ware sensatie. De Franse muzikante kan op haar debuutalbum La symphonie des éclairs uitstekend overweg met het traditionele Franse chanson, dat ze met veel emotie en met een prachtige diepe stem vertolkt. Ze kan de rijke tradities van het Franse levenslied echter ook combineren met een flinke bak elektronica, wat een wonderlijke combinatie maar ook prachtige en fascinerende muziek oplevert. La symphonie des éclairs is een baanbrekend en sensationeel goed album.

In het Volkskrant magazine las ik vorige week een artikel over de Franse muzikante Zaho de Sagazan. Het is een naam die ik echt nog nooit had gehoord en ook haar debuutalbum La symphonie des éclairs ben ik vorig jaar niet tegengekomen. Ik heb kennelijk niet goed opgelet, want Zaho de Sagazan verkocht onlangs in no-time zowel Paradiso als Tivoli Vredenburg uit. 

Haar debuutalbum verscheen al in het prille voorjaar van 2023, maar een paar weken geleden verscheen een luxe-editie van het album. La symphonie des éclairs (Le dernier des voyages) bevat 21 tracks en houdt je 70 minuten lang aan de speakers gekluisterd. Het is een album dat me sinds de ontdekking in een wurggreep houdt en ook nog wel even zal houden.

De muziek van Zaho de Sagazan wordt omschreven als het traditionele Franse chanson, maar dan omgeven door een flinke bak elektronica. Dat is op zich een goede omschrijving, al bevat het album ook een aantal songs die genoeg hebben aan een piano en de stem van de Franse muzikante. In die songs vertolkt Zaho de Sagazan het Franse chanson op prachtige en vrij traditionele wijze. 

De zangeres uit Saint Nazaire beschikt over een geweldige en wat donker klinkende stem, die is gemaakt voor het weemoedige Franse chanson. Het is een stem die je vrijwel onmiddellijk bij de strot grijpt en die de aandacht moeiteloos 70 minuten vast houdt en de songs van Zaho de Sagazan voorziet van urgentie en doorleving.

Wanneer Zaho de Sagazan het Franse chanson op oorspronkelijke wijze vertolkt is het resultaat prachtig, maar het resultaat wordt ronduit fascinerend wanneer de Franse muzikante zich omringd met elektronica. Bijdragen van synths duiken soms op vrij subtiele wijze op in de songs op La symphonie des éclairs (Le dernier des voyages), maar hier en daar gaat de elektronica ook stevig los en betovert het album met sprookjesachtige klanken of sleurt Zaho de Sagazan het Franse chanson de dansvloer op. 

Bij de inzet van al die elektronica kent de Franse muzikante haar klassiekers. In een aantal tracks klinken invloeden van Kraftwerk nadrukkelijk door, maar ook Krautrock uit de jaren 70 en synthpop uit de jaren 80 hebben hun sporen nagelaten op La symphonie des éclairs (Le dernier des voyages). Het combineert verrassend goed met duidelijk Frans getinte muziek, die de songs van Zaho de Sagazan weer onmiddellijk richting het Franse chanson van bijvoorbeeld Barbara, een van haar muzikale helden, duwt. 

De emotievolle zang in het Franse chanson doet het vaak goed met organische en wat weemoedige klanken. Op voorhand leek het Franse chanson met flink wat elektronica me daarom een vreemde combinatie, maar het pakt echt prachtig uit. Het biedt Zaho de Sagazan de mogelijkheid om kleine en intieme popliedjes in een keer groots en meeslepend te laten klinken of om traditionele Franse muziek in een keert fris en modern te laten klinken. 

70 minuten muziek is natuurlijk wel erg veel en meestal teveel van het goede, maar wanneer je eenmaal in de flow van de muziek zit is La symphonie des éclairs (Le dernier des voyages) een album dat je keer op keer van de eerste tot en met de laatste noot wilt beluisteren. 

Ik vond Zaz en Christine & The Queens de afgelopen jaren een klasse apart binnen de Franse popmuziek, maar met Zaho de Sagazan hebben ze er een hele serieuze concurrent bij. La symphonie des éclairs (Le dernier des voyages) is een album van een geweldige zangeres en een muzikante met een fascinerende visie op het gebruik van elektronica in een door tradities gedomineerd genre. Echt een razend knap album. Erwin Zijleman

Nobody Loves You More van Kim Deal is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP, 34,99 euro

