Sevdaliza imponeerde in 2017 met een debuutalbum dat deels in het hokje triphop was te duwen, maar dat dit hokje ook continu probeerde te overstijgen. Dat is definitief gelukt op het razend knappe Shabrang, dat veel subtieler klinkt en dat bijzonder klinkende gitaren en vooral de piano alle ruimte geeft. Het wordt fraai gecombineerd met elektronica, subtiele beats en vooral met de zang van Sevdaliza, die mooier en gevoeliger klinkt dan op haar debuut. Soms doet Shabrang bijna klassiek aan, soms hoor je toch weer de triphop, maar de muziek van Sevdaliza past ook in talloze andere hokjes en op hetzelfde moment in geen enkele. Shabrang is een album waar je wat tijd en energie in moet investeren, maar het wordt dubbel en dwars terug betaald.
Sevdaliza keert deze week terug met een nieuw album, Shabrang. Het is een album dat deels in het verlengde ligt van zijn voorganger, maar het is ook een album dat het geluid van deze voorganger verder perfectioneert. Sevdaliza werkt ook dit keer samen met producer Mucky en heeft wederom gekozen voor een album met speelduur van meer dan een uur. Ison werd uiteindelijk vooral in het hokje triphop geduwd en ook Shabrang krijgt dit etiket nu al veelvuldig opgeplakt. Ison was echter zeker geen 13 in een dozijn triphop album en ook bij beluistering van Shrabang past het hokje triphop maar zeer ten dele.
Direct in de openingstrack Joanna valt op dat Sevdaliza weliswaar voortborduurt op haar debuut, maar ook kiest voor een wat ander geluid. De instrumentatie in de openingstrack schiet alle kanten op, maar is ook verrassend subtiel. Heldere gitaarlijnen, dromerige synths, fraai gearrangeerde strijkers, piano en hier en daar wat elektronische uithalen strijden afwisselend om de aandacht en zorgen voor een openingstrack die fascineert en betovert.
Dat doet deze openingstrack niet alleen met de spannende instrumentatie, maar ook met de mooie zang van Sevdaliza, die ingetogen zingt, maar ook prachtig aansluit bij de soms klassiek aandoende klanken. Het is een openingstrack die direct de toon zet en vrijwel alle ingrediënten bevat van de rest van het album.
Wanneer diepe bassen en springerige ritmes hun intrede doen, schuurt Sevdaliza weer wat dichter tegen de triphop aan en doet dan direct aan Portishead denken, maar de instrumentatie op Shrabang blijft vooral opvallen door subtiele klanken die afwisselend elektronisch en organisch zijn, waarbij de uitersten flink kunnen worden opgezocht.
Ook de zang van Sevdaliza is prachtig subtiel. Het is op hetzelfde moment zang waarin emotie nooit ver weg. Het is fraai hoe Sevdaliza haar gevoel in haar zang weet te leggen en de bijzondere instrumentatie op bijzondere wijze om deze zang heen draait.
Voor de productie deed Sevdaliza zoals gezegd wederom op producer Mucky en die is er niet alleen in geslaagd om het geluid van de Nederlandse muzikante vol te stoppen met bijzondere geluiden, maar deze geluiden ook fraai in balans te houden.
Mucky en Sevdaliza zijn er verder in geslaagd om een opvallend gevarieerd album te maken. Alle songs op het album gebruiken vergelijkbare ingrediënten, maar waar Ison over de hele linie consistent klonk, klinkt Shrabang steeds weer anders en is het album met geen mogelijkheid in een hokje te duwen. De ene keer domineren de hele bijzondere gitaarlijnen, de volgende keer serene pianoplanken of zweverige elektronische klanken, die zomaar flink uit kunnen pakken. Van triphop naar indie-rock, naar jazz, naar R&B naar pop, naar elektronica, maar wereldmuziek, naar avant garde, naar neoklassiek en naar wat eigenlijk niet.
Je moet de songs op het nieuwe album van Sevdaliza waarschijnlijk een paar keer horen, maar als je dat eenmaal gedaan hebt is Shrabang een album dat je niet snel los zal laten en dat uiteindelijk nog een flink stuk boven het zo bewierookte debuut uit stijgt. Erwin Zijleman
Shabrang van Sevdaliza is verkrijgbaar via de Mania webshop: