Malajube - Labyrinthes
De uit Montreal afkomstige band Malajube krijgt verrassend vaak het etiket dance opgeplakt. Dat is vreemd, want met dance heeft de muziek van de Canadezen werkelijk niets te maken. Liefhebbers van dance kunnen daarom stoppen met lezen, terwijl liefhebbers van avontuurlijke indie-rock de oren moeten spitsen. Malajube debuteerde een jaar of drie geleden met het in kleine kring bejubelde Trompe-l'Oeil; een plaat waarop een veelheid aan invloeden was te horen, hetgeen AllMusic.com er toe bracht om Malajube de bijnaam “the indie rock Dr. Frankenstein” te geven. Op de tweede plaat van de band, Labyrinthes, is er eigenlijk niet zo gek veel veranderd. De muziek van Malajube doet nog altijd afwisselend denken aan die van behoorlijk uiteenlopende bands als The Arcade Fire, Super Furry Animals, Mercury Rev, Radiohead en The Flaming Lips, al heeft Malajube door de grotendeels Franstalige teksten ook een duidelijk eigen geluid. Labyrinthes is een plaat waarop stemmige passages continu worden afgewisseld met nogal bombastische momenten. Het ene moment hoor je buitengewoon aanstekelijke popmuziek; het volgende moment moeilijk te doorgronden intermezzo’s. Labyrinthes zet je daarom menigmaal op het verkeerde been, maar net als veel van de hierboven genoemde bands doet Malajube dit op bijzonder aangename wijze. Malajube maakt op Labyrinthes muziek die met een been in het verleden en met een been in de toekomst staat. Muziek waarbij het soms heerlijk wegdromen is, maar die je minstens net zo vaak ruw wakker schudt. Labyrinthes is een plaat die zich niet direct laat beluisteren als een serie songs, maar tot je komt als een fascinerende luistertrip die met het voortschrijden van de tijd alleen maar intrigerender wordt. Het zijn niet de minste namen waarmee Malajube inmiddels wordt vergeleken, maar met een plaat als Labyrinthes op zak kunnen deze Canadezen wat mij betreft iedere vergelijking aan. Erwin Zijleman
De uit Montreal afkomstige band Malajube krijgt verrassend vaak het etiket dance opgeplakt. Dat is vreemd, want met dance heeft de muziek van de Canadezen werkelijk niets te maken. Liefhebbers van dance kunnen daarom stoppen met lezen, terwijl liefhebbers van avontuurlijke indie-rock de oren moeten spitsen. Malajube debuteerde een jaar of drie geleden met het in kleine kring bejubelde Trompe-l'Oeil; een plaat waarop een veelheid aan invloeden was te horen, hetgeen AllMusic.com er toe bracht om Malajube de bijnaam “the indie rock Dr. Frankenstein” te geven. Op de tweede plaat van de band, Labyrinthes, is er eigenlijk niet zo gek veel veranderd. De muziek van Malajube doet nog altijd afwisselend denken aan die van behoorlijk uiteenlopende bands als The Arcade Fire, Super Furry Animals, Mercury Rev, Radiohead en The Flaming Lips, al heeft Malajube door de grotendeels Franstalige teksten ook een duidelijk eigen geluid. Labyrinthes is een plaat waarop stemmige passages continu worden afgewisseld met nogal bombastische momenten. Het ene moment hoor je buitengewoon aanstekelijke popmuziek; het volgende moment moeilijk te doorgronden intermezzo’s. Labyrinthes zet je daarom menigmaal op het verkeerde been, maar net als veel van de hierboven genoemde bands doet Malajube dit op bijzonder aangename wijze. Malajube maakt op Labyrinthes muziek die met een been in het verleden en met een been in de toekomst staat. Muziek waarbij het soms heerlijk wegdromen is, maar die je minstens net zo vaak ruw wakker schudt. Labyrinthes is een plaat die zich niet direct laat beluisteren als een serie songs, maar tot je komt als een fascinerende luistertrip die met het voortschrijden van de tijd alleen maar intrigerender wordt. Het zijn niet de minste namen waarmee Malajube inmiddels wordt vergeleken, maar met een plaat als Labyrinthes op zak kunnen deze Canadezen wat mij betreft iedere vergelijking aan. Erwin Zijleman