Ondanks mijn liefde voor de eerste twee platen van Villagers, was ik na plaat drie en vier helemaal uitgekeken op de muziek van de Ierse band. Ik had niet verwacht dat Conor J. O'Brien zich nog zou revancheren, maar met The Art Of Pretending To Swim heeft hij een prachtplaat afgeleverd. Er gebeurt zoveel dat het je soms duizelt, maar ondertussen strooit de Ier ook driftig met geweldige popliedjes, met prachtige muziek en met heel veel avontuur en melancholie. Villagers maakt popliedjes die je na één keer horen dierbaar zijn, maar die je vervolgens volledig wilt ontrafelen. Prachtige plaat.
Beide platen waren zeker niet slecht, maar ik had het op een of andere manier wel gehoord en vond het een stuk minder spannend en ook een stuk minder mooi en bijzonder.
Ik was de Ierse band, of eigenlijk het alter ego van de uit Dublin afkomstige Conor J. O'Brien, daarom al min of meer vergeten, maar toen een paar dagen geleden een nieuwe plaat van Villagers op de mat viel, was ik toch weer nieuwsgierig.
Laat ik maar met de deur in huis vallen. Met The Art Of Pretending To Swim heeft Villagers de oude vorm weer hervonden of zelfs overtroffen. Conor J. O'Brien heeft de touwtjes nog wat steviger in handen dan in het verleden en heeft een heel bijzonder geluid in elkaar geknutseld. Naar verluid verloor de Ier zich in eerste instantie volledig in de techniek, maar gelukkig is hij uiteindelijk ook de popliedjes niet vergeten.
De nieuwe plaat van Villagers val op door een geluid dat bestaat uit vele lagen, vele instrumenten en het is een geluid waarin elektronische en organische klanken bijzonder fraai samen vloeien. Het is een geluid dat bovendien weer wat spannender en dynamischer is dan dat op de vorige twee platen van Villagers. Conor J. O’Brien smeedt op The Art Of Pretending To Swim ook nog eens meerdere genres aan elkaar en schakelt bovendien makkelijk tussen ingetogen en wat meer uptempo klanken en tussen uiterst ingetogen songs en rijk georkestreerde songs.
Openingstrack Again laat goed horen wat Villagers momenteel te bieden heeft. Het duurt even voor je de vele lagen in de instrumentatie weet te ontrafelen en dan zijn er ook nog flink wat samples toegevoegd. Hierop liggen de mooi verzorgde zanglijnen en alles is verpakt in een song waarvan je alleen maar kunt houden.
Villagers manoeuvreerde op haar vorige platen tussen folk, pop en rock en dat zijn genres die ook op The Art Of Pretending To Swim terugkeren. Conor J. O’Brien beperkt zich echter zeker niet tot de gebaande Villagers paden en flirt ook met 80s pop (ik hoor geregeld wat van Aztec Camera), jazz en zelfs R&B en soul. Het levert een serie heerlijk melodieuze songs op en het zijn songs die zowel lekker in het gehoor liggen als de fantasie prikkelen.
Veel songs op The Art Of Pretending To Swim klinken loom en dromerig, maar de plaat heeft ook een wat melancholische ondertoon. Zeker als de zon onder is komt de muziek van Villagers uitstekend tot zijn recht en verwarmt en verlicht het de avond en de nacht.
De plaat verdient het ook zeker om met de koptelefoon beluisterd te worden, want dan hoor je pas echt hoe uitvoerig Conor J. O’Brien heeft gesleuteld aan zijn nieuwe songs en hoe knap het allemaal in elkaar steekt. Nieuwe geluiden duiken op en verdwijnen weer en elektronische klanken kunnen zomaar evolueren in echte strijkers of andersom.
Ik was echt goed uitgekeken op de muziek van Villagers, maar The Art Of Pretending To Swim is in alle opzichten een prachtplaat en misschien zelfs wel de beste die Conor J. O’Brien tot dusver heeft gemaakt. Erwin Zijleman
De digitale versie van de nieuwe plaat van Villagers is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://wearevillagers.bandcamp.com/album/the-art-of-pretending-to-swim.