1990s - Kicks
Er lijkt maar geen einde te komen aan de stroom nieuwe Britse bands die zich laat inspireren door het beste dat de punk, new wave, postpunk, indie-rock en Britpop de afgelopen decennia heeft voortgebracht. Vanwege deze continue aanwas van vers talent, kunnen we veel van de bands die de afgelopen jaren zijn opgedoken inmiddels met een gerust hart vergeten. Maar heel weinig van deze bands weten zich immers echt te onderscheiden van de nieuwkomers en bovendien speelt de mythe van de "altijd lastige tweede plaat" veel van deze bands parten. Een uitzondering moet worden gemaakt voor 1990s. De band uit Glasgow leverde twee jaar geleden met Cookies een prima debuut af, dat net was frisser en aanstekelijker klonk dan dat van de meeste concurrenten en ook de strijd met de meeste nieuwkomers van het moment makkelijk aan kan. Met haar tweede plaat Kicks levert de band bovendien een plaat af die niet onder doet voor dit debuut en het op een aantal terreinen zelfs weet te overtreffen. Net als op Cookies maakt 1990s op Kicks muziek die zich zeer nadrukkelijk laat inspireren door muziek uit het verleden. 1990s is hierbij niet kieskeurig, want een bijzonder breed scala aan invloeden trekt voorbij. Kicks begint net als zijn voorganger bij de glamrock van T. Rex en Bowie en komt via de Britse (The Clash) en Amerikaanse (New York Dolls, Television) punk en new wave en invloeden uit de Britpop (Blur, Suede) uit bij hedendaagse grootheden als Arctic Monkeys en stadgenoten Franz Ferdinand. Al deze invloeden zijn gegoten in frisse en bijzonder aanstekelijke popliedjes, die wederom buitengewoon doeltreffend zijn geproduceerd door voormalig Suede-gitarist Bernard Butler. Vergeleken met Cookies neemt 1990s op Kicks net iets vaker gas terug, hetgeen de variëteit en hiermee de kwaliteit van de plaat alleen maar ten goede komt. Misschien geen muziek om heel druk over te doen, maar wat klinkt het weer lekker. Erwin Zijleman
Er lijkt maar geen einde te komen aan de stroom nieuwe Britse bands die zich laat inspireren door het beste dat de punk, new wave, postpunk, indie-rock en Britpop de afgelopen decennia heeft voortgebracht. Vanwege deze continue aanwas van vers talent, kunnen we veel van de bands die de afgelopen jaren zijn opgedoken inmiddels met een gerust hart vergeten. Maar heel weinig van deze bands weten zich immers echt te onderscheiden van de nieuwkomers en bovendien speelt de mythe van de "altijd lastige tweede plaat" veel van deze bands parten. Een uitzondering moet worden gemaakt voor 1990s. De band uit Glasgow leverde twee jaar geleden met Cookies een prima debuut af, dat net was frisser en aanstekelijker klonk dan dat van de meeste concurrenten en ook de strijd met de meeste nieuwkomers van het moment makkelijk aan kan. Met haar tweede plaat Kicks levert de band bovendien een plaat af die niet onder doet voor dit debuut en het op een aantal terreinen zelfs weet te overtreffen. Net als op Cookies maakt 1990s op Kicks muziek die zich zeer nadrukkelijk laat inspireren door muziek uit het verleden. 1990s is hierbij niet kieskeurig, want een bijzonder breed scala aan invloeden trekt voorbij. Kicks begint net als zijn voorganger bij de glamrock van T. Rex en Bowie en komt via de Britse (The Clash) en Amerikaanse (New York Dolls, Television) punk en new wave en invloeden uit de Britpop (Blur, Suede) uit bij hedendaagse grootheden als Arctic Monkeys en stadgenoten Franz Ferdinand. Al deze invloeden zijn gegoten in frisse en bijzonder aanstekelijke popliedjes, die wederom buitengewoon doeltreffend zijn geproduceerd door voormalig Suede-gitarist Bernard Butler. Vergeleken met Cookies neemt 1990s op Kicks net iets vaker gas terug, hetgeen de variëteit en hiermee de kwaliteit van de plaat alleen maar ten goede komt. Misschien geen muziek om heel druk over te doen, maar wat klinkt het weer lekker. Erwin Zijleman