Venus In Flames - Intimacy
Venus In Flames is inmiddels al weer een aantal jaren het alter ego van de uit Gent afkomstige Jan De Campenaere. Een muzikant die in 2004 verraste met het prachtige Notes Of Tenderness; een plaat vol indringende luisterliedjes die de intimiteit van Nick Drake combineerde met de songwriter skills van Paul McCartney en de melancholie van Neil Young. In 2006 verscheen de tweede plaat van Venus In Flames, Shadowlands. Wederom een uitstekende plaat, maar dankzij een geluid dat flink was opgeschoven in de richting van een band als Coldplay, een totaal andere plaat dan zijn voorganger. Ondanks het feit dat ik Shadowlands een uitstekende plaat vond (en veel beter dan de laatste twee platen van Coldplay), ben ik blij dat Jan De Campenaere op zijn derde plaat weer terugkeert naar het geluid van het debuut van Venus In Flames. Op Intimacy, een vlag die de lading overigens uitstekend dekt, horen we weer de ingetogen luisterliedjes waarmee Venus In Flames op haar debuut zoveel indruk maakte. Luisterliedjes die nog altijd een lichte voorkeur hebben voor de droevige kant van het leven, al zingt Jan De Campenaere net zo makkelijk over de dingen die het leven zo mooi maken. Intimacy is een behoorlijk ingetogen en betrekkelijk sobere plaat, al wordt De Campenaere ook op deze plaat bijgestaan door flink wat collega’s uit de Belgische muziekscene. Intimacy blijkt na een aantal luisterbeurten een warme en intieme plaat met songs die zich langzaam maar steeds nadrukkelijker opdringen. Songs die het uitstekend doen op een verregende lentedag, maar je ook niet los laten wanneer de zon weer gaat schijnen. Songs die aangenaam voortkabbelen, maar ook over meer inhoud beschikken dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Venus In Flames mocht zich na twee bijzonder overtuigende cd’s al rekenen tot de smaakmakers van de Belgische popmuziek. Een status die met het buitengewoon fraaie Intimacy alleen maar wordt bevestigd. Erwin Zijleman 
Venus In Flames is inmiddels al weer een aantal jaren het alter ego van de uit Gent afkomstige Jan De Campenaere. Een muzikant die in 2004 verraste met het prachtige Notes Of Tenderness; een plaat vol indringende luisterliedjes die de intimiteit van Nick Drake combineerde met de songwriter skills van Paul McCartney en de melancholie van Neil Young. In 2006 verscheen de tweede plaat van Venus In Flames, Shadowlands. Wederom een uitstekende plaat, maar dankzij een geluid dat flink was opgeschoven in de richting van een band als Coldplay, een totaal andere plaat dan zijn voorganger. Ondanks het feit dat ik Shadowlands een uitstekende plaat vond (en veel beter dan de laatste twee platen van Coldplay), ben ik blij dat Jan De Campenaere op zijn derde plaat weer terugkeert naar het geluid van het debuut van Venus In Flames. Op Intimacy, een vlag die de lading overigens uitstekend dekt, horen we weer de ingetogen luisterliedjes waarmee Venus In Flames op haar debuut zoveel indruk maakte. Luisterliedjes die nog altijd een lichte voorkeur hebben voor de droevige kant van het leven, al zingt Jan De Campenaere net zo makkelijk over de dingen die het leven zo mooi maken. Intimacy is een behoorlijk ingetogen en betrekkelijk sobere plaat, al wordt De Campenaere ook op deze plaat bijgestaan door flink wat collega’s uit de Belgische muziekscene. Intimacy blijkt na een aantal luisterbeurten een warme en intieme plaat met songs die zich langzaam maar steeds nadrukkelijker opdringen. Songs die het uitstekend doen op een verregende lentedag, maar je ook niet los laten wanneer de zon weer gaat schijnen. Songs die aangenaam voortkabbelen, maar ook over meer inhoud beschikken dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Venus In Flames mocht zich na twee bijzonder overtuigende cd’s al rekenen tot de smaakmakers van de Belgische popmuziek. Een status die met het buitengewoon fraaie Intimacy alleen maar wordt bevestigd. Erwin Zijleman 