Een soloplaat van Pete Doherty, bekend van The Libertines, Babyshambles en de laatste twee jaar vooral van de Britse sensatiepers, leek me op voorhand niet direct iets om naar uit te kijken. Natuurlijk deed Doherty hele mooie dingen met The Libertines, maar sinds het uiteenvallen van deze band was er in muzikaal opzicht nog maar heel weinig reden tot juichen, al was de eerste plaat van Babyshambles nog niet eens zo heel erg slecht. Pete Doherty noemt zich inmiddels Peter Doherty en levert met Grace/Wastelands zijn eerste soloplaat af. Een plaat waarvan ik werkelijk helemaal niets verwachtte, maar wat is het een bijzondere en sterke plaat. Grace/Wastelands is mijlenver verwijderd van de rauwe rocksongs van The Libertines en Babyshambles en bevat vooral ingetogen popsongs. Hieronder folky popsongs die het moeten doen met akoestische gitaar en de opvallend goede vocalen van Peter Doherty, maar ook Beatlesque songs, songs met een Frans tintje en met songs die met flink wat strijkers zijn opgetuigd en herinneren aan de hoogtijdagen van Marc Almond en vooral Gavin Friday. Grace/Wastelands werd geproduceerd door topproducer Stephen Street, die samen met voormalig Blur-gitarist Graham Coxon het beste in Peter Doherty naar boven wist te halen. Grace/Wastelands is een gevarieerde plaat vol aansprekende songs, doorleefde teksten en bijpassende vocalen. Een plaat die absoluut zijn mindere momenten kent, maar hier staan flink wat hele bijzondere momenten tegenover. Peter Doherty is de afgelopen jaren al door menigeen afgeschreven, maar met Grace/Wastelands laat hij op indrukwekkende wijze horen dat hij wel degelijk een muzikant is om rekening mee te houden. Gezien hetgeen dat aan Grace/Wastelands vooraf ging is dit zonder meer één van de grootste muzikale verrassingen van het moment. Erwin Zijleman