Great Lake Swimmers - Lost Channels
De uit Toronto afkomstige band Great Lake Swimmers bracht tot dusver drie hele overtuigende platen uit. Platen die zowel invloeden uit de slowcore en de sadcore als uit de folk en de alt-country lieten horen. Met name Bodies And Minds uit 2005 reken ik tot de betere platen in zijn soort, maar heel beroemd zijn de Canadezen er tot dusver nog niet mee geworden. Op hun vierde plaat, Lost Channels, borduurt Great Lake Swimmers nadrukkelijk voort op de drie voorgaande platen, maar de band rond Tony Dekker vervalt hierbij gelukkig niet al te zeer in herhaling. Ook op Lost Channels horen we weer buitengewoon stemmige muziek met invloeden uit de bovengenoemde genres. Muziek die aansluit bij die van hedendaagse collega’s als Shearwater, Sun Kil Moon en in iets mindere mate Fleet Foxes, raakt aan die van inmiddels legendarische bands als Cowboy Junkies en Red House Painters en tenslotte geen geheim maakt van de bewondering voor het oeuvre van landgenoot Neil Young. Net als op voorganger Ongiara kiest Great Lake Swimmers op Lost Channels voor een net iets voller geluid dan op de erg sobere eerste twee platen. Dat zal de band niet door iedereen in dank worden afgenomen, maar het opent tegelijkertijd deuren naar een wat breder publiek. Lost Channels werd opgenomen op niet alledaagse locaties als kerken en kastelen, wat de muziek op deze plaat een bijzondere, soms wat pastorale, sfeer geeft. De muziek van Great Lake Swimmers is nog altijd niet vies van flink wat melancholie, maar de bijna sinistere sfeer van het debuut heeft inmiddels plaats gemaakt voor een wat opgewekter geluid. Met name in de wat meer aangeklede songs kruipt Lost Channels langzaam in de richting van de muziek van een band als R.E.M., al heeft Great Lake Swimmers gelukkig ook haar inmiddels uit duizenden herkenbare geluid weten te behouden. Lost Channels is net als zijn drie voorgangers een wonderschone plaat van een band die moet worden gerekend tot de smaakmakers in de genres waarin het opereert. Iedereen die hem laat staan doet zichzelf weer flink tekort. Erwin Zijleman
De uit Toronto afkomstige band Great Lake Swimmers bracht tot dusver drie hele overtuigende platen uit. Platen die zowel invloeden uit de slowcore en de sadcore als uit de folk en de alt-country lieten horen. Met name Bodies And Minds uit 2005 reken ik tot de betere platen in zijn soort, maar heel beroemd zijn de Canadezen er tot dusver nog niet mee geworden. Op hun vierde plaat, Lost Channels, borduurt Great Lake Swimmers nadrukkelijk voort op de drie voorgaande platen, maar de band rond Tony Dekker vervalt hierbij gelukkig niet al te zeer in herhaling. Ook op Lost Channels horen we weer buitengewoon stemmige muziek met invloeden uit de bovengenoemde genres. Muziek die aansluit bij die van hedendaagse collega’s als Shearwater, Sun Kil Moon en in iets mindere mate Fleet Foxes, raakt aan die van inmiddels legendarische bands als Cowboy Junkies en Red House Painters en tenslotte geen geheim maakt van de bewondering voor het oeuvre van landgenoot Neil Young. Net als op voorganger Ongiara kiest Great Lake Swimmers op Lost Channels voor een net iets voller geluid dan op de erg sobere eerste twee platen. Dat zal de band niet door iedereen in dank worden afgenomen, maar het opent tegelijkertijd deuren naar een wat breder publiek. Lost Channels werd opgenomen op niet alledaagse locaties als kerken en kastelen, wat de muziek op deze plaat een bijzondere, soms wat pastorale, sfeer geeft. De muziek van Great Lake Swimmers is nog altijd niet vies van flink wat melancholie, maar de bijna sinistere sfeer van het debuut heeft inmiddels plaats gemaakt voor een wat opgewekter geluid. Met name in de wat meer aangeklede songs kruipt Lost Channels langzaam in de richting van de muziek van een band als R.E.M., al heeft Great Lake Swimmers gelukkig ook haar inmiddels uit duizenden herkenbare geluid weten te behouden. Lost Channels is net als zijn drie voorgangers een wonderschone plaat van een band die moet worden gerekend tot de smaakmakers in de genres waarin het opereert. Iedereen die hem laat staan doet zichzelf weer flink tekort. Erwin Zijleman