The Pains Of Being Pure At Heart - The Pains Of Being Pure At Heart
The Pains Of Being Pure At Heart is een Amerikaanse band die op haar titelloze debuut schaamteloos teruggrijpt op de hoogtijdagen van de shoegaze en de dreampop uit de jaren 80 en 90. Terug dus naar de muziek van onder andere The Jesus & Mary Chain, My Bloody Valentine en zeker ook Ride en Lush. Een aardige plaat maar verder niets bijzonders was een paar weken geleden mijn eerste conclusie. Een conclusie waarop ik flink wat luisterbeurten later toch echt terug moet komen. De originaliteitprijs verdient de band uit New York natuurlijk nog altijd niet. Sterker nog, bij herhaalde beluistering hoor je dat The Pains Of Being Pure At Heart zich niet alleen nadrukkelijk hebben laten inspireren door de betere shoegaze en dreampop, maar ook heel goed hebben geluisterd naar de klaagzangen van The Smiths, de indiepop van bands als Field Mice en Belle & Sebastian, recent plaatwerk van bijvoorbeeld Asobi Seksu en zo kan ik nog wel even door gaan. De tien songs op dit debuut klinken je daarom stuk voor stuk bekend in de oren, maar wat zijn ze goed! The Pains Of Being Pure At Heart heeft misschien goed geluisterd naar haar muzikale voorbeelden, maar heeft ook de zwakke punten van deze voorbeelden genadeloos blootgelegd. The Pains Of Being Pure At Heart heeft vervolgens de fuzz-knop wat teruggedraaid, de melodieën aangezoet, de arrangementen ontdaan van overdaad en de aanstekelijkheid flink opgeschroefd. The Pains Of Being Pure Of Heart schotelt ons op haar debuut tien perfecte popliedjes voor. Popliedjes die je nog kent uit een inmiddels ver verleden, maar voor de afwisseling klinken ze opeens veel beter dan in je herinnering. Is dit voldoende om dit debuut te rekenen tot de smaakmakers van het moment? Wat mij betreft wel. Erwin Zijleman
The Pains Of Being Pure At Heart is een Amerikaanse band die op haar titelloze debuut schaamteloos teruggrijpt op de hoogtijdagen van de shoegaze en de dreampop uit de jaren 80 en 90. Terug dus naar de muziek van onder andere The Jesus & Mary Chain, My Bloody Valentine en zeker ook Ride en Lush. Een aardige plaat maar verder niets bijzonders was een paar weken geleden mijn eerste conclusie. Een conclusie waarop ik flink wat luisterbeurten later toch echt terug moet komen. De originaliteitprijs verdient de band uit New York natuurlijk nog altijd niet. Sterker nog, bij herhaalde beluistering hoor je dat The Pains Of Being Pure At Heart zich niet alleen nadrukkelijk hebben laten inspireren door de betere shoegaze en dreampop, maar ook heel goed hebben geluisterd naar de klaagzangen van The Smiths, de indiepop van bands als Field Mice en Belle & Sebastian, recent plaatwerk van bijvoorbeeld Asobi Seksu en zo kan ik nog wel even door gaan. De tien songs op dit debuut klinken je daarom stuk voor stuk bekend in de oren, maar wat zijn ze goed! The Pains Of Being Pure At Heart heeft misschien goed geluisterd naar haar muzikale voorbeelden, maar heeft ook de zwakke punten van deze voorbeelden genadeloos blootgelegd. The Pains Of Being Pure At Heart heeft vervolgens de fuzz-knop wat teruggedraaid, de melodieën aangezoet, de arrangementen ontdaan van overdaad en de aanstekelijkheid flink opgeschroefd. The Pains Of Being Pure Of Heart schotelt ons op haar debuut tien perfecte popliedjes voor. Popliedjes die je nog kent uit een inmiddels ver verleden, maar voor de afwisseling klinken ze opeens veel beter dan in je herinnering. Is dit voldoende om dit debuut te rekenen tot de smaakmakers van het moment? Wat mij betreft wel. Erwin Zijleman