Ben Kweller - Changing Horses
Ben Kweller dook een jaar of zeven geleden op met het uitstekende Sha Sha. Op zijn tweede plaat (al in 2000 verscheen zijn nauwelijks opgemerkte debuut Freak Out, It's Ben Kweller) grossierde de Amerikaan in aanstekelijke popliedjes met invloeden uit onder andere de power pop, punkpop, indie-rock en singer-songwriter muziek uit de jaren 70. Sha Sha werd door de veelheid aan invloeden en het goede gevoel voor zowel aanstekelijke als avontuurlijke popliedjes vooral vergeleken met het werk van Beck en stopte Ben Kweller in een hokje dat hij onder andere moest delen met naamgenoten Ben Folds en Ben Lee (met wie Kweller een paar jaar geleden een plaat maakte als The Bens). Na Sha Sha volgden nog twee platen van hoog niveau, maar op één of andere manier hadden ze toch niet zoveel impact als Sha Sha. Meer van hetzelfde smaakt nu eenmaal net wat minder. Ben Kweller’s nieuwe plaat, Changing Horses, bleef mede hierom een tijdje op de stapel liggen, maar toen de plaat dan eindelijk in de cd-speler verdween was de verrassing daar. Op Changing Horses breekt Ben Kweller nadrukkelijk met zijn verleden en slaat hij nieuwe muzikale wegen in. Op Changing Horses maakt Ben Kweller muziek met vooral invloeden uit de folk, country en honky tonk. In plaats van catchy gitaarloopjes horen we dit keer vooral de pedal steel, terwijl de fris en eigentijds klinkende popsongs met honigzoete melodieën hebben plaats gemaakt voor melancholiekere songs die dieper zijn verankerd in de traditionele Amerikaanse rootsmuziek. Of Changing Horses in de smaak zal vallen bij een ieder die de man’s vorige platen noot voor noot mee kan zingen durf ik te betwijfelen, al moet worden benadrukt dat Kweller nog altijd een meester is in het schrijven van kwalitatief hoogstaande popliedjes die nog lekker blijven hangen ook. Met Changing Horses manifesteert Ben Kweller zich nadrukkelijk als één van de nieuwe smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek en geeft hij een tijdgenoot als Ryan Adams vooralsnog het nakijken. Een enorme verrassing van een bijzonder getalenteerde muzikant. Erwin Zijleman
Ben Kweller dook een jaar of zeven geleden op met het uitstekende Sha Sha. Op zijn tweede plaat (al in 2000 verscheen zijn nauwelijks opgemerkte debuut Freak Out, It's Ben Kweller) grossierde de Amerikaan in aanstekelijke popliedjes met invloeden uit onder andere de power pop, punkpop, indie-rock en singer-songwriter muziek uit de jaren 70. Sha Sha werd door de veelheid aan invloeden en het goede gevoel voor zowel aanstekelijke als avontuurlijke popliedjes vooral vergeleken met het werk van Beck en stopte Ben Kweller in een hokje dat hij onder andere moest delen met naamgenoten Ben Folds en Ben Lee (met wie Kweller een paar jaar geleden een plaat maakte als The Bens). Na Sha Sha volgden nog twee platen van hoog niveau, maar op één of andere manier hadden ze toch niet zoveel impact als Sha Sha. Meer van hetzelfde smaakt nu eenmaal net wat minder. Ben Kweller’s nieuwe plaat, Changing Horses, bleef mede hierom een tijdje op de stapel liggen, maar toen de plaat dan eindelijk in de cd-speler verdween was de verrassing daar. Op Changing Horses breekt Ben Kweller nadrukkelijk met zijn verleden en slaat hij nieuwe muzikale wegen in. Op Changing Horses maakt Ben Kweller muziek met vooral invloeden uit de folk, country en honky tonk. In plaats van catchy gitaarloopjes horen we dit keer vooral de pedal steel, terwijl de fris en eigentijds klinkende popsongs met honigzoete melodieën hebben plaats gemaakt voor melancholiekere songs die dieper zijn verankerd in de traditionele Amerikaanse rootsmuziek. Of Changing Horses in de smaak zal vallen bij een ieder die de man’s vorige platen noot voor noot mee kan zingen durf ik te betwijfelen, al moet worden benadrukt dat Kweller nog altijd een meester is in het schrijven van kwalitatief hoogstaande popliedjes die nog lekker blijven hangen ook. Met Changing Horses manifesteert Ben Kweller zich nadrukkelijk als één van de nieuwe smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek en geeft hij een tijdgenoot als Ryan Adams vooralsnog het nakijken. Een enorme verrassing van een bijzonder getalenteerde muzikant. Erwin Zijleman