CD, 19,99 euro

Review: Common Saints - Cinema 3000

De Britse muzikant Charlie J. Perry levert als Common Saints en met Cinema 3000 een album af waarbij het echt bijzonder lekker wegdromen is en dat na een paar keer horen echt nauwelijks meer is te weerstaan
Ik krijg vaak muziektips toegestuurd, maar het leukst zijn de tips die je echt helemaal niets zeggen. Ik heb begin vorige maand echt niets gelezen over het debuutalbum van de Britse band Common Saints. Het is een album dat je direct na de eerste keer horen wilt koesteren en dat vervolgens zo lekker klinkt dat je er naar blijft luisteren. De muziek van Common Saints klinkt soulvol en wat psychedelisch, maar met alleen het predicaat psychedelische soul doe je het album wel wat tekort. Cinema 3000 klinkt echt onweerstaanbaar lekker, maar het is ook een album vol hele mooie en interessante passages. Wat mij betreft echt een grote ontdekking deze band uit Londen.

Eerder deze week kreeg ik van een liefhebber van de muziek van Kacey Musgraves de tip om eens te luisteren naar Cinema 3000 van de band Common Saints. Deeper Well van Kacey Musgraves voert al maanden mijn virtuele jaarlijstje aan, waardoor ik deze tip zeer serieus nam. Ik verwachte eerlijk gezegd een album dat dicht tegen de muziek van Kacey Musgraves aan zou liggen, maar dat is maar zeer ten dele het geval. 

Common Saints is een band uit Londen en het begin vorige maand verschenen Cinema 3000 is het debuutalbum van de band. De band beschrijft haar muziek zelf als psychedelische soul en dat is op het eerste gehoor een prima omschrijving. Het is een omschrijving die ik niet snel zou gebruiken voor de muziek van Kacey Musgraves, maar de muziek van Common Saints heeft wel de aangenaam lome en warme sfeer die ook de muziek van de Amerikaanse muzikante kenmerkt. 

De overeenkomsten met de muziek van Kacey Musgraves zijn overigens het grootst wanneer in de derde track gastzangeres Taloua opduikt, die bijna net zo’n engelachtige stem heeft. Verder zal ik de naam van mijn favoriete zangeres niet meer noemen, want Common Saints maakt toch vooral andere muziek. Ik noem Common Saints een band, maar het album is grotendeels gemaakt door de Britse muzikant Charlie J. Perry, die tekende voor de songs, de zang, het grootste deel van de muziek en de productie. 

Ik heb de spreekwoordelijke warme deken de afgelopen weken al vaker van stal gehaald, maar Cinema 3000 is nou echt een album dat zich als een warme deken om je heen slaat. De muziek van de band uit Londen klinkt soulvol en citeert af en toe uit de archieven van de kosmische soul, maar laat zich ook inspireren door folkrock en softpop, om maar eens twee andere genres te noemen. Het is muziek die soms wat psychedelisch aan doet, maar Cinema 3000 klinkt ook aards. 

Charlie J. Perry heeft het debuutalbum van Common Saints voorzien van een geluid dat kan worden beschreven als loom, warm, zwoel, broeierig en dromerig. De songs van de Britse band doen het zonder enige twijfel goed op warme zomeravonden, maar de warmte die het album uitstraalt kunnen we ook goed gebruiken in het huidige seizoen. De soulvolle songs op Cinema 3000 hebben vaak een jaren 70 vibe, maar het album klinkt anders dan alle andere albums die ik de laatste tijd heb gehoord. 

Charlie J. Perry heeft het eerste album van Common Saints niet alleen voorzien van een aangenaam geluid, maar ook van een knap geluid, waarin steeds weer opvallende details opduiken. De Britse muzikant heeft flink wat elektronica ingezet, maar ook de subtiele gitaarlijnen en zwoele ritmes hebben een belangrijke rol in het echt bijzonder mooie geluid op Cinema 3000. De zang op het album, met vaak wat falsetklanken, klinkt vooral aangenaam, maar wordt bij herhaalde beluistering van het album steeds mooier, zeker wanneer koortjes worden ingezet. 

Ik begrijp inmiddels wel waarom mijn tipgever dit zo’n goed album vindt, want wanneer je eenmaal wordt gegrepen door het warme geluid van Common Saints wordt Cinema 3000 razendsnel een hopeloos verslavend album. Ook als producer maakt Charlie J. Perry makkelijk indruk en zoveel indruk, dat ik best benieuwd ben hoe een door hem geproduceerd album van een goede zangeres zou klinken. Ik heb een naam in gedachten, maar eerst proefdraaien met Taloua uit track drie is een goede optie. Erwin Zijleman

De muziek van Common Saints is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse band: https://commonsaints.bandcamp.com/album/cinema-3000.

Cinema 3000 van Common Saints is verkrijgbaar via de Mania webshop:

2LP (coloured), 39,99 euro

CD, 16,99 euro